ادبیات در طریقت تائو

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۱۵ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۰:۲۰ توسط Shekvati (بحث | مشارکت‌ها)

ادبیات در طریقت تائو

سبک­‌های مختلف آثار ادبی تائویی شامل اشعار، غزل و نثر و سرود، مقالات و زندگینامه‌­­ها، نمایشنامه­‌ها و رمان­‌ها می‌­شود. این آثار یا توسط مبلغان تائویی و یا نویسندگان ديگر خلق شده‌اند. اشعار و پیان­وِن (نوعی نثر قافیه داری که مشخصه‌­ی آن ترادف و صنایع بدیعه است)هايی كه سروده شده‌اند تا خدایان و ارواح را ستایش كرده و غیبگویی و جادوگری و کیمیاگری را همگانی سازند. گاهی از شکل نثر هم برای این منظور استفاده می­‌شد. از نقد و نثر برای تشریح آموزه­‌های مذهبی و از نثر روایی برای شرح زندگینامه­‌ی خدایان استفاده می­‌شد. داستان­‌های اسطوره­ای و افسانه‌­ای هم به شکل نمایشنامه و رمان نوشته می­‌شدند.

ادبیات تائویی سبک منحصر به فردی از شعر را به وجود آورد. «شعر بوشو چی(Buxu Ci)» با پنج و چهار کلمه در هر بیت، با هشت یا 12 بیت در هر بند، صنایع بدیعه‌­ای به شمار می‌آيند. این سبک بعد­ها به نوعی ادبیات محبوب عاميانه به نام «تائوچینگ» توسعه یافت، نوعی ادبیات که متفاوت از شعر چی بود و با وزن نظیری که بر اساس آهنگ­‌های برگرفته از موسیقی­‌های عامه پسند شکل گرفته بود و توسط مبلغان سیار تائویی با استفاده از آلات ضربی ساخته شده از بامبو، هنگام درخواست صدقه در معابر عمومی خوانده و اجرا می‌­شد. این نوع از اشعار عامه پسند بوده و به راحتی برای همه قابل فهم هستند.

اگرچه مسایل مذهبی پس زمینه‌­ی غالب ادبیات تائویی را تشکیل می­‌داد، ولی در بیشتر آثار، علایق و دلواپسی­‌های نویسندگان نسبت به کشورشان و مردم و تشریح برخی از جنبه­‌های واقعی زندگی اجتماعی آن دوران که تاحدودی از ارزش علمی و اعتقادی برخوردار است، نیز دیده می­‌شود[۱].

کتابشناسی

  1. سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی