کوه در اسطوره‌های چینی
در کیهان‌شناسی باستانی چین، زمین چهار گوش و دارای چهار کوه اصلی است که با گذشت زمان، پنجمین کوه در مرکز زمین بر این مجموعه افزوده شده است. این کوه‌های اصلی در شعایر و اسطوره‌های چینی از جایگاه ویژه‌ای برخوردار هستند و گویی تلاش‌های انسان در درون این مربع انجام می‌گیرد که که چهار دیوار بلند آن را در میان گرفته است. فرمانروایان با استفاده از تقدس این کوه‌ها تلاش می‌کردند تا حاکمیت خود را بر چهار سوی زمین تثبیت کنند. از بین این چهار کوه، قله‌ی کوه تایشان بیش از سایر قله‌ها مورد توجه بود.از نظر اهمیت اسطوره‌ای، نخست کوهساران شرق و قله‌ی تَیشَن و پس از آن کوهساران بهشت غرب (کون لون) مورد توجه قرار داشتند. براساس این اسطوره‌ها، خورشید از کوه تَیشَن طلوع می‌کند و ارواح مردگان به دامنه‌های این کوه باز می‌گردند و تایشان داور مرگ و سرنوشت است. تمام امپراتوران در این کوه مراسم قربانی به جای می‌آوردند. این پنج کوه منشأ قدرت بوده و شمشیرهای جادویی امپراتوران از آهن این کوه‌ها ساخته می‌شد و آنها را در همین کوه‌ها مخفی می‌کردند. در ادبیات عامه‌ی مردم چین، آهنگران و شمشیرهای جادویی ساخت آنان به وفور دیده می‌شود. در فرهنگ سنتی چین هم کوه نماد خدای زمین است و انجام مراسم قربانی در این کوه‌ها خاص امپراتوران بود. کوه کونلون نیز در افسانه‌ها کوهی بلند است که سر بر آسمان می‌ساید و ریشه در ژرفای خاک دارد. این کوه نماد پیوند جنسی میان زمین و آسمان است. کونلون منزلگاه فرمانروای بزرگ آسمانی و هیولاها و موجودات آسمانی است[۱].[۲]