حزب التحریر اسلامی تاجیکستان
6-3-7. حزب التحریر اسلامی
نام کامل این حزب در زبان عربی «حزب التحریر اسلامی» است. این حزب در ابتدا همچون حرکت مذهبی - سیاسی نمایندگان اهل سنت و جماعت در سال 1952 میلادی توسط «تقی الدین نبخوانی» فلسطینی (متولد 1909) وفات 1976 تأسیس شده است. «نبخوانی» فردی فعال و در عرصه دینی فردی مشهور بود. وی در دادگاه بیت المقدس به عنوان قاضی مشغول کار بود. این حزب یکی از انشعابات سازمان اخوان المسلمین مصر بود که در سال 1928.م در شهر اسکندریهی جمهوری عربی مصر پایه گذاری شده بود.
در تاجیکستان نیز نخستین جرقه های فعالیت «حزب التحریر» در مناطق ازبک نشین از جمله ناحیه های «تورسنزاده» شهر توس، قبادیان، کالخوزآباد، حصار، اسفره، کانی بادام و ... زده شد. هر چند که آغاز فعالیت آنها گسترده نبود اما بدلیل درگیری حکومت تاجیکستان با اتحاد مخالفان و بعد از آن مواجه شدن حکومت با شورش سرهنگ «خدای بردیاف» موجب غفلت از فعالیتهای «حزب التحریر» و عدم توجه کافی بدان بود.
همین عوامل نیز موجب شد تا حزب التحریر از خلاء موجود و درگیری های حکومت با جریانهای دیگر استفاده نموده و به دامنه تبلیغات خود بیفزاید و جوانان بی شماری را به سوی خود جذب نماید.
اما مخالفان این فرقه حتی رهبران مذهبی تلاش دارند تا به مقابله با زمینه های ذهنی گرایش جوانان به حزب بپردازند. از این جهت چاپ مقالات فراوان درباره حزب التحریر و سابقه تشکیل آن اهداف و برنامه های آن، بنیادگرایی مذهبی، خطر تفرقه مذهبی و بیگانه بودن افکار حزب با شرع مقدس اسلام در مطبوعات این کشور به چشم می خورد.
دولت نیز به مقابله جدی با این حزب برخواست. جدای از حکومت و رسانه های گروهی، رهبران حزب نهضت اسلامی تاجیکستان از جمله سیدعبدالله نوری، محمدشریف همت زاده، حاجی اکبر تورجان زاده هم از طریق رسانه های گروهی به محکومیت شدید حزب التحریر پرداختند. ولی علیرغم شرایط سیاسی و تبلیغاتی گسترده در محکومیت حزب التحریر، این حزب توانست که علاوه بر شمال تاجیکستان، دامنه فعالیتهای آن به نواحی مرکزی در دوشنبه و در بخش های ازبک نشین از جمله در روستای «میرسکار»، «یونی» و «فریمه» کشیده شد و بعد از آن به سایر بخش ها و مناطق جنوبی تر هم سرایت کرد.
در مجموع نفوذ حزب التحریر از سالهای 1998 به این سو روزبه روز در حال گسترش بوده است. در طول دوسال یعنی از 1998 تا 2000 سازمان مخفی حزب التحریر بر اساس شهادت مقامات انتظامی و رسانه های خبری داخلی و خارجی توانست تعداد اعضای خود را نسبت به اعضای بعضی از حزب ها دو برابر نماید. برخی از کارشناسان مشکلات قشر روشنفکر و دانشگاهی را از جمله دلایل گرایش آنان به حزب التحریر می دانند که خود به خود موجب ارتقاء سطح ادبیات نوشتاری حزب شده است.