معماری معابد و اماکن مذهبی در چین

معماری معابد و اماکن مذهبی

معماری ساختمان معابد باستانی بودایی در چین، یکی از سبک­های معماری­ برجسته­ در این کشور است که از سبک معماری معابد هندی ریشه گرفته است. این نوع از معماری، در عصر سلسله­ی امپراتوری«وِی­شمالی» به اوج شکوفایی و پیشرفت خود در فرهنگ جامعه­ی فئودالی چین دست یافته و دارای ارزش تاریخی و هنری به­سزایی است. معماران دوران باستان چین، در معماری خود از اندیشه­ی عمیق کیهان شناسی توأم با فلسفه­ی یین و یانگ پیروی می­کردند. لذا، بنای معابد معمولا دارای ساختمان­های چهارگوش مسطح با در نظر گرفتن خط فرضی محوری از جنوب به شمال و با رعایت جدی تقارن و هماهنگی جزء و کل و ترکیبی از بنا و باغ است.

تلفیق این دو هنر معماری در معابد باعث شده است که معابد چین دارای محیطی با شکوه و آرام و سرشار از سلیقه و علاقه به طبیعت و محیطی روحانی باشند.

در ترکیب معماری معابد باستانی، معمولا دروازه­ی اصلی در مرکز ورودی ساختمان قرار دارد و برج­های زنگوله و طبل در دو طرف چپ و راست راهرو اصلی واقع است و کاخی که روبروی و در وسط واقع شده، کاخ«تیَن­ وان­دیَن» یعنی کاخ پادشاه آسمانی است. در دو طرف چپ و راست ساختمان و در کنار دیوار 4مجسمه­ی عظیم الجثه به­شکل پهلوانان تنومند محافظ دیده می­شوند که نام چینی آن­ها«جین­گان»است. پشت این کاخ، به ترتیب کاخ«ساکیامونی» و بنای محل نگهداری کتاب­ها  و آثار و اشیای مقدس به چشم می­خورد و اتاق آموزشی و استراحی راهبان در دوطرف راهروی اصلی قرار دارد.

معبد«بِی ما»(اسب سفید) در شهر لو­یانگ، که نخستین معبد ساخته شده در عصر سلسله­ی«خَن» است، و کاخ معبد«پوتالا» در شهر لهاسا در مرکز تبت، از نمونه­های بارز معماری­ معابد در چین به­شمار می­روند.