زبان خانواده های کانادایی
زبان خانوادگی مردم نیز متناسب با گوناگونی جمعیتی آن بسیار متنوع است. براساس آمارهای رسمی، از هر ده نفر کانادایی یک نفر در منزل به زبانی غیر از انگلیسی و فرانسه صحبت می‌کنند. جمعیت کسانی که زبان مادری‌شان یکی از زبان‌های غیررسمی است، حدود 7 میلیون نفر اعلام شده است. اما، براساس آمارهای رسمی تعداد کسانی که اعلام کرده‌اند اغلب از یکی از زبان‌های غیررسمی در منزل استفاده می‌کنند، طی 15 سال گذشته روبه افزایش بوده است. این آمار از 2/8 میلیون نفر در سال 1996م به 3/5 میلیون نفر در سال 2011م رسیده است. این افزایش به دلیل ورود مهاجران بسیار به استان های مختلف، به ویژه به استان های اونتاریو، کبک و بریتیش کلمبیا، بین سالهای 1986 تا 2011م بوده است. در سالهای 1971 تا 2011م، جمعیت کسانی که در منزل به زبانی غیر از فرانسه یا انگلیسی سخن می‌گویند در بریتیش کلمبیا دو برابر شده و به 15 درصد کل جمعیت این استان رسیده است. در اونتاریو این رقم از یک درصد در سال 1971م به حدود 14 درصد در سال 2011م افزایش یافته است. در سال 2011م، در ردهبندی زبان‌های خانواده زبان چینی بعد از انگلیسی و فرانسه قرار داشت و زبان ایتالیایی و پنجابی به ترتیب بعد از زبان چینی قرار داشتند. سه دهه قبل از آن زبان ایتالیایی در این زمینه پیشتاز بود و آلمانی و اوکراینی بعد از آن قرار داشتند. بیش از 60 درصد از مهاجرانی که بین سالهای 1991 تا 2011م به کانادا عزیمت کرده‌اند، در سه شهر مهم تورنتو، مونترال و ونکوور مستقر شده اند و براساس آمارها در منزل به یکی از زبان‌های غیررسمی سخن می‌گویند. این آمارها بیانگر آن هستند که تقریباً یک پنجم جوانان زیر 15 سال تورنتو و ونکوور در منزل به یکی از زبان‌های غیررسمی صحبت می‌کنند. این نسبت 2/5 برابر بیشتر از میانگین کل کشور است که در سال 1996م حدود 8 درصد بوده است.
آمارهای رسمی نشان می‌دهند تعداد کسانی که به یکی از دو زبان انگلیسی یا فرانسه در منزل سخن می‌گویند، افزایش داشته است؛ اما نسبت آنها به کل جمعیت کاهش یافته است. در سال 1996م، حدود 19/3 میلیون نفر در منزل به زبان انگلیسی سخن می‌گفته‌اند؛ در حالی که براساس آمار سال 2011م این رقم به بیش از 21 میلیون نفر رسیده است. همچنین، آمار سال 2011م نشان می‌دهد که 63/5 درصد از افرادی که زبان مادری آنها انگلیسی و فرانسه نبوده است، در منزل به زبان انگلیسی صحبت می‌کنند.[i] علاوه بر این، تمایل کسانی که زبان مادری‌شان یکی از زبان‌های رسمی است، به سخن گفتن به یکی از دو زبان رسمی به جای زبان مادری در منزل کاهش یافته است. در سال 1991م، حدود 44 درصد آنان در منزل به یکی از دو زبان رسمی سخن میگفتند، حال آن که در سال 1996م این رقم به 40 درصد کاهش یافته است. برای هریک از گروه‌های زبانی این قاعده صادق است که هر چه بیشتر سابقه حضور در کانادا داشته باشند، امکان جایگزینی یکی از زبان‌های رسمی با زبان مادری در منزل بیشتر میشود. چنان که آمار نشان می‌دهد، مهاجرانی که در سالهای اخیر وارد این کشور شده اند، نسبت به آنهایی که پیش از این مهاجرت نموده اند، تمایل بیشتری به استفاده از زبان مادری خود در منزل دارند. برای مثال، در سال 1996م تنها 16 درصد چینی ها و 16 درصد پنجابی ها در منزل به زبان انگلیسی یا فرانسه صحبت میکرده اند؛ در مقابل 87 درصد هلندی ها، 76 درصد اوکراینی ها و 71 درصد آلمانی ها در منزل به یکی از دو زبان رسمی کانادا صحبت میکردند، چرا که یا در این کشور متولد شده اند و یا این که سالها پیش به کانادا مهاجرت کرده اند.[۱] [۲] [۳][۴]
پاورقی
[i]. آمار ها بيانگر آن هستند كه در سال 1996، در استان کبک 11 درصد جمعیت آن در منزل به زبان انگلیسی صحبت میکرده اند؛ در حالي كه اين رقم در سال 2011 به حدود 10 درصد رسيده است.
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ Statistics Canada. (2006). Population by mother tongue and age groups, 2006 counts, for Canada, provinces and territories sample .
- ↑ Canada, Commissariat aux langues officielles. (2005). Rapport annuel édition spéciale 2004 (Vol. I)1.
- ↑ Canada. (1985). Official Languages Act (R.S.C., 1985, c. 31 (4th Supp.))1.
- ↑ لاریجانی، فاضل(1395). جامعه و فرهنگ کانادا. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی.ص.284-287.