آیین های فلسفی دوران باستان
در دوران حاکمیت سلسله‌های کشورهای هم ستیز و بهار و پاییز که به دوران طلایی اندیشه‌های فلسفی در تاریخ چین مشهور است، مکاتب فلسفی مختلفی به وجود آمد که به دوران شکوفایی صدگل نیز شهرت دارد. در این دوران اندیشمندان چینی با استفاده از آزاد اندیشی فلسفی که مورد حمایت حاکمان وقت و استقبال جامعه نیز بود ده‌ها اندیشه‌ی سیاسی، فلسفی و اجتماعی به وجود آمد که هر کدام پیروان و مدافعان و مخالفان خاص خود را داشتند. این مکاتب فکری اگرچه اندیشه‌های دینی نبودند، ولی به خاطر اثر گذاری عمیق اجتماعی آنها جزو آیین‌های بومی باستانی به شمار رفته و برای پیروانشان به منزله‌ی دین و مذهب تلقی می‌شد.
مشهورترین این مکاتب فلسفی که در شکل‌گیری فرهنگ سنتی چین اثرگزار بودند عبارتند از: مکتب قانونگرایان؛ اندیشه‌ی طبیعت گرایان؛ فلسفه‌ی منطق‌گرایان؛ پیروان اندیشه‌ی موهسیتی؛ و معتقدان به فلسفه‌ی اصالت کشاورزی که معرفی این مکاتب فلسفی به صورت مختصر در بخش مربوط به خود معرفی می شوند[۱].