سوشی

وی اهل «می­شَن» در استان «سی چوان» در جنوب غرب چین بود. پدرش خط شناس مشهور دوره­ی باستان بود. «سوشی» از کودکی همتی بلند داشت و زمانی که در دربار به مقامی رسید، شیفته­ی اجرای اصلاحات در زمینه­ی رفع نواقص حکمرانی و برقراری آرامش وصلح در کشورش بود. «سو شی» مردی صادق، درستکار و رک­گو بود و پیوسته از نواقص و عیوب دربار انتقاد می­کرد و سرانجام به همین علت قربانی مبارزات وکشمکش­های گروه­های درباری شد. وی از 43سالگی تا زمان مرگ در مناقشات سیاسی متعددی درگیر بود و چندین بار به همین دلیل به مناطق دوردست با شرایط سخت تبعید شد، ولی در مبارزه­ی سخت زندگی، برفلسفه­های کنفوسیوس، بودیسم و دائویسم کاملا تسلط یافت. اعتقاد به بودیسم و دائویسم، وی را در مطالعه و بررسی درست و موشکافانه­ی مسائل و رهائی از مشکلات زندگی باروش خوش بینانه کمک کرد و درعین حال، اراده اش را در پایبندی بر آرمان خود و تعقیب زندگی زیبا و خوبی­ها راسخ تر­کرد و در نتیجه، او به شخصیتی عالی و پاکدامن تبدیل شده و در مقابل سختی­ها مقاومت کرد.

«سوشی» نابغه­ای متبحر بود ودر سرودن شعر و نثر و مقاله نویسی مهارت خاصی داشت. اشعار وی، با مضامین غنی، تنوع سبک، خارق العاده بودن تصورات و تازگی تشبیهات و زنده بودن بیان، از اشعار دیگران متمایز است. وی مکتب ادبی جدیدی ایجاد کرد و شعر خود را با مشکلات جامعه و زندگی تلفیق کرد و درنثر نویسی مهارت و درایت بی­مانندی از خود نشان داده و به موفقیت­های درخور توجهی دست یافت و آثارش برای همه­ی روشنفکران هم عصرش نمونه بود.

یکی از اثار وی نثرهایی به نام «سروده­ی چی بی» است که به دوبخش تقسیم می­شود. شاعر در بخش اول، روزهای زیبای پائیزی را توأم با باد دلپذیر و مهتاب تابناک و آسمان شفاف و روشن ترسیم کرده و در بخش دوم منظره­ی خلوت و برفی زمستان را نشان می دهد. هردو بخش این اثر احساسات شاعر و مناظر طبیعی و درک و آگاهی شاعر از طبیعت را به بهترین وجهی به­هم پیوند داده و نمونه­ای عالی از آثار ادبی سلسله­ی«سونگ» به­شمارمی رود.