ساختار و سیاست های آموزشی ژاپن
چنان که در بخش قبلی دیدیم، سیاست‌ها و ساختار آموزشی ژاپن از دوران مدرن تا کنون دستخوش تغییرات بسیار زیادی شده است. در اینجا با استناد به سیاست‌های وزارت آموزش، فرهنگ و علوم ژاپن یا مونبوکاگاشو به بررسی آخرین سیاست‌های آموزشی و نیز ساختار آموزشی در این کشور می‌پردازیم.
2-1 سیاست‌های آموزشی
قانون پایه‌ای آموزش[1] که اساس سیاست‌ها و برنامه‌ریزی‌های آموزشی در ژاپن را شکل می‌دهد، اصلاحیه کاملی از قانون پایه‌ای آموزش مصوب 1947 است که دسامبر 2006 انجام شد. این قانون از یک مقدمه و چهار اصل تشکیل شده که هر اصل خود تبصره‌هایی دارد (کیوایکوکیهونهو، 2021). در مقدمه این قانون آمده است:
ما مردم ژاپن ضمن توسعه کشور فرهنگی و مردم سالار خود که با تلاشی خستگی‌ناپذیر ساخته شده است، خواهان صلح جهانی و ارتقاء رفاه نوع بشر هستیم. ما برای تحقق این آرمان، آموزشی را پیش می‌بریم که در آن ضمن احترام به شخصیت افراد، خواست حقیقت و عدالت، احترام به روح جمع و عهد برای تربیت انسان‌هایی دارای خلاقیت و انسانیت، سنت‌ها را حفظ کند و خلق فرهنگی جدید را هدف قرار دهد. در اینجا ما ضمن پاسداشت قانون اساسی ژاپن، پایه‌های آموزشی را بنیان می‌نهیم که مسیر آینده کشورمان را مشخص کند و برای اشاعه آن، قوانین زیر را وضع می‌کنیم (همان).
در اصل اول قانون پایه‌ای آموزش، یک غایت و پنج هدف برای آموزش در ژاپن وضع شده است. غایت آموزش در ژاپن، انتظار برای تربیت شهروندان سالم و دارای جسم و روانی است که در آن استعداد لازم جهت تحقق جامعه و ملتی صلح دوست و مردم سالار نهادینه شده باشد در عین حالی که شخصیت دهی به آنها را هم هدف قرار دهد. همچنین در پنج هدف این قانون، مفاهیمی چون برخورداری از دانش و تربیت همه جانبه، پرورش روحیه حقیقت طلب، پرورش روحیه اخلاقی و سرشار از احساسات، تربیت تن سالم و تندرست، ایجاد خلاقیت، احترام به ارزش شخصیت و ایجاد توانایی برای این کار، تربیت روحیه استقلال و خوداتکایی، پرورش روحیه کار و تلاش و اهمیت دادن به آن، احترام به عدالت و وظیفه، برابری زن و مرد، همکاری و احترام با و به دیگران، مشارکت اجتماعی، احترام به حیات و زندگی، ارزش گذاشتن به طبیعت، حفظ محیط زیست، احترام به فرهنگ و سنت‌ها، احترام به کشور و زادگاه، احترام به کشورهای دیگر و تلاش برای صلح و توسعه جامعه جهانی مورد تأکید قرار گرفته است و وظیفه مجری تلاش برای تحقق آنها ذکر شده است (همان).
چننین اهدافی تعیین کننده سیاست‌های آموزشی ژاپن هستند و مجریان قانون ژاپن باید با برنامه‌ها و سیاست‌هایی جهت تحقق این اهداف تلاش کنند. برای مثال در برنامه جدید درسی که قرار است از 2020 تا 2022 اجرایی شود و در سال 2017 منتشر شد، درس‌ها بر دو ویژگی مهم استوار است: 1) یادگیری همه موضوعات درسی باید به صورت تعاملی و عمقی باشد و 2) همه رشته‌های درسی باید این سه ویژگی را داشته باشد: الف- علم و مهارت به صورت هم‌زمان، ب- یادگیری مهارت‌ها برای توانمندی در تفکر، قضاوت و خود توصیفی و ج- تشویق به یادگیری و تقویت احساس بشردوستی (ریمرز، 2020: 82).
2-2 ساختار آموزش در ژاپن
به طور کلی نظام آموزشی حال حاضر ژاپن، نظام 6-3-3-4 نامیده می‌شود که شامل شش سال دبستان، 3 سال دوره راهنمایی، 3 سال دبیرستان و چهار سال دانشگاه است. در این بین نه سال اول یعنی شش سال دبستان و سه سال راهنمایی اجباری است. همچنین در مهدهای کودک می‌توان تعلیمات پیش دبستانی را ارائه داد. سن ورود به دبستان شش سال است و والدین و سرپرستانی که کودکان شش تا پانزده ساله دارند، طبق قانون مؤظف هستند آنها را برای تحصیل به دبستان یا مدرسه راهنمایی بفرستند. همچنین خارجیان مقیم ژاپن در صورت تمایل به تحصیل فرزندانشان در دبستان و مدرسه راهنمایی ژاپنی، می‌توانند آنها را به این مدارس بفرستند و تحصیل برای آنها هم رایگان است. علاوه بر این دستگاه‌های مجری مسؤل باید نسبت به آگاهی رسانی برای اجباری بودن تحصیل به خانواده‌ها اقدام کنند و کمک‌های لازم برای تحصیل کودکان دارای معلولیت را هم انجام دهند.
کسانی که تحصیل در مدرسه راهنمایی را تمام کنند می‌توانند وارد دبیرستان شوند. به طور معمولی دبیرستان‌ها دارای امتحان ورودی هستند. دانش آموزان بعد از پایان تحصیل در دبیرستان، شرایط لازم برای ورود به دانشگاه را به دست می‌آورند. علاوه بر این مدارس، مدارس خارجی هم می‌توانند در ژاپن فعالیت کنند که دانش آموزان آنها فرزندان خارجیان مقیم ژاپن هستند. این مدارس با تکیه بر فرهنگ، زبان و محتوای آموزشی کشور خود فعالیت می‌کنند، پس دانش آموختگان آن برای ورود به دانشگاه‌های ژاپن با شرایط خاصی روبرو هستند.
یکی دیگر از مدارسی که در نظام آموزشی ژاپن وجود دارد، مدارس شبانه است. مدارس شبانه که دروس آن معادل دوره متوسطه است، برای کسانی در نظر گرفته شده که به هر دلیلی نتوانستند تحصیلات اجباری خود را تمام کنند. همچنین خارجیانی که شروع به تحصیل و کار در ژاپن می‌کنند، می‌توانند از این مدارس استفاده کنند.
مواد درسی دبستان عبارت است از زبان ژاپنی، ریاضیات، علوم، مطالعات اجتماعی، موسیقی، کاردستی، تربیت بدنی، آشپزی و خیاطی ساده. در بیشتر مدارس انگلیسی تدریس می‌شود و اخیرا فناوری اطلاعات هم برای آموزش استفاده شده و اکثر مدارس مجهز به اینترنت است. دانش آموزان هنرهای ژاپنی مانند شودو[2] یا خطاطی ژاپنی و هایکو را نیز فرا میگیرند که نوعی شعر کوتاه است. به علاوه به عنوان بخشی از آموزش، دانش آموزان مسئولیت نظافت مدرسه را به عهده دارند. ناهار معمولا در مدارس توسط گروهی از دانش آموزان به صورت نوبتی سرو می‌شود. بعد از دوره راهنمایی، در بیشتر مدارس فعالیت‌های فوق برنامه وجود دارد. دانش آموزان بر اساس علاقه خود در انجمن‌های گوناگون در زمینه‌های مختلف مانند ورزشی، هنری، فرهنگی و غیره فعالیت می‌کنند. نظارت بر این انجمن‌ها از طرف مدرسه صورت می‌گیرد، اما تقریبا تمام مسئولیت به عهده خود دانش آموزان است. همچنین در دوران راهنمایی و دبیرستان برای آمادگی آزمون های ورودی دبیرستان و دانشگاه، اکثر دانش آموزان به کلاس‌های فوق برنامه خارج از مدرسه می‌روند که به آنها جوکو[3] می‌گویند.
تحصیل در ژاپن رایگان هست و تنها هزینه‌ای که بر عهده خانواده‌ها گذاشته می‌شود، مربوط به ناهار، لباس‌های ورزشی مخصوص، کفش مخصوص داخل مدرسه، ساز دهنی برای کلاس موسیقی و وسایل جانبی برای کلاس‌های هنر و کارهای فنی هست.
[1] 教育基本法/Kyōiku kihon hō.
[2] 書道/Shodō.
[3] 塾/Juku.