شیعیان دوازده امامی در چین

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۲۶ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۲۱ توسط Amani (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی « == ''شيعيان دوازده امامي در چين'' == علي­رغم حضور پررنگ فرهنگ شيعي در اکثر مناطق مسلمان نشين چين، متأسفانه تعداد شيعيان ساکن اين کشور، خيلي کم و محدود به چند ده هزار نفر ساکن در منطقه­ی يارکند از استان سين کيانگ است[i]. بر اساس شواهد تاريخي، مهاجرت...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

شيعيان دوازده امامي در چين

علي­رغم حضور پررنگ فرهنگ شيعي در اکثر مناطق مسلمان نشين چين، متأسفانه تعداد شيعيان ساکن اين کشور، خيلي کم و محدود به چند ده هزار نفر ساکن در منطقه­ی يارکند از استان سين کيانگ است[i]. بر اساس شواهد تاريخي، مهاجرت نياکان اين شيعيان از منطقه­ي کشمير هندوستان به يارکند، در قرن شانزدهم و در دوران حکومت عبدالرشيد خان، صورت گرفته است. عبدالرشيد خان در دوران صدارت خود، از مسلمانان مناطق کشمير و بلتستان، درخواست کمک نمود که تعدادي از مسلمانان از جمله شيعيان، به اين منطقه کوچ نمودند. با سقوط حکومت عبدالرشيد و استيلاي نيروهاي طرفدار آفاق حواجه در منطقه­، شيعيان شديدا تحت فشار قرار گرفته و اغلب به کشمير و بلتستان بازگشته و یا با تمسک به اصل تقیه در جامعه­ی اهل سنت جذب شدند. معدود شيعيان باقي مانده در منطقه نيز تحت فشار حاکمان محلي قرار گرفته و منزوي شدند.

در سال1920 و پس از سقوط امپراطوري چين، و حاکميت حزب کومين تانگ بر منطقه، مجددا آزادي اديان برقرار و افرادي که مجبور به ترک منطقه شده بودند، از جمله تعدادي از شيعيان منطقه­ی بلتستان و کشمير، بار دیگر به منطقه يارکند بازگشته و به فعاليت­هاي ديني خود پرداختند. اين بار شیعیان مهاجر، در شهر يارکند و اطراف آن  ساکن و با تأسيس مدارس ديني، به تبليغات اسلامي پرداختند.

در سال 1949، با حاکم شدن حزب کمونيست و شکست حزب کومين تانگ، مجددا عرصه بر پيروان تمام اديان از جمله مسلمانان و شيعيان، به ویژه در دوران انقلاب فرهنگی(1966-1976) تنگ و فعاليت­ها و تبليغات ديني آنان متوقف، و اموال و دارايي­هاي شخصي آنان، و موقوفات متعلق به اماکن و مدارس ديني اسلامي، مصادره و مردم به اجبار در مزارع دولتي به بيگاري گرفته شده و مساجد و مدارس نيز تعطيل شدند.

در سال 1977، پس از مرگ مائو و پايان دوران انقلاب فرهنگي، رهبران جديد، آزادي­هايي را در زمينه­ي برگزاري مراسم ديني به مسلمانان داده و بيگاري کشيدن از مردم ممنوع و زمين­هاي کشاورزي مصادره شده به صورت اجاره در اختيار آنان قرار گرفت. در سال 1982  زمين­هاي مصادره شده اغلب به صاحبان اصلي آن­ها بازگردانده شد. در چنين شرايطي بود که معدود شيعيان منطقه نيز که به صورت پراکنده درشهرها و روستاها زندگي مي­کردند، به تدريج با هم ارتباط برقرار کردند.

آقاي شيخ محمود علي اکبر، رهبر شیعیان منطقه که پزشک طب گیاهی نیز بود، در سال 2004 به علت کهولت سن، دارفاني را وداع گفت و جامعه­ی کوچک شيعيان منطقه،  مرشد و پير خود را از دست دادند.

اینک برخی از فرزندان و بستگان وی که اغلب در ایران تحصیل کرده­اند، مسئوليت سامان دهي امور دینی شيعيان وادامه­ی روند تبليغ معارف اهل بيت(ع) میان شیعیان را در منطقه دنبال می­کنند.

تنها مرکز فعال شيعيان در منطقه، حسينيه­ي کهنه وفرسوده­ي شهريارکند است که کليه­ی مراسم مذهبي آنان، در اين محل برگزار مي­شود. شيعيان منطقه، از قبرستان ويژه­اي نيز برخوردار هستند.


[i] - مشاهدۀ نویسنده در سفر به منطقۀ یارکند در سال 1383.