ایجاد فضای بازتر برای برنامه های تلویزیونی در چین
ایجاد فضای بازتر برای برنامههای تلویزیونی
پس از اجرای اصلاحات در اواخر دههی1970، فضا برای فعالیت شبکههای تلویزیونی به طور چشمگیری بازتر شده و این تحول افزون بر بخشهای فنی و اقتصادی، شامل بخشهای سیاسی و فرهنگی نیز گردید.
نخستین قدم برای ایجاد فضای باز در تلویزیون، رفع محدودیت از وارد کردن برنامههای خارجی بود. طی 20سال پیش از اصلاحات تنها شرکت شبکهی ملی مجاز به وارد کردن برنامههای تلویزیون خارجی بود که از نظر کمیت محدود و از نظر محتوا صرفا شامل برنامههای سیاسی و ایدئولوژیکی میگردید. با رفع این محدودیتها در سال1986، شرکت تولید برنامههای تلویزیونی آمریکایی لوریمار[1]، با امضای قراردادی با تلویزیون مرکزی چین، یکجا بیش از 7500ساعت برنامهی تفریحی تولیذ آمریکا را در اختیار تلویزیون چین قرار داد. امروزه تمام شبکهها برای پر کردن ساعات پخش خود از برنامههای تولید خارج استفاده میکنند.
دومین قدم ایجاد شده در این فضا سازماندهی فستیوالهای بین المللی تلویزیونی بود که در سال1986 نخستین فستیوال تلویزیونی چین در شانگهای برگزار شد و امروزه بزرگترین در نوع خود در آسیا و یکی از معتبرترین فستیوالهای تلویزیونی جهان به شمار میرود. هفتهی بین المللی تلویزیون پکن، فستیوال تلویزیونی سیچوان نیز جزو ای فستیوالها میباشند. در اين فستیوالها، افزون بر داوري و اعطاي جوايز، مبادلات آكادميك، واردات و صادرات برنامههاي تلويزيوني هم انجام ميشود. فستيوال شانگهاي بزرگترين بازار مبادلهی برنامه تلويزيوني در آسياست. (www.China.org.cn)
سومین قدم، باز شدن فضای پخش تبلیغات و آگهی است که از نظر اقتصادی شبکههای تلویزیونی را مستقلتر و متکی به خود کرده و از این طریق بخش اعظمی از هزینههای مالی تأمین و وابستگی آنها به بودجههای دولتی کمتر شده است. در سالهای اخیر اغلب شبکهها تجاری شده و برخی تا 70درصد هزینههای خود را از طریق پخش آگهی تأمین میکنند. البته، با افزایش بیش از حد ساعاتی که شبکههای تلویزونی به پخش تبلیغات و آگهی اختصاص میدادند، از سال 2011 محدویتهایی برای پخش آگهی به نفع تماشگران برنامههای تلویزونی از سوی دولت اعمال گردید.
سیاستهای جدید حزب کمونیست چین در زمینههای سیاست مدرن سازی، تمرکز زدایی، تکثر گرایی و رفع محدودیتها نیز زمینه را برای توسعهی هرچه بیشتر انواع رسانههای تلویزیونی فراهم ساخته است.
[1] - Lorimar.