موافقت نامه اسلام‌آباد در افغانستان
در ۱۸ اسفند ۱۳۷۱/ ۷ مارس ۱۹۹۳، توافقنامه‌ای میان رهبران جهادی شرکت‌کننده در اجلاس مانند ربانی، حکمتیار، مولوی محمد نبی محمدی، صبغت‌الله مجددی، گیلانی، آیت‌الله فاضل (از حزب وحدت)، احمدشاه احمدزی و آیت‌الله آصف محسنی در اسلام‌آباد پایتخت پاکستان امضا شد.
آنها طی این توافقنامه قرار گذاشتند که افغانستان را به طرف صلح و ثبات و آرامش ببرند، حکمتیار هم در مقام نخست‌وزیر انتخاب شد.
این رهبران به‌منظور تضمین توافقات خود و اجرای آن در ۲۲ اسفند ۱۳۷۱/۱۲ مارس ۱۹۹۳، به مکه مکرمه رفتند و در جوار خانه خدا قسم خوردند تا موافقتنامه را اجراکنند؛ ولی پس از بازگشت به افغانستان به دلیل بروز اختلاف میان حکمتیار و ربانی بر سر تعیین وزرا، به‌ویژه وزیر دفاع، بار دیگر اختلافات شدت گرفت و موافقتنامه اسلام‌آباد شکست خورد.
حکمتیار انتخاب وزرا را حق خود می‌دانست؛ ولی ربانی هم برای انتخاب بعضی وزرا مانند مسعود در مقام وزیر دفاع اصرار داشت و کار به درگیری کشید و جنگ‌ها بین احزاب و گروه‌ها ادامه یافت.[۱]
کتابشناسی
- ↑ علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص 612.