انستیتوی خاورشناسی آکادمی علوم فداسیون روسیه
تاریخ علوم خاورشناسی در روسیه از تأسیس «موزه ی دستنویس های کشورهای آسیا» در سنت پترزبورگ(سال 1918) آغاز می شود. تا سال‌های بعد از جنگ جهانی دوم، این شهر عمده‌ترین مرکز خاورشناسی کشور بود. ولی در اوایل سال های 1950 طبق دستور رهبری شوروی، برخی از مراکز علمی، من جمله مراکز خاورشناسی، از سنت پترزبورگ به مسکو انتقال داده شدند.
از سال 1960 الی 1961، این انستیتو تحت عنوان «انستیتوی کشورهای آسیا» فعالیت می نمود و از سال 1968 تغییر عنوان داده و «انستیتوی خاور شناسی آکادمی علوم اتحاد شوروی» نام گرفت. درحال حاضر این انستیتو وابسته به آکادمی علوم فدراسیون روسیه است. ایران‌شناسان متخصصین در رشته های علم و محققان در این عرصه‌ها در برخی از شعبه‌های این انستیتو فعالیت می کنند [۱].
شعبه‌ی انستیتوی خاورشناسی آکادمی علوم روسیه در شهر سن پترزبورگ
در سال 1818 موزه ی آثار خطی شرقی در این شهر تأسیس گردید که بر اساس آن در سال 1930، انستیتوی خاورشناسی آکادمی علوم اتحاد شوروی بنا گذاشته شد. در سال 1950 انستیتوی مذکور از لنینگراد(سن پترزبورگ فعلی)به مسکو انتقال داده شد و در لنینگراد فقط یک شعبه از آن انستیتو به نام شعبه‌ی دست نویس‌های شرقی باقی ماند. بعد از گذشت دو سال، بر پایه‌ی شعبه‌ی دستنویس های شرقی، مجدداً انستیتوی خاورشناسی، با عنوان انستیتوی خاورشناسی شعبه‌ی لنینگراد تأسیس گردید که تابع انستیتوی خاورشناسی مسکو است. از سال 1960 تا 1968 این انستیتو به عنوان «انستیتوی ملل آسیا» نامیده می شد. انستیتو به آموزش میراث ادبی و فرهنگی ایران توجه زیادی نشان می دهد[۲].