هنر اپرای سنتی چینی

هنر اپرای سنتی چینی

در دنیا سه نوع اُپرای قدیمی شناخته شده می­باشد. تراژدی و کمدی یونانی، اُپرای بودایی هندی و اُپرای سنتی چین. اپرای سنتی چین یکی از هنرهای محبوب و فولکلور مردم این سرزمین به­‌شمار می­رود که از دوران باستان در مناطق مختلف این کشور با ادبیات و سبک­‌های منحصر به فرد خود اجرا می­شده است. این هنر در طول تاریخ این کشور شاهد تغییر و تحولات و رشد و گسترش فراوانی بوده که هم مورد استقبال دربار امپراتوران و هم در بین عامه­‌ی مردم از شهرت و محبوبیت برخوردار بوده است.  طبق نظر اغلب کارشناسان، اُپرای سنتی چینی تا دوران سونگ جنوبی در قرن 13 هنوز کاملا توسعه نیافته بود. دوران توسعه­‌ی تدریجی آن مدت زمان طولانی را پشت سر گذاشت.

اپرای عامه پسند

در گذشته، انواع مختلفی از اُپرا وجود داشت که در زمان‌ها و مکان‌های مختلفی متداول و مورد پسند مردم بود. دو نمونه‌ی از آن‌ها زاجو (Zaju) ی شمالی مربوط به دوران سلسله‌ی یوان و اُپرای جنوبی در سلسله‌ی مینگ است. از حدود سال‌های دهه‌ی 1560 میلادی، شاخه‌ای از اُپرای آوازی جنوبی در ردیف کونشان (Kunshan) توسط هنرمندان فولکلور عامیانه به کار گرفته شد که پس از 200 سال و در اواسط دوران سلسله‌ی چینگ به اُپرای مسلط کونچو (Kunqu) تبدیل شد. تعدادی اُپرای عامیانه نیز همراه با اُپرای متداول در دوران‌های مختلف شکل گرفتند که هر کدام به منطقه‌ی خاصی تعلق داشتند. از اوایل قرن هجدهم تا اواسط قرن نوزدهم، این نوع اُپراها بیشتر شکوفا شدند. تعدادی از آن‌ها حتی در پکن روی صحنه رفتند. چهار گروه اُپرای محلی استان اَن خویی (Anhui)، در آغاز سال‌های دهه‌ی 1790 میلادی، برنامه‌های خود را روی سِن‌های پکن اجرا کردند. این گروه‌های چهار گانه حدود ده سال بعد با همکاری هنرمندان اُپرای خن (Han) از استان خوبِی (Hubei) و با تلفیق ملودی‌ها و سبک‌های نمایشی اُپرای کونچو و اُپرای شَن‌سی(Xaanxi  نام استانی در چین)، هم‌چنین با استفاده از ملودی‌های تعدادی از اُپرا‌های محلی دیگر، یک سبک هنری کامل و سیستم نمایشی خاصی را ایجاد و توسعه دادند که اینک به اُپرای معروف پکن و به جریان اصلی اُپرای سنتی چین تبدیل شده است. (جانگ چی جی، منتشر نشده)

ویژگی­های هنری  اپرای چینی

اُپرای چینی از عناصر مختلفی تشکیل می‌شود که عبارتند از: ادبیات ویژه، گریم و چهره‌پردازی، موسیقی، لباس ویژه، و حرکات آکروباتیک.

اُپرای چینی دارای زبان و ادبیات خاصی است. به‌صورت کلی، زبان اُپرایی نیازمند داشتن ذائقه و طبع شعری است، ولی لزوماً نباید شکل شعر و نظم معمول را داشته باشد. زبان اُپرایی از آهنگ و کلمات تشکیل می‌شود (گفتگو و صحبت تک نفره). اگرچه اغلب صحبت‌ها به‌صورت نثر است، ولی الزاما دارای لحن و قافیه است. لحن نه تنها باید شاعرانه، بلکه قافیه‌دار هم باید باشد. آهنگ یا آواز‌های جملات اُپرا خود نوعی شعر است، ولی عموماً با شعر فرق دارد. نوعی شعر که توان بازگویی حوادث، القای احساس و قابلیت آواز خوانی و همراهی با نمایش موزون را داشته باشد. نوعی شعر که با سخن هم‌راهی می‌کند. به همین خاطر، نویسنده‌ی نمایشنامه‌ی اُپرا در کنار سایر توانایی‌ها، باید در نگارش به ظرافت زبان و ادبیات مورد نیاز اُپرا هم استاد باشد. ادبیاتی که سریع به ذهن مخاطبان منتقل شود، و همه فهم باشد. زبان ساده و بی‌تکلف یعنی «احساسی واقعی و بدون نیاز به توضیح اضافی، بدون ادعا و تصنعی بودن». زبان واقعی یعنی زبان رُک و راست با ذائقه‌ و احساس واقعی.

بعضی اشخاص ظرافت ادبی مورد نیاز زبان اُپرا را با پر کردن ساختار متن از عبارات تفننی اشتباه گرفته‌اند. ادبیات اُپرا نمونه‌ی شاخصی از علم بیان است. سادگی و روان‌بودن اُپرا را می‌توان در این دو متن ملاحظه کرد: «باغچه‌ی خانه‌ام بزرگ، و حصیرم سرد است. تنها سایه‌ی سوسوی چراغم بر کتاب‌ها و لوح‌هایم افتاده است. اگر در این دنیا به من عمر طولانی داده شود، چگونه این شب بی‌پایان را تحمل کنم؟ نمی‌توانم بخوابم. غلت می‌خورم. مثل دستی که از یک طرف به طرف دیگر می‌افتد، من ده هزار بار ناله و فریاد می‌کنم. بالش و لحافم را پنج هزار بار می‌کوبم و پیچ و تاب می‌دهم».

«دَمِ در ایستاده‌ام، چانه‌ام بر روی دستانم. زمان می‌گذرد، نمی‌دانم آیا او می‌آید یانه. شاید برای او آسان نباشد که از چشمان همیشه مراقب مادرش پنهان شود. من چشم به‌راه آمدنش هستم. دلِ بیچاره‌ام از انتظار به درد آمده و من خود را سرزنش می‌کنم که خیلی زود آموختم، خیلی زود، که او را دوست داشته و مشتاقش باشم!»

در این متن، واژه‌ها به سادگی و دقت صحبت مردم عامیانه‌اند و به وضوح نخستین نگاه عاشقانه‌ی استاد جانگ به چووی اینگ‌اینگ، بی‌قراری دردناک و بی‌طاقتی هنگام انتظار او را بیان می‌کند.

هنر نقاشی صورت و گریم­ چهره در اپرای پکن

گریم چهره در اپرای پکن یکی از ضروریات این هنر است. چون برای نشان دادن خصوصیات، اخلاق و سرنوشت بازیگر را رنگ­‌های متفاوت روی چهره هستند که تعیین می­کنند. معمولا رنگ سرخ برای تحسین و بیانگر وفاداری و شجاعت، رنگ سیاه، بیانگر دلیری و درایت، رنگ­های آبی و سبز نشان حضور قهرمان در بیابان‌­ها و جنگل‌­ها و رنگ‌­های زرد و سفید موهن و نشانگر خشونت و حیله­‌گری است. رنگ­‌های طلائی و نقره­ای مرموز بودن را نشان می­دهد و به نقش شیطان مربوط است.

  نقش­ بازیکنان اپرای سنتی چینی

در اپرای پکن 4 نوع نقش اصلی برای بازیکنان­ به نام­های شِنگ (Sheng)، دَن (Dan)، جینگ (Jing) و چوو (Chou) و نقش‌­های فرعی بیشتری وجود دارد.

نقش شِنگ دو گونه است، لائو­شِنگ (Lao Sheng) و شیائو­شِنگ(Xiao Sheng). لائو­شِنگ معمولا برای افراد سالمند و یا پادشاهان و مقامات عالی­‌رتبه است و شیائو­شِنگ برای مردان جوان.

نقش دَن نیز سه گونه است، چین گ­یی (Qing Yi)، وو­دَن (Wudan) و خوا (Hua). چینگ­یی معمولا برای زنان سالمند و نجیب زادگان، وو­دَن برای زنان جادوگر و راز دان، و خوا­دَن برای زنان جوان و پائین­ترین قشر جامعه مثل خدمت­کاران است.

نقش جینگ، معمولا برای افرادی است که دارای ويژگی­‌های خاص هستند و چهره­ی آن­ها با رنگ‌­های گوناگون تنزین می­شود.

نقش چوو، نوعی از نقش لائو­شنگ است، اما پیرتر. این نقش معمولا برای قشر پائین جامعه است. نقش چوو، برای افراد زرنگ و مضحک از قشر پائین جامعه به کار برده می­شود.

(China Encyclopedia ، 2008)

هنر اپرای سنتی پکن

اُپرای پکن، اُپرای شرقی نیز نامیده می‌شود. این نوع اُپرا چکیده‌ای از هنر اُپراهای محلی مختلف چین است و چون در پکن شکل گرفته، اُپرای پکن نامیده شده و 200 سال قدمت دارد. از اُپراهای محلی که در شکل‌گیری اُپرای پکن تأثیرگذار بوده، می‌توان به اُپرای «خوی‌بِن» اشاره کرد. در سال 1790، نخستین گروه اُپرای «خوی‌بِن» برای اجرای برنامه در جشن تولد پادشاه وارد پکن شد. از آن پس، دیگر همیشه گروه‌های «خوی‌بِن» برای انجام نمایش راهی پایتخت می‌شدند. گروه‌های «خوی‌بِن» که سیار بودند، در جذب و استفاده از برنامه‌ها و سبک‌های نمایشی دیگر اُپراها مهارت داشتند. و از همین طریق بود که در پایان قرن 19 و آغاز قرن 20، اُپرای پکن شکل گرفت و به با نفوذترین اُپرای سنتی چین از لحاظ تعداد برنامه، بازیگران، گروه‌ها، تماشاگران و تأثیر گذاری، تبدیل شد. اُپرای پکن نوعی هنر گروهی اجتماعی است که با آواز، صحبت، نمایش، نبرد و حرکات موزون و روش‌های نمایشی تشریفاتی، داستان را ترسیم می‌کند.

پایان قرن هجدهم، عصر توسعه‌ی اُپرای پکن بود. در آن زمان، اُپرای پکن هم در میان مردم و هم در دربار نمایش داده می‌شد. به دلیل علاقه‌ی خانواده‌های درباری و مقامات عالی‌رتبه، برای نمایش اُپرای پکن امکانات و تسهیلات خوب و فراوانی در اختیار این گروه‌ها قرار می‌گرفت که منجر به توسعه‌ی این اُپرا شد.

دهه‌های 20 تا 40 از قرن بیستم، دوران دوم اوج‌گیری توسعه‌ی اُپرای پکن بود. مهم‌ترین ویژگی این دوران، تقسیم‌بندی اُپرای پکن به سبک‌های مِی(مِی‌لان‌فانگ(Mei Lanfang)1894-1961)، شانگ(شانگ‌شیا‌یون (Shang Xiayun) 1900-1976)، چِن(چِن یِن‌چیو (Chen Yinqiu) 1904-1958)، شیون(شیون خوی‌شنگ (Xiun HuiShng)1900-1968) است. این سبک‌های مختلف بازیگران معرو

ف فراوانی داشتند که در صحنه‌های کلان شهرها مانند پکن و شانگهای فعال بودند.

مِی‌لان‌فانگ، معروفترین بازیگر اُپرای پکن بود. وی از هشت سالگی به فراگیری اُپرای پکن پرداخته و در 11 سالگی نمایش روی صحنه را آغاز کرد. «مِی» نقش «دَن» را بازی می‌کرد و در زمینه‌ی خواندن، صحبت کردن، رقص، موسیقی، لباس و گریم ویژگی منحصر به فردی پیدا کرده بود. در سال 1919، «مِی» در رأس یک گروه هنری از ژاپن دیدار و به اجرای نمایش پرداخت. وی در سال 1930، با گروه دیگری از آمریکا و در سال 1934، به اروپا سفر کرد که نمایش وی مورد توجه بازیگران اُپرای اروپا قرار گرفت.

پس از اجرای سیاست اصلاحات و درهای باز، اُپرای پکن مجدداً توسعه یافت. این اُپرا از حمایت زیاد دولت برخوردار است. در حال حاضر، سالن تئاتر «چانگ‌آن» در پکن هر ساله برنامه‌های مختلفی از اُپرای پکن را به نمایش می‌گذارد و هرسال مسابقه‌ی اُپرای پکن با حضور تماشاگران برگزار می‌شود.

سایر اپراهاي محلي

غیر از اپرای پکن، هنوز هم اپراهای محلی مختلفی در سرتاسر چین فعالیت می­کنند که مقامات محلی از آن برای گسترش فرهنگ سنتی چین و هنرهای محلی، جذب گردشگران داخلی و خارجی، شرکت در فستیوال­‌ها و جشنواره­‌های بین المللی استفاده می­کنند. معروف­ترین اپراهای محلی چین عبارتند از:

-        اپرای«خوانگ ما­شی (Huang Mashi)»، یا اپرای چای چینی که در اواخر قرن 18 در منطقه­ی بین استان­های«آن­خویی»، «خو­بِی» و «جیانگ­شی» به وجود آمد.

-        اپرای«کوان جیو (Kuan Jiu)»، که در منطقه­ی«کوان­شان» اجرای می­شود. این اپرا200 برای مدت تا300 سال(سال1570-1900) بهترین اپرای چین بود.

-        اپرای«یو جیو (Yu Jiu)» متعلق به استان­های«خِه­نَن»، «خِه­بِی»، «شَن­دونگ»، «شَن­سی»، «خو­بِی»، «چینگ­های» و مناطق«نینگ­شیا» و «سین­کیانگ» و یکی از با نفوذترین اپرای­‌های محلی چین است.

-        اپرای«جاشی­گور ( Zhashi Gor)»، این اپرا از قرن 8 تا قرن 5 پیش از میلاد، اپرای سلسله­‌ی«چون­چیو» بود که کشور چین به چند مملکت تقیسم شده بود.

-        اپرای«کونچو (Kunqu)» یا کونشان (Kunshan)، از حدود سال­‌های دهه­ی1560 میلادی، به‌­عنوان شاخه‌‌­ای از اُپرای آوازی جنوبی توسط هنرمندان فولکلور به کار گرفته شد و پس از 200سال و در اواسط دوران سلسله­‌ی چینگ به اُپرای مشهور کونچو[26 (Kunqu) تبدیل شد. در حال حاضر این اپرا در شهر شانگهای اجرا می­شود.

درحال حاضر، دولت چین برای گسترش فرهنگ و هنر این کشور در عرصه‌­ی بین الملل، برخی از عناصر فرهنگی و هنری چینی را که قابلیت عرضه و رقابت در سطح بین المللی دارند را، از جمله اپرای سنتی چین، با سرمایه گذاری­‌های کلان و تلفیق آن با عناصر هنر عامه پسند امروزین، هم­چون آکروبات، حرکات موزون، موسیقی تند، نور پردازی و صحنه آرایی مدرن، و تشکیل گروه­‌های هنری قدرتمند از نظر مالی و هنری، در دنیا مطرح می­کند تا از طریق آن به اهداف فرهنگی، سیاسی و اقتصادی خود دست یابد. به همین سبب، با تأسیس و راه اندازی مؤسسات آموزشی مختلف به جذب هنرجویان خارجی از کشورهای غربی به ویژه آمریکا در رشته­‌ی اپرای سنتی پرداخته است. یک هنرمند ایرانی به نام غفار پورآذر نیز اینک حدود 15 سال است که در این رشته‌­ی هنری آموزش دیده و به سطح بالایی در این هنری دست یافته است. وی که پیش از آمدن به چین در رشته­‌ی انیمیشن در انگلیس تحصیل کرده و به زبان انگلیسی و بازار هنری غرب نیز آشنایی دارد، توانسته با تلفیق هنر اپرای چینی و ادبیات نمایشنامه‌­ای شکسپیر(به زبان چینی-انگلیسی) و تشکیل یک گروه هنری، تورهای مختلفی را برای اجرای نمایش در اروپا، آمریکا و برخی از کشورهای آسیایی راه انداخته که مورد استقبال واقع شده است. وی متن نمایشنامه‌­ای از داستان رستم و سهراب شاهنامه را نیز تهیه کرده و در نظر دارد برای ایجاد پیوند میان ادبیات ایرانی و هنر اپرای سنتی چین، این داستان را به صورت اپرای پکن اجرا و تجربه‌­ی نوینی را در این هنر به وجود آورد.