کودکان خیابانی در مالی
كودكان و نوجوانان فقير و آواره در شهرهاي كوچك و بزرگ مالي از ديگر مشكلات مهم اجتماعي اين كشور است. اين كودكان و نوجوانان كه معمولاً ردۀ سني بين 10 تا 16 سال را تشكيل ميدهند، به سه گروه كلي؛ دارای پدر و مادر، مشغول تحصيل در مدارس قرآني و بدون سرپرست تقسيم ميشوند و شاخصۀ مشترك بين هر سه گروه، مستمندی و آوارگي آنهاست. كودكان و نوجوانان گروه اول كه پدر و مادر و سرپناهي– حتی بسیار محقرانه و فقيرانه – دارند، وضعيتشان از بقیه بهتر است. آنها در پايان هرروز رهسپار كلبههاي زاغه مانند خانواده میشوند و اندك درآمد و موجودي خود را در اختيار آنان ميگذارند. گروه دوم كودكان خياباني، معمولاً در مدارس قرآني و اسلامي تحصيل ميكنند و بهدليل ناتواني والدينشان، براي پرداخت شهريۀ اندك خود باید هرروز بعد از ظهر، روانۀ كوچه و خيابانهاي شهرها شوند و درآمدشان را هرروز صبح و هنگام آغاز كلاسهاي درس، به معلمان خود دهند. گروه سوم را كودكان و نوجواناني تشكيل ميدهد كه یا والدين آنها فوت شدهاند و يا بر اثر برخي مشکلات از منازل خود فرار كردهاند. اين كودكان و نوجوانان عموماً تحت سرپرستي افرادي اداره ميشوند و درآمد خود را هم بهصورت كامل به آنها میدهند. این گروه در كلبههاي بسیار كثيف و متعفن گرد هم میآیند و شب را به صبح ميرسانند. آنها معمولاً در اين كلبهها، مواد مخدر مصرف ميكنند و ارتباط نامشروع جنسي نيز در بين آنان امري عادي است. گروههاي اول و دوم كودكان خياباني عمدتاً پس از چند سال دست از گدايي برمیدارند و مشغول كاري ميشوند. وضعيت و آيندۀ كودكان فاقد سرپرست اما بسيار وخيم و دردناك است. بسياري از اين كودكان و نوجوانان خياباني پيش از رسیدن به سن 18 سالگي، بر اثر ابتلا به بيماريهاي واگيردار و تعفن و آلودگي شديد محيط زندگي خود میمیرند. کسانی هم که جان سالم بهدر میبرند، به دليل آنكه فاقد هرگونه آموزش و تخصصي هستند، به دزدي و راهزني در شهرها و جادههاي خارج شهر مشغول و اغلب هم به حبسهاي طويلالمدت محكوم ميشوند. (Information about Street Children – Mali, 2009)
فقر شديد اقتصادي، جنگ داخلي، خشكساليهاي پياپي و مهاجرتهاي گستردۀ روستاییان به شهرها و بهويژه باماكو، از عوامل اصلي بروز اين ناهنجاري اجتماعي بهشمار ميرود.
هرچند دولتهاي وقت مالي بارها تلاش كردهاند به كمك سازمانهاي جهاني، بهویژه يونسكو و يونيسف، و جمعآوري كودكان و نوجوانان آواره و اسكان آنها در برخي مراكز اجتماعي، اين معضل اجتماعي را برطرف کنند ولي اقدامات مقطعي دولتها، خصوصاً در دهههاي 1990 و 2000 ميلادي چندان ثمري نداشته است. هم اکنون گروههای 10 تا 15 نفري كودكان و نوجوانان خياباني و سرگردان در شهرهاي باماكو ،كيدال، گائو و ... چهره زشتي به اين شهرها بخشيده است.( www.portal.unesco.org)