رسانه ها و مطبوعات چین از نگاه آمار
رسانه ها و مطبوعات چین از نگاه آمار
در حال حاضر، براساس آمار منتشره، بيش از 2200 روزنامه، 9000 مجله، 273 ايستگاه راديويی، 352 ايستگاه تلويزيونی در سطح ملی و استانی و محلی در اين كشور به فعالیت رسانه ای و اطلاع رسانی اشتغال دارند. طبق آمار، تا پايان سال 2010، تعداد 822 ايستگاه راه و انتقال امواج كوتاه و متوسط راديويی نیز در سرتاسر چین فعال بوده اند. در اين سال 125.69 ميليون خانواده به تلويزيون دسترسی داشته و 1.22 ميليون خانواده در 30 شهر، امکان دسترسی به تلويزيون ديجيتالی داشته اند كه به ترتيب 94/5 درصد و 95/8 در صد از کل جمعيت چین را پوشش می دهند.[۱]
پر تيراژترين روزنامه«روزنامه ی مردم»، ارگان حزب كمونيست چين، دارای تیراژ 5 ميليون نسخه است. پر تيراژترين روزنامه ی انگليسي زبان «چاينا ديلي» است كه تيراژ آن 120هزار نسخه است. مجله ی دو هفته يكبار تحت عنوان«صحبت های وسط ماه» با تيراژ 5 ميليون نسخه، پر فروشترين مجله ی چينی است.
مهمترين روزنامه های چين عبارتند از: روزنامه ی مردم و ضميمه ی آن براي خارج از كشور، روزنامه ی گوانگ مين، روزنامه ی اخبار اقتصادی، روزنامه ی ارتش آزادی بخش، اخبار جوانان چين، اخبار زنان چين، اخبار آموزش، اخبار ورزشی چين، روزنامه ی كارگران، روزنامه ی دهقانان، و روزنامه ی علوم و تكنولوژی[۲] براساس پژوهشی كه در سال های 2007 و 2008 در انگلستان انجام گرفت، تأثيررسانه های چين بر تغيير جريان اطلاعات جهانی، كمتر از 5 درصد بوده است. مطالعاتی هم كه در جنوب شرق آسيا در این زمینه انجام گرفت نشان می دهد، قدرت نرم چين هنوز از حاكميت در اين منطقه به دور است. تصوير چين شايد بهتر از آمريكا باشد اما به خوبی ژاپن نيست. در حقيقت، در عصر انفجار اطلاعات كه بازار بر مبنای تقاضا حركت می كند، رسانه های دولتی چين با چالش مواجه شده اند.[۳]
البته باید متذکر شد که با توسعه ی فناوری و گسترش ابزارهای اطلاع رسانی در چین، رسانه ی جدیدی در این کشور به وجود آمده و به سرعت رشد کرده است که 550 میلیون مشترک اینترنتی و 900 میلیون استفاده کننده از موبایل به عنوان ارتش این رسانه ی جدید، چین را در رأس کشورهای جهان در این زمینه قرار داده است. سایت های مختلف اجتماعی، وبلاگ های فردی و جمعی، سایت های متنوع خبری، رسانه های صوتی و تصویری، روزنامه های موبایلی، کتاب های الکترونیکی، و گسترش انواع رسانه های دیگر خبری، رقابت سختی را آغاز و عرصه را برای مطبوعات سنتی و سانسور و کنترل های مرسوم دولتی تنگ کرده است.[۴]