هویت ملی در آرژانتین

هویّت ملّی آرژانتینی و عناصر مقوّم و شکلدهندهی آن:

هويت ملّی، همان احساس تعلّق و تعهّد نسبت به اجتماع ملّی و نسبت به كلّ جامعه می‌باشد و می‌توان گفت هويت ملّی به اين معناست كه افراد يك جامعه، نوعی منشأ مشترك را در خود احساس میكنند. در تعبيری كامل‌تر، هويت ملّی، مجموعه‌ای از گرايش‌ها و نگرش‌های مثبت نسبت به عوامل، عناصر و الگوهای هويت‌بخش و يكپارچه‌كننده در سطح يك كشور به عنوان يك واحد سياسی است. همان‌گونه كه از تعريف هويّت ملّی برمی‌آيد، اين مفهوم دارای عناصر سازنده‌ای می‌باشد. از جمله مهم‌ترين آن‌ها، می‌توان به ارزش‌های ملّی، دينی، اجتماعی و انسانی اشاره كرد. ارزش‌های ملّی، تمامی مشتركات فرهنگی اعم از سرزمين، زبان، نمادهای ملّی، سنّت‌ها و ادبيات را شامل می‌شود؛ ارزش‌های دينی، تمام مشتركات دينی و فرهنگ دينی را شامل می‌شود؛ ارزش‌های جامعه‌ای به اصول، قواعد و هنجارهای اجتماعی نظر دارد. وجود درد و طلب مشترك، عامل اصلی سازندهی ملّيت است و می‌تواند عامل تشكّل، وحدت و هويّت‌يابی آن‌ها شود؛ و ملّتی كه پويا و زنده نگهداشته شده است، به عوامل ديگری چون زبان، سنن، نژاد و شرايط جغرافيايی معنا و هويّت می‌دهد.

بررسی جامعهشناختی آرژانتین نشان می‌دهد که آرژانتین تنها پس از استقلال به دنبال کسب ماهیت و هویّت واحد از طریق اندیشمندان خود بوده است. خوزه هرناندز در اثر «گائوچو مارتین فیرو» اصل سرزمین و اقدامات آزادیخواهان کشور را در هویّت ملّی تقویت میکند، سارمینتو در اثر خود با نام فاکوندو به دنبال تعمیق این هویّت از طریق شهرنشینی و مدرنیته است. در قرن بیستم تلاشهایی از سوی برخی رهبران سیاسی و اندیشمندان و نخبگان آرژانتینی در این راستا به کار رفت. گفته می‌شود که یکی از اهداف جنگ مالویناس در سال 1982 تعمیق هویّت ملّی آرژانتینی بود. به هرحال علیرغم تمامی تلاشها، هویّت ملّی آرژانتینی همچنان یکی از دغدغه‌های سیاستمداران این کشور است و از ابزارهای مختلف از جمله فوتبال، تانگو (موسیقی) و جزایر مالویناس (سیاسی ـ حاکمیتی) برای تقویت آن استفاده می‌شود.