بهائیت در زیمبابوه

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۱۴ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۳۱ توسط Samiei (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی «'''بهائیت''' بهائیت در سال 1953 وارد زیمبابوه شد و اولین بومی در سال 1955 به بهائیت گروید.در سال 1970،نخستین مرکز اداری بهائیت کشور با عضویت 9 نفر تحت عنوان "محفل معنوی ملی بهائی زیمبابوه" تأسیس شد و از آن زمان فعالیت های آنها در این کشور گسترش یافت.بعده...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

بهائیت

بهائیت در سال 1953 وارد زیمبابوه شد و اولین بومی در سال 1955 به بهائیت گروید.در سال 1970،نخستین مرکز اداری بهائیت کشور با عضویت 9 نفر تحت عنوان "محفل معنوی ملی بهائی زیمبابوه" تأسیس شد و از آن زمان فعالیت های آنها در این کشور گسترش یافت.بعدها شعبات اداری بهائیت در مناطق مختلف فعال شد و گروهی از مردم را به این آئین کشاند. گفته می شود حدود 99 درصد اعضای جامعه بهائیت زیمبابوه را بومیان این کشور تشکیل می دهند.جامعه بهائی زیمبابوه تحت عنوان سازمان دینی غیر انتفاعی ثبت شده و تاکنون حداقل مراکز بهائی در شهرهای بولاوایو،حراره و چند شهر دیگر ایجاد شده است.بر اساس برخی گزارشات،تعداد بهائیان  در زیمبابوه بالغ بر چهل هزار نفر می باشد. بخش قابل توجهی از بهائیان در منطقه " ماشوینگو" زیمبابوه زندگی می کنند. در حال حاضر،این جمعیت در زیمبابوه در بیش از1600 منطقه شهری و روستایی دارای 43 شعبه وابسته به محفل روحانی می باشد.مراکز اصلی بهائیت در شهرهای حراره،بولاوایو،چینامورا،موبایرا و مورئو قرار دارند.

"شوقی افندی" نخستین رهبر بهائی بود که به زیمبابوه آمد.اولین مبلغ بهائی در زیمبابوه یک ایرانی بود که دو ماه پس از ابلاغ پیام جامعه بهائی در سال 1953 وارد زیمبابوه شد ولی پس از ورود به کشور  برای دریافت اجازه اقامت،با مخالفت دولت زیمبابوه روبرو شد.پس از آن برخی مبلغین بهائی از آمریکا و بریتانیا  با ورود به زیمبابوه در این کشور ساکن شدند.

فعالیت اصلی آن ها ساخت مدرسه برای کودکان و جوانان بود.سرشناس ترین مبلغ بهائیت در زیمبابوه فردی به نام " جان روبارتز"[23] بود که  در سال 1957از طرف شوقی افندی به ریاست جامعه بهائیت زیمبابوه منصوب شد.

بهائی های زیمبابوه در اجرای بعضی پروژه های اقتصادی واجتماعی فعال بوده در پروژه های کشاورزی، بهداشتی، خانواده، حقوق زنان، دانشگاهی با همکاری مؤسسات آموزشی چون انجمن معلمان و برخی وزرای کابینه زیمبابوه مشارکت دارند.

هر ساله در نمایشگاه بین المللی کتاب حراره شرکت می کنند و بدون هیچ مانعی در زیمبابوه به تبلیغ بهائیت می پردازند.

این جمعیت کوشیده اند تمام زبان های بومی رایج در زیمبابوه را فرا گیرند.کتاب هایی  به زبان های بومی شونا، اندبله و چوا چاپ کرده اند.در سیستم آموزشی  مدارس وابسته به بهائیت،آموزش آموزه های بهائیت به زبان های بومی ضروری می باشد.(طالبی بیدهندی،43)