جمهوری خلق چین

جمهوری خلق چین

از سال 1949 تا کنون

در سال 1949 میلادی، جنگ داخلی طولاني مدت چین، با پیروزی حزب کمونیست به پایان رسید و در اول اکتبر همان سال مائو در میدان تیَن آن­مِن پکن، تأسیس جمهوری خلق چین در سرزمين اصلي را اعلام كرد. حزب کومین تانگ نیز با اعلام جمهوری چین در تايوان، سرزمین تحت حاکمیتش را به همين جزیره محدود ساخت.

هدف اولیه‌­ی مائو، تغییر کامل سیستم مالکیت خصوصي و اجرای اصلاحات گسترده­‌ی اقتصادی به سبک ایدئولوژی کمونیستی بود. لذا سیستم گذشته‌­ی مالکیت فئودالی را به نفع کشاورزان فقیر تغییر داد. مائو تأکید زیادی بر مبارزه­‌ی طبقاتی و کارهای ایدئولوژیکی داشت. در سال 1953 با تبلیغات گسترده، مبارزه با هرچه که رنگ و بوی گذشته داشت را آغاز نمود. با مالکان و تجار در افتاد و اموالشان را مصادره کرد و برخی از آنان را نیز به چوبه­‌ی دار سپرد. بسیاری از ساختمان­‌های دارای اهمیت تاریخی و فرهنگی و هم­چنین تعداد زیادی از آثار ارزشمند هنری را به دلیل تعلق به دوران فئودالی، از بین برد. او معتقد بود سوسیالیسم به تدریج بر تمام ایدئولوژی­‌هاي موجود پیروز خواهد شد. 

نخستین برنامه‌­ی پنج‌ساله‌­ی اقتصادی و اجتماعی مائو تحت عنوان«جهش بزرگ به جلو(Great Leap Forward)» در سال 1958 به مورد اجرا گذاشته شد. این برنامه‌­ی اشتباه، منجر به کشته شدن 45 میلیون نفر از فقر و گرسنگی ناشی از قحطی شد. با پایان سال 1961، میزان رشد جمعیت به خاطر سوء تغذیه تقریبا به نصف رسید. شکست برنامه­‌ی «جهش بزرگ به پیش» مائو قدرت او در دولت را کاهش داد و مدیریت اجرایی کشور بر عهده­‌ی لیو شائوچی(Liu Shaoqi) و دِنگ شیائو پینگ گذاشته شد. مائو و همفکرانش در سال 1966 به منظور تحمیل ایده­‌های متعصبانه­‌ی سوسیالیستی و پاک کردن چین از«عوامل گذشته» و«جاده صاف کن­‌های امپریالیستی»،  انقلاب فرهنگی را در ماه مه همان سال آغاز کردند که تا زمان مرگ وی در یک دهه­‌ی بعد(1976)، ادامه داشت. این حرکت تمام جنبه­‌های زندگی مردم را شدیدا تحت تأثیر قرار داد. گاردهای سرخ مائو که از پنج قشر سرخ یعنی فرزندان کارگران، دهقانان، اعضای ارتش آزادی‌بخش، کادرهای انقلابی که پیش از 1945 به حزب پیوسته بودند و فرزندان شهدا تشکیل می شدند، در خیابان­‌ها ترس و وحشت به راه انداخته و بسیاری از مردم را به دلایل واهی ضدانقلاب قلمداد کرده و آن­‌ها را به جوخه­‌های اعدام سپرده و یا به اردوگاه های کار اجباری فرستادند. ایده­‌ی انقلاب فرهنگی که در اثر ترس از اتحاد جماهیر شوروی و رقابت قدرت در داخل حزب به‌­وجود آمد، زمینه را برای عقب‌­گرد فاحش جامعه‌­ی چین در تمامی زمینه‌­های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و آموزشی فراهم ساخت. در سال 1972، و در اوج جدایی چین و شوروی، مائو و چوئن­لای در پکن با ریچارد نیکسون رییس جمهوری آمریکا برای برقراری رابطه­‌ی دیپلماتیک ملاقات کردند. در همان سال جمهوری خلق چین به عضویت سازمان ملل درآمده و عضو دایمی شورای امنیت این سازمان شد.

ظهور دنگ شیائو پینگ و آغاز اصلاحات

پس از مرگ مائو در سال 1976 و دستگیری باند چهار نفره به جرم افراط در انقلاب فرهنگی، دنگ شیائو پینگ(Deng Xiaoping) سریعا قدرت را از هواکوفنگ(Hua Guofeng) جانشین مائو گرفت. اگرچه در ظاهر دِنگ رهبری کشور را برعهده نداشت، ولی او رهبر واقعی چین بود و نفوذ وی در حزب در سال 1978، کشور را به سمت اصلاحات اقتصادی معنا داری سوق داد. در نتیجه، دخالت حزب بر زندگی خصوصی جامعه کم­رنگ­‌تر و سیستم جامعه­‌ي کمونی منحل و زمین­ه‌ای کشاورزی به­‌صورت اجاره در اختیار دهقانان قرار گرفت. این اتفاق نقطه­‌ی عطفی در تغییر سیاست اقتصادی چین از یک سیاست متمرکز اقتصادی برنامه ریزی شده به اقتصاد مختلط با گرایش بیشتر به فضای بازار آزاد بود که برخی نام آن­ را بازار سوسیالیسم گذاشتند و حزب کمونیست چین رسما آن را «سوسیالیسم با ویژگی چین» نامگذاری کرد. قانون اساسی چین نيز براي زمينه سازي جهت اجراي اصلاحات، با ايجاد تغييراتي در 4 دسامبر سال 1982اصلاح و از سوی حزب به­‌تصویب رسید.

در سال 1989، مرگ خویائوبانگ(Hu Yaobang) طرفدار اصلاحات بیشتر، موجب تظاهرات گسترده در میدان تیَن آن­مِن شد که طی آن دانشجویان و هوادارانشان برای چند هفته تظاهرات کرده و علیه فساد حاکم و برای ایجاد اصلاحات بیشتر، از جمله دموکراسی و حق آزادی بیان، شعار داده و به بحث و جدل پرداختند. این جنبش در 4 ژوئن همان سال، با ورود تانک­‌ها و سربازان ارتش خلق به میدان تیَن آن­مِن و پاکسازی قهری آن به پایان رسید و تلفات جانی زیادی برجای گذاشت. گزارش این حادثه به‌­صورت گسترده به دنیا مخابره شد و محکومیت جهانی و تحریم اقتصادی و سیاسی دولت چین از سوي جامعه‌­ي جهاني به ويژه غرب را در پی داشت.

1989 تا 2002، ادامه رشد اقتصادی تحت حاکمیت نسل سوم

در دهه‌­ی1990، چینِ پس از حادثه­‌ی میدان تیَن آن­مِن را جیانگ­زِمین(Jiang Zemin) به­‌عنوان دبیر­کل حزب و رییس جمهوری و جورونگ­جی(Zhu Rongji)در پست نخست وزیری که هر دو شهردار پیشین شانگهای بودند، رهبری کردند. اصلاحات اقتصادی کلان جیانگ، هرچه بیشتر نظریه­‌ی« سوسیالیسم با ویژگی چین» دِنگ را به پیش هدایت کرد. دروان جیانگ هم­زمان با رشد فوق العاده­‌ی اقتصادی، شاهد رشد فساد اجتماعی، بیکاری ناشی از بستن کارخانجات زیان­‌آور دولتی، در بوته­‌ی آزمایش قرار گرفتن سیستم ناقص رفاه اجتماعی، و آلودگی شدید محیط زیست بود. تحت مدیریت ده ساله‌­ی جیانگ­زِمین، سیاست اقتصادی چین، 250 میلیون کشاورز را از فقر نجات داد و به­‌صورت پایدار، رشد اقتصادی متوسط 2/12 درصدی را درپی داشت. هم­چنین در اواخر این دهه بود که چین شاهد بازگشت دو مستعمره­‌ی سابق به چین بود. هنگ کنگ در سال 1997 از بریتانیا و ماکائو در سال 1999 از پرتغال. و در سال 2001 بود که چین رسما به عضویت سازمان تجارت جهانی در آمد.

رابطه­‌ی چین و آمریکا در پایان دهه­‌ی 1990، با بمباران سفارت چین در بلگراد متشنج شد. هم­چنین در سال 2001 یک هواپیمای نظامی چین با هواپیمای تجسسی آمریکایی در آب­‌های بین المللی در نزدیکی جزیره‌­ی خَی­نَن(Hainan) برخورد و آتش خشم مردم چین علیه آمریکا را شعله­‌ور­تر ساخت.

از نظر سیاست خارجی، چین به خاطر ممنوع ساختن فعالیت گروه فالون­گونگ(Falun Gong) در سال 1999، بیشتر زیر ذره بین سازمان دیده بان حقوق بشر قرار گرفت. در بحران مالی آسیا در سال 1997، اقتصاد چین با قدرت تمام در مقابل این بحران ایستاد و تقریبا آسیا را از بحران اقتصادي نجات داد. در سیاست داخلی، این کشور توانست استاندارد زندگی مردم را به­‌طور چشم­گیری بهبود بخشد. اگرچه در اين دوران، فاصله­‌ی طبقاتی میان شهر و روستا نيز گسترش بيشتري یافت. افزایش نابرابری ثروت میان مناطق شرقی با مناطق غربي و مرکزي، دولت را وادار به اجرای سیاست«توسعه­‌ی غرب» نمود که نماد این سیاست احداث راه آهن چینگ­خَی(Qinghai)-تبت به شمار می­‌آید.

از سال 2002 تا کنون

نخستین بحرانی که در قرن 21 و با روی کار آمدن نسل چهارم از رهبران کمونیستی به ریاست خوجین­تائو(Hu Jintao) با آن روبرو شد، شیوع بیماری واگیر دار سارس بود که زندگی اجتماعی و فعالیت اقتصادی در این کشور را برای مدت بیش از یک­‌ماه فلج ساخت. پس از حادثه­‌ی یازدهم سپتامبر سال 2001، چین در مبارزه­‌ی جهانی علیه تروریسم، با آمریکا همکاری نمود. اقتصاد به روند رو به رشد خود با رشد دو رقمی ادامه داد و توسعه­‌ی مناطق روستایی در مرکز سیاست­‌های دولت مرکزی قرار گرفت. خوجین­تائو به تدریج پایه­‌های قدرت خود را استحکام بیشتری بخشید و به مبارزه با فساد ادامه داد. نظریه­‌ی ایجاد جامعه‌­ی هماهنگ خوجین­تائو مورد تأکید قرار گرفت و احترام به حقوق اساسی مردم در این کشور بیش از قبل مورد توجه واقع شد. ادامه­‌ی رشد اقتصادی و بهبود وجهه­‌ی بین المللی زمینه را برای برگزاری موفقیت آمیز المپیک 2008 پکن و اکسپوی شانگهای در سال 2010 فراهم کرد. اگرچه در دوران پیش و پس از برگزاری المپیک نیز چین شاهد چالش و بحران‌­هاي سیاسی و امنیتی و طبیعی هم­چون شورش در تبت، سین کیانگ و زلزله­‌ی ویرانگر استان سی­چوان که 70 هزار قربانی برجای گذاشت، شد.علي رغم تمامي اين چالش ها رهبران سياسي در ابتداي سال 2012 با پایان دوران حاکمیت خوجین­تائو، قدرت را به نسل پنجم از رهبران حزب کمونیست منتقل نمودند[viii].

خیلی از نظریه پردازان بین المللی، باتوجه به رشد پایدار اقتصادی چین که اینک این کشور را در جایگاه دوم جهان قرار داده، و قدرت سخت و نرم چین را تا حد زیادی افزایش داده و جایگاه بین المللی این کشور را در زمینه‌­های مختلف اقتصادی، تولیدی، فرهنگی، سیاسی، آموزشی و... ارتقا داده است، قرن بیست و یکم را قرن آسیا، به ویژه قرن چین نامیده‌­اند.

---

کتاب شناسی

[viii] - مراحل پاياني تأليف كتاب هم زمان بود با برگزاري هجدهمين اجلاس حزب كمونيست چين كه در تاريخ18 آبان(8 نوامبر2012) با حضور نمايندگان حزب كمونيست از سرتاسر چين در پكن آغاز شد. اجلاس سراسري حزب كمونيست چين معمولا هر 5 سال يك بار برگزار و طي آن رهبران عالي‌رتبه­‌ي حزب كه رهبران سياسي كشور نيز به شمار مي­‌روند، تعيين مي­‌گردند. براساس مقررات حزبي، رهبران حزب و كشور تنها دو بار مي­‌توانند اين پست را احراز نمايند. بنابراين، طبق يك سنت نانوشته، رهبران حزب كمونيست صرفا به مدت 10 سال( دو بار) در اين پست مي توانند باقي بمانند و پس از سپري شدن اين مدت، بايستي انتخابات جديدي صورت گرفته و رهبران جديدي سكان قدرت را در اختيار بگيرند. در اجلاس هجدهم نيز، هوجين­تائو كه از سال2002 قدرت را در اختيار گرفته بود، جاي خود را به نسل ششم از رهبران چين داد و آقاي شي جين پينگ(Xi Jinping) به عنوان رييس حزب كمونيست و رييس جمهور ده سال آينده­‌ي اين كشور و لي كِچيانگ(Li Keqiang) به عنوان نخست وزير برگزيده شدند. برخلاف دوره­‌ي خوجين تائو كه كميته‌­ي دايمي دفتر سياسي حزب( بلندمرتبه ترين ارگان حزب حاكم كمونيست) متشكل از 9 نفر بود، در اجلاس هجدهم تعداد اين كميته به 7 نفر كاهش يافت. در اين اجلاس هم چنين 25نفر به عنوان اعضاي دفتر سياسي حزب، 7 نفر به عنوان اعضاي دبيرخانه‌­ي كميته­‌ي مركزي و 205 نفر به عنوان اعضاي كميته ي مركزي حزب كمونيست انتخاب شدند.