رمان فرانسه پس از جنگ جهانی دوم

رمان پس ازجنگ

پس از برقراری صلح، رمان های متعددی که کم وبیش گرایش های سنتی دارند، از روایت وقایع اجتماعی گرفتهتا تجزیه و تحلیل روانشناختی، رو به فزونی می نهند.جنبش جدیدی بر علیه ادبیات متعهد به وجود آمد که آن را " واکنش نئوکلاسیک"نامیدند. این جنبش را می توان مدیون ذوق و قریحه آزاد و گستاخانه نویسندگانی مانند روژه نیمیه[116] ، ژاک لوران[117]، آنتوان بلوندن[118] و فرانسواز ساگان[119] دانست. این نویسندگان بر این عقیده بودند که نوشتن و خواندن یک رمان باید مجددا برای ایجاد لذت گام بردارد حتی اگر این لذت گاهی با اندوه و تلخکامی آمیخته شود.

در این میان نویسندگان دیگری وجود دارند که به دور از جنجال و جلب توجه خوانندگان تنها به لذت نوشتن اکتفا نمی کنند و در پی ابداع یک " رمان تحقیقی" هستند. ریموند کنو[120] (1976-1903)از نخستین کسانی است که هم آواز با سلین به زبان ادبی می تازد و از آزادی زبان محاوره در مقابل اصول و قواعد دستوری دفاع می کند. کتاب تمرینات سبک(1947) و زازی در مترو(1959) برای کنو شهرت و افتخار به دنبال اوردو ماهیت ححقیقی هنر ادبی مبتنی بر ذوق و قریحه را در فنون و بازی های ادبی بر همگان آشکار ساخت.