هفته نامه کانار آنشنه

هفته نامه کانار آنشِنه[50] : همه کسانی که با دنيای سياست و مطبوعات فرانسه آشنا هستند ، از اهميّت اين هفته نامه استثنايی آگاهند . تا به امروز، بارها و بارها، چهره های بسيار مطرحی در فرانسه ـ از رييس جمهوری و نخست وزير و وزير و نماینده مجلس گرفته تا پرنفوذ ترين فعالان اقتصادی و سياسی و فرهنگی، طعم تلخ افشاگری های دقيق و مستند اين نشريه «طنز» ـ که بسياری آن را جدّی ترين نشريه فرانسه می دانند ـ را چشيده و گاه بهای سنگينی هم بابت آن پرداخته اند. «کانار آنشنه»  و يا به قول دوستدارانش «کانار»  در 10 سپتامبر 1915 توسط موریس مارشال[51]، جین مارشال و هانری - پل دِوو گاسیه آغاز به کار کرد و در واقع نزديک به يک قرن، از حيات اين نشریّه هفتگی می گذرد ودر حال حاضر یکی از قدیمی ترین عنوان های مطبوعاتی فرانسه محسوب می شود.اين نشريّه، نخست «انسان آزاد» نام داشت؛ و بعد از آن که در همان آغاز کارش، به تيغ سانسور گرفتار شد، نام خود را به «انسانِ به بند کشيده شده» تغيير داد؛ و اندکی بعد تر هم اردک بودن را بی درد سر تر و در عین حال مناسب تر دانست، و کلمه «انسان» را با کلمه «اردک» معاوضه کرد؛ و كانار آنشنه (يعني اردک به بند کشيده شده) نامیده شد وجالب است که اين اردک به بند کشيده شده، همچنان شعار اوليه خودش (شعار ابتکاری گاسیه در سال 1915) را تکرار می کند که:« تو می توانی قلم مرا بشکنی؛ امّا نمی توانی مرا سر به نيست کنی»

هر چند «کانار»، در مجموع، جزء طيف گسترده چپ فرانسه به حساب می آيد، امّا شايد در همين طيف هم، هيچ جريان عمده ای را نتوان يافت که از «شرّ» اين هفته نامه در امان مانده باشد. در واقع سیاست  کانار این است که  از هرگونه رسوایی عمومی ( سیاسی ، اقتصادی ، حقوقی و.. )در فرانسه ، همچنین در دیگر کشورها پرده بر می دارد. به عبارتی می توان گفت اگرچه این هفته نامه مستقل است ، ولی حساسیت خود را نسبت به جناح چپ حفظ نموده  و با این توصیف هر گونه انحراف سیاسی را به نقد کشیده و مورد انتقاد قرار می دهد. کانار یکی از آخرین روزنامه های تحقیق و بازرسی  است که در فرانسه باقی مانده و مورد وثوق همه عوامل دخیل در صفحه شطرنج سیاست فرانسه می باشد.

کانار غالبا سخت گیر و حتی گاهی اوقات بی رحم است ، حتی نسبت به دوستان سیاسی اش ، ولی انتقام گیر نیست. کاپیتان نوزیلار ، رئیس بخش سانسور از سال 1916 تا 1918 ، یکی از اشخاص وفادار به این هفته نامه بود که تا زمان مرگش در سن 95 سالگی آن را آبونمان بوده است .

ژرژ مارشه[52]، دبير کلّ حزب کمونيست فرانسه، يک بار از سر لج گفته بود که من اصلاً اين نشريه را نمی خوانم؛ و چندين بار هم فرانسوا ميتران سوسياليست و دوستان و همراهان او دادشان در آمده بود و اين در حالی است که «کانار» در تمام ايام حيات خود، و در تمام دوره های انتخابات رياست جمهوری و مجلس و شهر و استان، در جهت به پيروزی رسيدن کانديدا های طيف گسترده چپ، و جلوگيری از انتخاب راستگرايان گام برداشته است. این هفته نامه طنز آمیز ، کمترین آگهی تبلیغاتی را در صفحاتش نمی پذیرد و این امر موردی نادر در مطبوعات حرفه ای فرانسه است که به صورت کاغذی منتشر می شوند. کارمندان آن از بهترین دستمزدها در میان مطبوعات فرانسه برخوردارند و در عوض ، نویسندگان آن نمی توانند دربورس بازی یا در نشریات دیگر فعالیت کنند و یا هدیه ای ( به ویژه وسایل تزیینی اداری ) بپذیرند تا سلامت اقتصادی و سیاسی آن حفظ شود.این هفته نامه در ابتدای بعد از ظهر سه شنبه ها چاپ  و در روزهای چهارشنبه منتشر می گردد . نقل قول آناتول فرانس در سال 1917 در خصوص این هفته نامه پایان بخش کلام خواهد بود :من فقط کانار آنشنه را می خوانم.[53]