حماسه فرا آفای مانی

سانتون پو (Sunthon Phu) از چهره‌های مشهور ادبی تایلند و از شعرای کلاسیک این سرزمین است که در میان مردم محبوبیت فراوانی دارد. وی در ۱۷۸۶م زاده شد و در میانهٔ سدهٔ نوزدهم (۱۸۵۵م) درگذشت. او در نوشته‌های خود به‌خوبی احساس مردم را بیان می‌کرد و برای مردم می‌نوشت؛ از این رو نوشته‌های او که برای همه آسان فهم بود، محبوبیت فراوانی در میان قشرهای گوناگون جامعه پیدا کرد. اثر دیگر او عبارت است از کتاب مشهور نُه سفر (Nine Nirat) که سفرنامهٔ او به نقاط مرکزی و شرقی تایلند است و خاطرات او را از زیارت معابد آن ناحیه بیان می‌کند.

پادشاهان تایلند یعنی رامای پنجم و رامای ششم نیز نویسندگان برجسته‌ای بودند که میراث معنوی پرشماری از نظم و نثر از خود باقی گذاشتند. در میان آثار برجستهٔ رامای پنجم باید از انگوپا (Ngo. Pa) و سفرنامهٔ وی با عنوان کالی بین (Kali Bin)(سال‌های دور از خانه) که خاطرات سفر وی به اروپا در سال‌های ۱۹۰۶م و ۱۹۰۷م است، نام برد. آثار رامای ششم نیز شامل ماتاناپاتا (Matana Phata)، فرانان خام لونگ (Phraya Anuman Rajadnon) و سلسله مقالات وطنی او با عنوان «موانگ تای چونگ تون توت» (Muang Thai Chongtun Toet)(تایلندی‌ها بیدار شوید) است، این دو پادشاه کوشیدند که فرهنگ سنتی تایلند را با روش زندگی نوین غرب آشتی دهند.

یکی دیگر از نویسندگان و پژوهشگران برجستهٔ تایلند «فرایا آنومان راجادون» (Phraya Anuman Rajadnon)(۱۸۸۸م تا ۱۹۶۹م) است که شیفتهٔ فرهنگ سنتی تایلند، از زبان‌شناسی تا فولکور بود. آثار بسیاری در این زمینه‌ها نگاشت و منبع الهام‌بخشی برای بسیاری از جوانان تایلندی شد که اکنون در حوزه‌های دانشگاهی می‌درخشند.

در دوران تازه یعنی از ۱۹۰۰م به بعد، تایلندی‌ها به آثار «دوک مای سود» (Dokmaisod) علاقه نشان داده‌اند که معروف‌ترین داستان‌های او عبارتند از: فودی (Phu Di)، نونگ نای روی (Nung Nai Roy)(به معنای یک‌درصد)، نیت (Nit) ، چای‌چانا خونگ لوانگ (Chaichana Khong Luang) و ناروبان (Naruban). بسیاری از آثار او را در مدارس تایلند درس می‌دهند.

کتاب تونگ ماهارات (Tung Maharat) دربارهٔ زندگی روستایی است و لونگ فرای (Long Phrai) ماجراهای جنگل است. این‌ها دو اثر مهم و معروف «مالای چو پینیج» (Malai Choopinij) هستند که در نوشتن داستان کوتاه تایلندی سرآمد بود؛ کتاب‌های وی را با دو نام مستعار یعنی«مای آنونگ» (Mae Anong) و «نوی اینتانون» (Noi Intanon) منتشر می‌کنند.

از میان نویسندگان برجسته و مدرن تایلند باید از نویسندگان زیر نام ببریم: «یاکوپ» (Yakhop) نویسنده داستان پوچاناسیپ تیت (Phu Chana Sip Thit)(درباره دربار پادشاهی برمه)، «سری بورافا» (Sri Burapha) و اثر عاشقانه مشهور او، کانگ لانگ فاپ (Khang Lang Phap).

کریشنا آسوکسین (Krishna Asokesin)، نویسنده بیش از یک‌صد داستان دربارهٔ عشق و مشکلات زندگی خانوادگی.

«سووانی سوخونتا» (Suwanee Sukhontha) و داستان چوکان (Chu Kan) درباره پزشک جوانی که برای کار به روستا می‌رود.

و سرانجام «کوکریت پراموج» (Kukrit Pramoj) نخست‌وزیر پیشین و اثر مشهور وی به‌نام سی‌فاندین (Si Phandin). سی فاندین درواقع تصویری از جامعهٔ تایلند در دوران سلطنت چهار پادشاه، از رامای پنجم تا رامای هشتم، را نشان می‌دهد (164-2000:162 .(Thailand into the

«تامات آی بس» (Thamaat Ibes) یکی از شعرای ملی تایلند است که حدود ۲۵۰ سال پیش می‌زیست و اشعار وی دربارهٔ میهن‌دوستی و اخلاق‌گرایی است. او علاقهٔ خاصی به حافظ شیرازی داشت و او را یکی از بزرگ‌ترین شاعران جهان می‌دانست و معتقد بودکه طراوت و تازگی اشعار حافظ هرگز از میان نخواهد رفت.

«مونتری آموی جانی» (Montri Amoyjani)، شاعر معاصر تایلند و از اعضای فرهنگستان زبان تایلند است که اشعار حافظ، خیام و عطار را به تایلندی ترجمه کرده است. او که در ۲۰۰۶ درگذشت، اشعار چند بُعدی حافظ را نشانه هوش و جهان‌بینی عمیق وی می‌دانست.