شیوه های تشخیص در طب سنتی چین
شیوههای تشخیص در طب سنتی چین
پزشکان طب سنتی چینی، عمدتا با استفاده از کارکردهای حواس پنجگانهی بینایی، شنوایی، بویایی، لامسه و چشایی و گفتگو با بیماران و بستگان آنها، اطلاعات کامل مربوط به هر بیمار را کسب کرده و سپس با استفاده از این اطلاعات به درمان بالینی او میپردازند. بررسی اولیه، گفتگو و بوییدن، سئوال کردن و گرفتن نبض بیمار چهار شیوهی تشخیص بیماری در طب چینی است که هر یک از این شیوهها نقش ویژهای دارند که نمیتوان آن را جایگزین دیگری کرد.
از طریق بررسی وضعیت ظاهری بیمار، تغییر رنگ پوست، جسم، حالات روحی، و تغییر حالت و کارکرد حواس پنج گانه میتوان به تغییر ارگانهای داخلی بیمار پی برد. این بررسیها شامل نگاه کردن به وضعیت ظاهری بیمار، رنگ چهره، سر و گردن و پنج ارگان حسی گوشها، چشمها، لبها، بینی و زبان، پوست، شریانها و وریدها، مدفوع و ادرار بیمار میشود. با دیدن علایم گوناگون در چهره و زبان، میتوان تغییرات ایجاد شده در نحوهی کارکرد امعاء و احشاء فرد را تشخیص داد.
پزشکان همچنین، با استفاده از حس شنوایی و از طریق شنیدن صدای بیمار و حس بویایی و بوی مدفوع و ادرار بیمار و محل نگهداری او، بیماری و راه معالجهی آن را تشخیص میدهند. آنها از طریق شنیدن تنفس و سرفه و صدای بیمار، نه تنها متوجه تغییرات پاتولوژیک ارگانهای صوتی او شده، بلکه با توجه به نوع صدا، متوجه تغییرات ایجاد شده در بخشهای مختلف درون بیمار از جمله قلب، جگر، طحال، ریه، معده، کیسهی صفرا، روده و مثانه او نیز شده و به مداوای آن میپردازند.
گفتگو با بیماران و یا اطرافیان او، راه دیگر تشخیص بیماری و معالجهی بیماران توسط پزشکان طب سنتی چینی است. آنها از طریق گفتگو اطلاعاتی همچون چگونگی ابتلا به بیماری، میزان و نحوهی پیشرفت آن، عوارض کنونی، جریان درمان و... او را به دست میآورند. پزشکان با این روش میتوانند از تمامی اطلاعات مربوط به بیمار، ازجمله زندگی روزانه، محیط کار، غذا، اعتیاد، وضعیت ازدواج و دیگر موارد آگاه شوند.
گرفتن نبض و لمس بدن بیمار، از دیگر شیوههای این پزشکان برای تشخیص نوع بیماری است. این پزشکان به وسیلهی گرفتن نبض و مشاهدهی تغییرات حالت نبض، و فشار دادن برخی از نقاط بدن بیمار، تغییرات پاتولوژی درون بدن بیماران را به دست آورده و به درمان او میپردازند.
(Things Chinese, 2003: 260- 267)