قانون اساسی بنگلادش

4. 2.قانون اساسی

قانون اساسي بنگلادش در 4 نوامبر 1972 به تصويب رسيد و از 16 دسامبر همان سال اجرا شد.   اصلاحيه هاي مهم قانون اساسي در سال هاي 1973، 1974، 1975، 1977، 1979، 1981، 1988، 1989 و 1991 صورت گرفت. قانون اساسي در يازده فصل و 153 ماده تنظيم شده است.

   در قانون اساسي بنگلادش، سياست دولت در آغاز بر اساس ناسيوناليسم، سوسياليسم، دموكراسي و سكولاريسم استوار بود. اما اصلاحیه سال 1977، واژه « اسلام » را جايگزين «سكولاريسم » كرد.     در اين اصلاحيه آمده است كه: « كشور بر مبناي توكل و ايمان به خدا، ناسيوناليسم، دموكراسي و سوسياليسم هدايت خواهد شد».

  در اصلاحيه بعدي كه در سال 1988 صادر شد، « اسلام » را دين رسمي اعلام کرد. در 23 آوريل 1977 ، عنوان « بسم الله الرحمن الرحيم » در ابتداي قانون اساسي قرار گرفت و در واقع با اين عمل، « اسلام » جايگزين « سكولاريسم » شد.

  در 23  ژوئن 1990، پيرو صدور اصلاحيه اي ديگر بر قانون اساسي، 30 كرسي براي زنان در نمايندگي مجلس پيش بيني شد.

  در اصلاحيه دوازدهم قانون اساسي كه در اوت 1991 صادر شد، سيستم رياست جمهوري به سيستم پارلماني تغيير يافت و بدين صورت انتخاب رئيس جمهور از طرف مجلس (اكثريت آرا ) صورت خواهد گرفت (Lewis, 2011, 41-72 ).

  قانون اساسي بنگلادش مجموعاً داراي 11 فصل و 153 بند و چهار ضمائم مي باشد.

  فصول يازده گانه شامل این عناوین است:

  فصل اول : اصول سياست بنيادين كشور

  فصل دوم : حقوق اساسي

  فصل سوم : قوه مجريه

  فصل چهارم : قوه قضائيه

  فصل پنجم : قوه مقننه

فصل ششم : قوه حزب ملي

فصل هفتم : انتخابات

فصل هشتم : بازرسي و حسابرسي

فصل نهم : نيروهاي مسلح و رفاه عمومي

فصل دهم : مقررات ويژه و فوق العاده

فصل يازدهم : متمم اصلاح قانون اساسي

( Banglapedia , National Enlyclopedia of Bangladesh , Asiatic Society of Bangladesh , February 2006 ).