وضعيت شهرنشينی و روستانشينی سریلانکا

جامعه ای سریلانکا همچنان روستایی است و اکثر مردم در روستاهای کوچک به کشاورزی اشتغال دارند. خانوادههای کشاورزان از چند الگوی اسکان استفاده می کنند. گاهی پیروان ادیان، در شالیزارها، با محوریت مراکز دینی که کانون فعالیتهای قومی آنها است، اسکان یافتهاند یا روستائیان چندین مغازه و خانههایشان را در طول جادهای اصلی ساختهاند و در مدل دیگر، آنها خانههای کوچکشان را در قالب یک روستا سر و سامان دادهاند. شالیزارها، مزارع نیشکر و کشت و کار و باغستانها درست از پشت دیوار خانههای روستایی به دور دستها کشیده شدهاند. روستائیان درختان متنوع نارگیل را در حاشیه جادههای اصلی و فرعی و روی مرزهای مزارع ردیف کاشتهاند. بعضی از خانههای روستایی باغچه و محل کشت سبزیجات گوناگون است. در فصل بارندگی سبزی های خودرو همه جا را سبز و خرم میسازند. در طول دو دهه از 1970 به بعد، دولت در قالب طرحهای سدسازی روی رودخانه مهاولی و آبرسانی، زمینهای کشاورزی را در دشتها شمالی و شرقی کم آب گسترش داد و از آن پس جمعیت زیادی در این مناطق اسکان یافتند. در منطقه کوهستانی کندی به دلیل ارتفاعات و تپه های زمین کشاورزی زیادی نیست ولی با این حال شالیزارهای کوچکی را احداث کردهاند. منطقه جنوب غربی جمعیت فراوان و روستاهای نسبتا زیادی دارد، ولی زمین بلااستفاده چندانی باقی نمانده است. شبه جزیره جفنا اگر چه منطقه نسبتا خشکی است، اما جمعیت و مزارع فراوان دارد.

نوار ساحلی جزیره از الگوی دیگری از اسکان پیروی میکند. این الگو در نتیجه تحول در مدل اسکان جامعه ماهیگیران بوجود آمده است. روستاهای ماهیگیران از طریق جاده اصلی و راه آهن ساحلی به یکدیگر متصل شده و با راحتتر و زیادتر شدن ترددها و جابجاییها در دوره استعمار و پس از استقلال در امتداد سواحل، حجم و اندازه جمعیت روستاها، مراکز و بازارها نیز زیادتر شدند و به این ترتیب شهرها و شهرکهایی زیادی در طول سواحل گسترش یافتند. بر اساس آمار سال 2009 کلمبو، دهیوالا و جفنا پر جمعیتترین شهرهای سریلانکا هستند (State, 2008).

درصد جمعیت روستایی (Unicef)	2009	86
درصد شهرنشینی (Unicef)	2009	14
میزان رشد سالانه شهرنشینی (Unicef)	2009- 2000	2/0-
پر جمعیتترین شهرها (Unicef)		کلمبو، دهیوالا و جفنا