نابرابری های اقتصادی و اجتماعی سریلانکا
3-6. وضعيت قشربندي و طبقات اجتماعي ؛ نابرابريها و تحرك اجتماعي
در دهه هشتاد شکاف عمیقی در شيوه زندگي شهروندان سريلانكايي مشاهده ميشد. كاركنان بلند پایه دولتی و تجار مالک خانههاي بزرگ و زيبا در محلات و مناطق مرفه نشین شهرهایي مانند كلمبو بودند؛ این گونه ساختمانهای مجلل و گران قیمت در كشورهاي اروپايي و آمريكايي اصولاً در تملک طبقات متوسط و بالاي جامعه قرار دارند. مالکان زمینهای بزرگ كشاورزي در حومه شهر یا در روستاها زندگي ميكنند. اين طبقه اجتماعي نيز از خوراك، مسكن، پوشاك، زندگي خوب و با کیفیتی برخوردار هستند و به فرصتهاي آموزشي مناسبی دسترسي دارند. متاسفانه اكثريت مردم شهری و روستایی فرصت شغلي چندانی ندارند و از نظر تغذبه و استاندارد زندگي در سطح نامطلوبی هستند و شانسي براي ترقي ندارند.
دولتها گام موثری برای پر کردن اين شكاف طبقاتي بر نداشتهاند. مجلس قانونگذاری سقف مالكيت اراضي را محدود و زمینهای كشاورزي روستايي را ملي كرد. بر اساس اين برنامه فقط مقداري از اراضي به تعداد از مردم واگذاري شد، ولی این اقدام نتیجهای نداشت. برنامههاي اسكان مجدد بسیار گسترده بود و صدها هزار خانواده از آن بهرهمند شدند، اما اين طرح نيز توان رقابت با افزايش جمعيت را نداشت. اكثر مردم روستایی دهقانهايي هستند که سرمايه چنداني ندارند. بسياري با كمترين دستمزد در مزارع كشاورزي كارگري میکنند. مهاجرت به شهرها به دليل نداشتن آموزش و مهارتهاي لازم تغيير خاص در زندگي مهاجرين كرده اند، در حلبي آبادها و مناطق فقير نشين اسكان يافته به نحوي زندگي ميكنند و اكثراً بيكار هستند. بيكاري بیست تا بیست و پنج درصدي، بزرگترين چالش پيش روي دولت است.
تراكم جمعيت و كمبود مسكن كيفيت زندگي مردم سريلانكا را به شدت كاهش داده است. در سال هاي دهه 1980 بيشتر خانههاي سريلانكا كوچك بودند. سی و سه درصد آنها يك خوابه، سی و سه درصد دیگر دو خوابه و بیست درصد نیز سه خوابه بودند. به طور متوسط بيش از پنج نفر در يك خانه زندگي ميكنند. چهل درصد مردم در شرايط فوقالعاده شلوغ (سه نفر و بيشتر در يك اتاق ) زندگي ميكنند. هفتاد درصد خانههاي شهري با آجر و سيمان و سقف سفالي ساخته شدهاند. بیست و چهار درصد خانههاي حومه شهر دائمي و بقيه موقتي هستند. غالب منازل روستايي با كاه و گل، تخته به صورتي قديمي و سنتي و حياط دار با اتاقهاي نسبتاً بزرگتر ساخته شده و مناسب آب و هواي گرم سريلانكا نيستند. سياستهاي دولت در ساخت منازل مسكوني دائمي در مناطق شلوغ در سال 1980 کیفیت زندگي را در این مناطق كاهش داده است (A Country Study).