ساختار سیاسی امارات متحده عربی

این کشور پس از متحد شدن توسط 7 شیخ نشین شکل گرفت و در میان این شیوخ ابوظبی و پس از آن دبی از قدرت بیشتری برخوردارند در ابتدای شکل گیری کشور امارات ریاست جمهوری امارات بدست شیخ زاید امیر ابوظبی بود اما پس از مرگ وی در سال 2004 میلادی قدرت بصورت بسیار آرام و با یک توافق نرم به پسرش که 30 سال جانشین وی بود نرسید و این قدرت به برادر ناتنی ایشان شیخ محمدابن زاید رسید البته در این تغییرات شایعات بسیاری بر سر زبانها افتاد که مهترین این شایعات به توافق رسیدن شیخ محمد با حاکمان دبی بر سر قدرت بود. شایعه­ای که با اتفاقات سال 2004 میلادی زیاد هم دور از ذهن نیست زیرا ایشان در همان ابتدا بنابر توافقی که در انجمن ملی مشورتی امارات به آن رسیدند. امیر دبی شیخ مختوم ابن راشد را بعنوان نائب رئیس جمهور و نخست­وزیر امارات انتخاب کرد مقامی که تا زمان مرگ وی برای حاکم دبی باقی ماند. (Ibid: 132)

وقتی رئیس جمهور امارات و حاکم ابوظبی در 4 ژانویه سال 2006 میلادی از دنیا رفت امیران انجمن عالی امارات متحده عربی شیخ مختوم را بعنوان رئیس جمهور و برادرش محمد ابن راشد را بعنوان نائب رئیس جمهور و نخست وزیر انتخاب کردند. از همان سال هیأت وزیران امارات چهره­ی جدیدی به خود گرفت و دومین وزیر زن توسط محمد ابن راشد انتخاب شد و چندین وزارت خانه جدید نیز به کابینه افزوده شد.

در اولین انتخابات در امارات که البته در همین انتخابات هم نیمی از آرا را به انجمن ملی فدرال مشورتی که به اختصار(FNC) می­نامیدند سپرده شده بود یعنی انتخاب در نهایت با گروهی خاص بود که همین افراد نیز در جایگاهی مهمتر وظیفه قانونگذاری این کشور را به عهده دارند.

قدرت ابوظبی از نظر اقتصادی بالاترین قدرت در میان سایر شیخ نشین­های امارات متحده عربی می­باشد اما شیخ نشین دبی از قدرت و نفوذ سیاسی بالاتری نسبت به سایر شیخ نشین­ها برخوردار می­باشد. اما از نظر قدرت دبی بطور محسوسی در رتبه دوم قرار دارد زیرا ابوظبی هـم ازنـظر جمعـیت هم از نـظر وسعـت از دبی بالاتر می باشد اما بطور کل کشور امارات با توجه به وسعت، جمعیت و منابع نفت و گاز و همچنین میزان مشارکت بخش­های خصوصی سایر کشورها قدرت مهم و قابل اتکایی در منطقه محسوب می­شود. (Ibid: 137)