جمهوری خلق چین(از سال 2002 تاکنون)

از دانشنامه ملل
نسخهٔ تاریخ ‏۱۱ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۹:۳۳ توسط Samiei (بحث | مشارکت‌ها) (صفحه‌ای تازه حاوی « == ''از سال 2002 تا کنون'' == نخستین بحرانی که در قرن 21 و با روی کار آمدن نسل چهارم از رهبران کمونیستی به ریاست خوجین­تائو[1] با آن روبرو شد، شیوع بیماری واگیر دار سارس بود که زندگی اجتماعی و فعالیت اقتصادی در این کشور را برای مدت بیش از یک­ماه فلج ساخ...» ایجاد کرد)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)

از سال 2002 تا کنون

نخستین بحرانی که در قرن 21 و با روی کار آمدن نسل چهارم از رهبران کمونیستی به ریاست خوجین­تائو[1] با آن روبرو شد، شیوع بیماری واگیر دار سارس بود که زندگی اجتماعی و فعالیت اقتصادی در این کشور را برای مدت بیش از یک­ماه فلج ساخت. پس از حادثه­ی یازدهم سپتامبر سال 2001، چین در مبارزه­ی جهانی علیه تروریسم، با آمریکا همکاری نمود. اقتصاد به روند رو به رشد خود با رشد دو رقمی ادامه داد و توسعه­ی مناطق روستایی در مرکز سیاست­های دولت مرکزی قرار گرفت. خوجین­تائو به تدریج پایه­های قدرت خود را استحکام بیشتری بخشید و به مبارزه با فساد ادامه داد. نظریه­ی ایجاد جامعه­ی هماهنگ خوجین­تائو مورد تأکید قرار گرفت و احترام به حقوق اساسی مردم در این کشور بیش از قبل مورد توجه واقع شد. ادامه­ی رشد اقتصادی و بهبود وجهه­ی بین المللی زمینه را برای برگزاری موفقیت آمیز المپیک 2008 پکن و اکسپوی شانگهای در سال 2010 فراهم کرد. اگرچه در دوران پیش و پس از برگزاری المپیک نیز چین شاهد چالش و بحران­هاي سیاسی و امنیتی و طبیعی هم­چون شورش در تبت، سین کیانگ و زلزله­ی ویرانگر استان سی­چوان که 70 هزار قربانی برجای گذاشت، شد.علي رغم تمامي اين چالش ها رهبران سياسي در ابتداي سال 2012 با پایان دوران حاکمیت خوجین­تائو، قدرت را به نسل پنجم از رهبران حزب کمونیست منتقل نمودند[i].

خیلی از نظریه پردازان بین المللی، باتوجه به رشد پایدار اقتصادی چین که اینک این کشور را در جایگاه دوم جهان قرار داده، و قدرت سخت و نرم چین را تا حد زیادی افزایش داده و جایگاه بین المللی این کشور را در زمینه­های مختلف اقتصادی، تولیدی، فرهنگی، سیاسی، آموزشی و... ارتقا داده است، قرن بیست و یکم را قرن آسیا، به ویژه قرن چین نامیده­اند.


[1] - Hu Jintao.


[i] - مراحل پاياني تأليف كتاب هم زمان بود با برگزاري هجدهمين اجلاس حزب كمونيست چين كه در ناريخ18 آبان(8 نوامبر2012) با حضور نمايندگان حزب كمونيست از سرتاسر چين در پكن آغاز شد. اجلاس سراسري حزب كمونيست چين معمولا هر 5 سال يك بار برگزار و طي آن رهبران عاليرتبه­ي حزب كه رهبران سياسي كشور نيز به شمار مي­روند، تعيين مي­گردند. براساس مقررات حزبي، رهبران حزب و كشور تنها دو بار مي­توانند اين پست را احراز نمايند. بنابراين، طبق يك سنت نانوشته، رهبران حزب كمونيست صرفا به مدت 10 سال( دو بار) در اين پست مي توانند باقي بمانند و پس از سپري شدن اين مدت، بايستي انتخابات جديدي صورت گرفته و رهبران جديدي سكان قدرت را در اختيار بگيرند. در اجلاس هجدهم نيز، هوجين­تائو كه از سال2002 قدرت را در اختيار گرفته بود، جاي خود را به نسل ششم از رهبران چين داد و آقاي شي جين پينگ(Xi Jinping) به عنوان رييس حزب كمونيست و رييس جمهور ده سال آينده­ي اين كشور و لي كِچيانگ(Li Keqiang) به عنوان نخست وزير برگزيده شدند. برخلاف دوره­ي خوجين تائو كه كميته­ي دايمي دفتر سياسي حزب( بلندمرتبه ترين ارگان حزب حاكم كمونيست) متشكل از 9 نفر بود، در اجلاس هجدهم تعداد اين كميته به 7 نفر كاهش يافت. در اين اجلاس هم چنين 25نفر به عنوان اعضاي دفتر سياسي حزب، 7 نفر به عنوان اعضاي دبيرخانه­ي كميته­ي مركزي و 205 نفر به عنوان اعضاي كميته ي مركزي حزب كمونيست انتخاب شدند[۱].  

  1. سابقی، محمد علی(1392). جامعه و فرهنگ چین.جلد 1. تهران: موسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،