اخلاق در طریقت تائو

اخلاق در طریقت تائو

طریقت تائویی اخلاقیات مذهبی خاص خود را به وجود آورده است ­که همان اعتقاد و اندیشه­‌ی تائویی نسبت به جهان است. طریقت تائویی یک دین دنیا پرستی است. از زمان به وجود آمدنش، اهمیت زیادی به زندگی دنیایی داده است. کاهنان طریقت تائو عموماً نسبت به مطالعه­‌ی کتاب­‌های ادبیات پنجگانه‌­ی کنفوسیوس( کتاب سرودها، کتاب تاریخ، کتاب تغییرات، کتاب تشریفات مذهبی و سال­‌شمار بهار و پاییز) علاقمند هستند. از راه جذب مفاهیم و مطالب این کتاب­‌های کنفوسیوسی، سیستم اخلاقی خود را به وجود می­‌آورند.

سیستم اخلاقی تائو مبتنی بر سلسله مراتب بهشت خیالی فنا ناپذیران و سیستم واقع­‌گرایی کهانت است. کاهنان طریقت تائو از روش­های اخلاقی کنفوسیوس برای مراسم پرهیز کردن و قربانی کردن خود استفاده کرده و ارواح قابل احترام، از جمله خدای آسمان، خدای زمین، ارواح و خدایان تائویی را با درجه‌بندی‌­های مختلف تقسیم می‌کنند. می‌­گویند، حتی یک جِن­رِن(Zhen Ren) (انسان واقعی) می­‌تواند از نظر کیفیت به درجه‌­های مختلفی دسته بندی شود. و رب­‌النوع‌­های اصیل تائویی انسان واقعی، ارباب واقعی، و وزرای واقعی را به امپراتور، پادشاه، و دیگر مقامات عالیرتبه‌­ی جامعه­‌ی فئودالی تشبیه کرده‌اند. در کهانت تائویی یک سلسله مراتب خشک و محکمی ایجاد شده تا با بهشت خیالی فنا ناپذیران مطابقت داشته باشد. سیستمِ به دقت تنظیم یافته­‌ی سلسله مراتبی، قدم مهمی در تسریع روند فئودالی کردن از طریق ادغام با آیین کنفوسیوسی بود.