جهان بینی طریقت تائو

طریقت تائویی جهان بینی خاص خود را بر پایهی اندیشهی مکتب تائو ساخته، و این جهان بینی بخش اساسی تفکر تائویی را تشکیل میدهد. همگرایی طریقت تائویی با مکتب فکری تائو نه تنها در انتخاب لائوزی به عنوان بنیانگذار و تائوتِه چینگ به عنوان ادبیات کلاسیک تائویی انعکاس یافته است، بلکه در پرستیدن و اعتقاد به تائو( راه) هم این همگرایی پیدا است. هیچ کاهن تائویی نیست که اعتقادات تائو را تبلیغ نکند. این اعتقادات دوجنبهی زیر را در بر دارد: از یک طرف، حامل اعتقاد به اندیشهی مکتب تائو است و بر این باور است که تائو حقیقت هستی و قادر متعال «آسمان و زمین» است. اعتقاد دارد که تائو همهی موجودات و تمام پدیدههای موجود در جهان را خلق کرده است. ولی از سوي ديگر بر راز آلود بودن تائو هم تأکید دارد، تائو را به عنوان دارای ایدئولوژی، خود آگاهی و دارای مزاجی متعادل مجسم کرده است. از طریق رابطههای مختلف از او«خدایان سه گانه»(«کارفرمای خزانههای آسمانی»،«آموزگار عالی طریقت تائویی» و «رب النوع قادر متعال») ساخته است. «تائو»یی که بدین گونه تجسم شده، «تائو»یی است که موهبت فنا ناپذیران خالق جهان را در بر دارد، در نتیجه، جوهرهي مکتب تائویی به سمت دین گرایش پیدا میکند.

از سوی دیگر، این طریقت ایدهي لائوزی در مورد تِه[1] (فضیلت) را توسعه داده و بر روی این که«چگونه میتوان تائو را به دست آورد» متمرکز شده است. بر اساس توضیحات ارایه شده، «تِه»(فضیلت) به معنای «تِه» یعنی«به دست آوردن[2]» است، و«به دست آوردن اشراق» یعنی دستیابی به تائو است، و اینکه تائو را در من یا همان اِگو[i] مستقر کنی و تائو با من«اِگو» در یکدیگر به عنوان یک کل ادغام شوند تا اِگو فنا ناپذیر شده، و روح و بدنش حیات جاودانه یابد.

[1] - Te

[2] - Gain

[i] - Ego ( خودِ انسان، ضمیر خود آگاه فرد. احساسی که از طریق آن انسان به هویت و ارزش خود پی می برد. مترجم).