چارچوب آزادی های مذهبی در چین

چارچوب آزادي­هاي مذهبي

پس از تأسیس چین نو در سال 1949، دولت این کشور سیاست آزادی اعتقادات مذهبی را تدوین و به مورد اجرا گذاشته و رابطه­ی میان سیاست و مذهب را منطبق با اوضاع کشور تعیین کرد. طبق این مقررات، اتباع چین می­توانند آزادانه مذهب خود را انتخاب نموده و تبعیت از مذهب خود را اعلام کنند. مذاهب مختلف از جایگاه برابر بهره­مند بوده و در ایجاد صلح و هماهنگی و همزیستی با هم تلاش می­کنند. پیروان ادیان و کسانی­که از دینی پیروی نمی­کنند، به یکدیگر احترام گذاشته و با هم متحد هستند.

در قانون اساسی جمهوری خلق چین قید شده است: «اتباع جمهوری خلق چین از آزادی اعتقادات مذهبی برخور دارند، هیچ اداره­ی دولتی، سازمان اجتماعی، یا شخصی نباید اتباع را به پذیرفتن دین یا بی دینی وادار کند و یا علیه پیروان ادیان و یا بی­دین­ها تعبیض قایل شود. دولت چین از فعالیت­های مذهبی عادی پیروان ادیان حمایت می­کند. با این حال؛ هیچ کس حق ندارد با سوء استفاده از مذهب، به فعالیت­های مخل نظم اجتماعی، لطمه زدن به سلامت فیزیکی دیگران و مانع تراشی در نظام آموزشی کشور مبادرت ورزد. بیگانگان حق دخالت در امور سازمان­های دینی و مذهبی را ندارند. در قوانین چین، مانند قانون خودمختاری مناطق اقلیت نشین؛ مقررات قانون مدنی؛ قانون آموزش و پرورش؛ قانون کار؛ قانون آموزش و پرورش اجباری؛ قانون انتخابات مجلس نمایندگان خلق؛ قانون سازماندهی شوراهای روستایی و قانون تبلیغات قید شده است: «اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی آنان، از حق انتخاب کردن و انتخاب شدن بهره­مند هستند؛ اموال قانونی سازمان­های مذهبی تحت حمایت حقوقی کشور قرار می­گیرند. آموزش و پرورش از مذهب جداست؛ اتباع بدون در نظر گرفتن اعتقادات مذهبی، و طبق قانون، از فرصت برابر آموزشی بهره­مند هستند. اقلیت­های مختلف باید به زبان؛ خط؛ آداب و رسوم و اعتقادات مذهبی دیگران احترام بگذارند. اتباع در یافتن شغل، به­دلیل عقاید مذهبی مورد تبعیض قرار نمی گیرند؛ در تبلیغات و نشان کالاها نباید از موضوعات تبعیض آمیز قومی و مذهبی استفاده شود.»

در ژانویه­ی سال 1994، دولت چین مقررات انجام مراسم مذهبی را منتشر کرد تا حرمت و مصالح قانونی اماکن دینی حفظ شود. همچنین، در فوریه­ی همان سال مقررات مربوط به فعالیت­های مذهبی خارجیان در جمهوری خلق چین منتشرشد. در این مقررات، آزادی اعتقادات مذهبی خارجیان مقیم چین مورد پذیرش و احترام قرار گرفته و از مبادلات دوستانه و انجام فعالیت­های فرهنگی و دانشگاهی خارجیان با همکاری محافل دینی چین در زمینه­ی امور مذهبی حمایت می­شود. در قوانین مربوطه قید شده است: «فعالیت­های معمول دینی روحانیان در اماکن مذهبی، یا در خانه­های پیروان ادیان، مانند مراسم عبادی بودایی؛ اقامه­ی نماز؛ خواندن کتب مقدس؛ دعا ؛ موعظه؛ اجرای مراسم عشای ربانی؛ تعمید؛ اجرای تشریفات پذیرش راهب یا راهبه؛ برگزاری جشن­ها و اعیاد و عزاداری مذهبی مورد حمایت قانون بوده و کسی حق مداخله در آن­ها را ندارد.»

در چین، هم­چون اکثر کشورهای جهان، اصل جداسازی دین از آموزش و پرورش به مورد اجرا گذاشته شده و در آموزش و پرورش ملی، به دانش آموزان آموزش­های دینی داده نمی­شود. در برخی از مراکز آموزش عالی و نهاد­های تحقیقاتی، به آموزش و تحقیق پیرامون مذهب پرداخته می­شود. در دانشکده­های الهیات که از سوی سازمان­ها و ادیان مختلف تأسیس شده است؛ آموزش تخصصی دینی، طبق هر مذهب انجام می­شود. در فرایند توسعه­ی تاریخی طولانی؛ فرهنگ دینی به بخشی از فرهنگ و اندیشه­ی سنتی چین تبدیل شده و در تمامی ادیان، خدمت به جامعه وایجاد رفاه برای انسان­ها توصیه شده است.