ادبیات در طریقت تائو
سبک‌های مختلف آثار ادبی تائویی شامل اشعار، غزل و نثر و سرود، مقالات و زندگینامه‌ها، نمایشنامه‌ها و رمان‌ها می‌شود. این آثار یا توسط مبلغان تائویی و یا نویسندگان ديگر خلق شده‌اند. اشعار و پیانوِن (نوعی نثر قافیه داری که مشخصه‌ی آن ترادف و صنایع بدیعه است)هايی كه سروده شده‌اند تا خدایان و ارواح را ستایش كرده و غیبگویی و جادوگری و کیمیاگری را همگانی سازند. گاهی از شکل نثر هم برای این منظور استفاده می‌شد. از نقد و نثر برای تشریح آموزه‌های مذهبی و از نثر روایی برای شرح زندگینامه‌ی خدایان استفاده می‌شد. داستان‌های اسطورهای و افسانه‌ای هم به شکل نمایشنامه و رمان نوشته می‌شدند.
ادبیات تائویی سبک منحصر به فردی از شعر را به وجود آورد. «شعر بوشو چی(Buxu Ci)» با پنج و چهار کلمه در هر بیت، با هشت یا 12 بیت در هر بند، صنایع بدیعه‌ای به شمار می‌آيند. این سبک بعدها به نوعی ادبیات محبوب عاميانه به نام «تائوچینگ» توسعه یافت، نوعی ادبیات که متفاوت از شعر چی بود و با وزن نظیری که بر اساس آهنگ‌های برگرفته از موسیقی‌های عامه پسند شکل گرفته بود و توسط مبلغان سیار تائویی با استفاده از آلات ضربی ساخته شده از بامبو، هنگام درخواست صدقه در معابر عمومی خوانده و اجرا می‌شد. این نوع از اشعار عامه پسند بوده و به راحتی برای همه قابل فهم هستند. اگرچه مسایل مذهبی پس زمینه‌ی غالب ادبیات تائویی را تشکیل می‌داد، ولی در بیشتر آثار، علایق و دلواپسی‌های نویسندگان نسبت به کشورشان و مردم و تشریح برخی از جنبه‌های واقعی زندگی اجتماعی آن دوران که تاحدودی از ارزش علمی و اعتقادی برخوردار است، نیز دیده می‌شود[۱].