سالخوردگی جامعه ژاپن
میانگین امید به زندگی در ژاپن پس از جنگ جهانی دوم به شدت افزایش یافت و امروزه در جایگاه بسیار بالایی در جهان قرار دارد. میانگین امید به زندگی در ژاپن سال 2019، برای زنان 87.5 سال و برای مردان 81.4 سال بود که رکورد جدیدی را برای هر دو جنس ثبت کرد.
در سال 2019 ، جمعیت سالمندان (65 سال به بالا) 35.89 میلیون نفر بود که 28.4 درصد از کل جمعیت (یعنی 1 نفر در هر 4 نفر) را تشکیل میداد و رکورد بالایی را به ثبت رساند.[۱]
رویهها و قوانین تنظیم خانواده در ژاپن تقریباً با نمونههای جهانی یکسان بوده و استفاده از ابزار پیشگیری و سقطهای قانونی با مجوز پزشک برای کنترل بارداری در این کشور بلامانع است. گرایش به خانوادههای کوچک، حفظ آزادیهای فردی و گرایش به عدم وابستگی، افزایش مشارکت زنان در نیروی کار، فضای کوچک زندگی و هزینههای بالای تحصیلات کودکان در کاهش آمار ازدواج و در نتیجه کاهش زاد و ولد موثر بوده است.
چشم انداز این کاهش شدید و پیری جمعیت، نگرانیهای زیادی را در ژاپن ایجاد کرده است. این پدیده که قبلا در اواخر دهه 1980 تحت عنوان پیری نیروی کار و در نتیجه کمبود نیروی کار جوان آشکار شده بود، تأثیرات بالقوهای بر شیوههای استخدام، دستمزدها، مزایا و نقش زنان در نیروی کار داشت. نظام استخدام مادامالعمر که روزی از ویژگیهای بارز نظام کار در ژاپن به حساب میآمد، امروزه در بسیاری از شرکتهای کوچک و بزرگ برچیده شده است.
از آنجا که بروز بیماری مزمن با افزایش سن افزایش مییابد، سیستم مراقبتهای بهداشتی و بازنشستگی نیز تحت فشار جدی قرار میگیرند. دولت در اواسط دهه 1980 شروع به ارزیابی مجدد سهم نسبی دولت و بخش خصوصی در مراقبتهای بهداشتی و حقوق بازنشستگی کرد و سیاستهایی را برای کنترل هزینههای دولت در این برنامهها وضع کرد. در همین راستا دولت تلاش میکند، ایجاد خانههای سالمندان، مراکز مراقبت روزانه برای سالمندان و برنامههای بهداشتی در منزل، توسط بخش خصوصی را مورد تشویق و حمایت قرار دهد.
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ Sōmushō Tōkei Kyoku (2021). Nihon no tōkei 2021 [日本の統計2021],8-13..