ناهمواری های روسیه
پستی و بلندی ها
سرزمین پهناور سیبری بخش اعظم قسمت آسیایی روسیه را به خود اختصاص داده است. این بخش در شرق کوههای اورال واقع است و از شرق به رود ینی سئی، از جنوب به مرزهای قزاقستان و از شمال به سواحل روسیه در اقیانوس منجمد شمالی محدود است.بخش اروپایی روسیه عمدتا جلگه هموار و نقاط مرتفع این جلگه ها محدود به ارتفاعات ولگا و کوههای تیمان است. در شرق جلگه سیبری، فلات سیبری مرکزی قرار دارد که از شمال به نواحی پست و مردابی نایمیر و از شرق به سرزمین های پست یاکوت محدود میگردد. بلندترین قله کشور روسیه البروس با 5642 متر ارتفاع در نزدیکی مرز گرجستان قرار دارد. در نواحی مرزی روسیه با چین و مغولستان رشته کوههای متعددی قرار گرفته است. کوههای سایان غربی ، سایان شرقی، یابلونووی، استانووی و شانگپای در این منطقه میباشد.در شرق دور و سیبری، کوههای ورخویانسک، جوگجور، چرسکی، کوریاک و سردینی قرار دارد و ارتفاعات اورال از چین خوردگی های دوران اول زمین شناسی است ولی در طی دوران بعدی بر اثر عوامل مختلف طبیعی مخصوصا یخبندان های طولانی در اواخر دوران سوم زمین شناسی، به تدریج قلل آن سائیده و به صورت کنونی درآمده است. کوهها با جهت شمالی- جنوبی از اقیانوس منجمد شمالی تا بیابان های جمهوری قزاقستان ادامه دارد . ارتفاع متوسط این سلسله جبال 600 متر است. کوههای نواحی مرزی روسیه با چین و مغولستان اکثرا متعلق به دوران سوم زمین شناسی هستند وبه همین جهت دارای قلل متعدد و مرتفع هستند. علاوه بر رشته کوههای یاد شده در سیبری شمالی و شرقی در شبه جزیره کامچاتکا، کوههای کامچاتکا و کولیمسکی واقع شده است. از نظر پوشش گیاهی نیز روسیه را به سه بخش میتوان تقسیم کرد:
1. منطقه شمالی یا توندرا: این منطقه بسیار سرد بوده و به علت وزش دائمی بادهای سرد و کافی نبودن حرارت غیر از خزه و گلسنگ چیزی در این منطقه نمیروید. در بعضی نواحی این منطقه بصورت پراکنده درختانی از نوع بید و عرعر میروید اما ارتفاع آنها از 30 سانتیمتر بیشتر نمیشود.
2. منطقه جنگلی: این بخش در قسمت اروپایی روسیه واقع است و درختان کاج، سرو، بلوط و عرعر و صنوبر در آن میروید و به این جنگل ها تایگاه گفته میشود.
3. استپ ها: در این منطقه که از خاک سیاه پوشیده شده (چرنوزیوم) همه نوع گیاه خوراکی صنعتی، علوفه و طبی در آن میرویید و مراکز اصلی کشاورزی و غلات روسیه در این استپ ها قرار دارد(مرادی و بوالوردی، 1387: 49).