کنفرانس مشورتی و سیاسی خلق چین
کنفرانس مشورتی- سیاسی، تشکیلات جبههی میهن پرستی و مردمی چین است که با نظارت بر اوضاع جاری کشور، صرفا پیشنهادهایی برای حل مشکلات و مسائل سیاسی و اجتماعی اقتصادی جاری کشور به دولت ارائه میدهد. از این روی ارگانی مهم برای همکاری و مشورت سیاسی احزاب به رهبری حزب کمونیست چین به شمار میرود.
ترکیب اعضای کمیتهی سراسری کنفرانس مشورتی- سیاسی خلق چین مرکب است از اعضای حزب کمونیست، احزاب دموکراتیک، شخصیتهای بیطرف، گروههای مردمی، نمایندگان اقلیتهای ملی و محافل مختلف، هموطنان مناطق اداری ویژهی هنگ کنگ و ماکائو، نمایندگان هموطنان ساکن تایوان و هموطنان مقیم خارج از چین و شخصیتهای ویژه است. مدت نمایندگی آنان 5 سال است. براساس قانون«وظیفهی عمدهی کنفرانس مشورتی- سیاسی خلق چین مشورتی، سیاسی، نظارت دموکراتیک، و مشارکت و بررسی امور دولتی و سیاسی است». مشورتی- سیاسی، به معنای مشورت و رایزنی در خصوص سیاستهای خطیر و ارایهی رهنمود به دولتهای مرکزی و محلی پیرامون مسایل مهم سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، پیش از اجرا و در خلال اجرای تصمیمات متخذه است. نظارت دموکراتیک به معنای استفاده از پیشنهادها و انتقادهای مطرح شده در خصوص اجرای قانون اساسی، نظارت بر قوانین و مقرارات کشور، اجرای رهنمودها وسیاستهای مهم و مدیریت امور ادارات دولتی و کارمندان است. در ماه سپتامبر سال 1949میلادی، نخستین اجلاس عمومی کنفرانس مشورتی- سیاسی خلق چین به نمایندگی از طرف کنگره ملی نمایندگان خلق چین و به نمایندگی از سوی مردم سراسر کشور، تأسیس جمهوری خلق چین را اعلام و نقش تاریخی مهمی را ایفا نمود.
پس از برگزاری اولین اجلاس عمومی مجلس ملی نمایندگان خلق، نقش کنفرانس مشورتی- سیاسی خلق تغییر یافت و به عنوان بزرگترین سازمان میهن پرستی واحد ملی چین به کارخود ادامه داد و در روند حیات سیاسی و اجتماعی و ارتباطات دوستانهی چین با خارج از کشور سهم مهمی بر عهده داشته است. کنفرانس مشورتی- سیاسی خلق، تا ماه مارس سال 2004 با 170 ارگان از 101 کشور جهان و 8 سازمان بین المللی و منطقهای رابطه برقرار کرده و مبادلات دوستانهای داشته است.[۱]
نیز نگاه کنید به
نهادهای مشورتی و قانونگذار در چین؛ کنگره ملی نمایندگان خلق چین؛ نظام همکاری چند حزبی و مشورت سیاسی در چین
کتاب شناسی
- ↑ سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد1، ص.418-420.