شهر نشینی و روستا نشینی امارات متحده عربی
امارات متحده عربی به‌عنوان یکی از کشورهایی با بالاترین نرخ شهرنشینی در جهان شناخته می‌شود. حدود ۸۷ درصد جمعیت کشور در مناطق شهری زندگی می‌کنند. این نرخ در مقایسه با سال ۲۰۱۵ که حدود ۸۵ درصد بود، افزایش‌یافته است. این افزایش شهرنشینی به دلیل توسعه زیرساخت‌ها، پروژه‌های بزرگ‌مقیاس، و سرمایه‌گذاری‌های گسترده دولت در مناطق شهری است. در مقابل، روستانشینی در امارات بسیار کم و پراکنده است. در سال ۲۰۲۴، جمعیت روستایی به طور قابل‌توجهی کمتر از ۱۳ درصد از کل جمعیت کشور را تشکیل می‌دهد. این جمعیت در امارت‌های دورافتاده مانند فجیره و راس‌الخیمه متمرکز است و به‌ویژه به کشاورزی و دامپروری مشغول‌اند
. دولت امارات برای بهبود شرایط زندگی در مناطق روستایی و کاهش نابرابری‌های موجود بین مناطق شهری و روستایی، پروژه‌های مختلفی را اجرا کرده است، از جمله توسعه زیرساخت‌ها و ارائه خدمات بهداشتی و آموزشی به روستاها.
شهرنشینی در امارات متحده عربی یکی از بالاترین نرخ‌ها در جهان را داراست، به‌طوری که مناطق شهری تقریباً تمامی رشد جمعیت اخیر را به خود اختصاص داده‌اند. نرخ شهرنشینی کشور حدود ۸۷ درصد است که این امر منعکس‌کننده مدرن‌سازی سریع، توسعه زیرساخت‌ها، و وابستگی اقتصادی به بخش‌هایی مانند تجارت، گردشگری و خدمات مالی است که در محیط‌های شهری متمرکز هستند. تمرکز دولت بر ایجاد شهرهای جهانی از طریق پروژه‌های توسعه بزرگ‌مقیاس در دبی و ابوظبی به‌وضوح قابل‌مشاهده است. این امیرنشین به‌عنوان کلان‌شهرهای جهانی شناخته شده‌اند. در مقابل، روستانشینی در امارات بسیار کم بوده و در مناطق کوچک‌تر و امارت‌های دورافتاده‌تر متمرکز است. این مناطق اغلب به یارانه‌های دولتی وابسته‌اند و هدف برنامه‌های توسعه‌ای دولت قرار گرفته‌اند که باهدف بهبود شرایط زندگی و کاهش نابرابری‌های بین مناطق شهری و روستایی انجام می‌شود. تعادل بین شهرنشینی و پایداری یکی از نگرانی‌های اصلی سیاست‌گذاران امارات است. گسترش مناطق شهری فشار زیادی بر منابع طبیعی، به‌ویژه آب و انرژی، وارد کرده است. برای مقابله با این چالش‌ها، امارات سیاست‌هایی را با تمرکز بر توسعه پایدار شهری به کار گرفته است و بر شهرهای هوشمند، انرژی‌های تجدیدپذیر، و زیرساخت‌های دوستدار محیط‌زیست تأکید دارد.