محمدباقر
محمدباقر(تولد1910م- وفات1993م.) نویسنده، پژوهشگر، استاد ممتاز زبان و ادبیات فارسى و رئیس پیشین بخش فارسى دانشکده خاورشناسى دانشگاه پنجاب لاهور.
وی فرزند ملک حاکم الدین بود و در فیصل آباد پاکستان زاده شد. وی در همان شهر به تحصیل آغاز کرد و وارد دانشکده های رسمی پاکستان شد و در رشته علوم، فیزیک و شیمی ادامه تحصیل داد. سپس برای گذراندن دوره فوق لیسانس زبان و ادبیات فارسى وارد دانشگاه پنجاب شد سپس به لندن رفت و در 1939م به اخذ درجه دکتراى زبان و ادبیات فارسى از دانشگاه لندن نایل شد.
او از سال 1950م تا 1970م درحالی‌که ریاست شعبه زبان فارسی دانشگاه پنجاب را برعهده داشت، به انجام وظایف و فعالیت‌های علمی و ادبی و کارهای خلاقانه خود نیز ادامه داد. در سال 1965 مدیر دانشکده شرقی دانشگاه پنجاب منصوب شد. وى از بزرگ‌ترین مشوقان و معلمان زبان و ادبیات فارسى در پاکستان بشمار می‌رفت؛ چنان‌که در سال 1960 به‌خاطر خدمات و تحقیقات ارزنده‌اش از طرف دولت وقت ایران مفتخر به دریافت نشان (سپاس) گردید و پس از پیروزى انقلاب اسلامى ایران، دو بار خدمت رسید.
استاد محمد باقر، به زبان‌های اردو، پنجابى، عربى، هندى و انگلیسى تسلط داشت و بیش از نیم قرن عمر پربرکت خویش را در راه تعلیم و تعلم زبان فارسى صرف کرد که بالغ بر یک صد و بیست مقاله و پنجاه و شش کتاب از او به یادگار مانده است. وی در 25 آوریل 1993 درگذشت. مهمترین آثار او عبارتند از:
دار الافاضل؛
مخزن الغرائب؛
قصر عارفان؛
تاریخ پنجاب؛
درفش کاویانى؛
فارسى‌نامه از مولانا عبدالرحمان خلدى؛
احوال و آثار سیمین بهبهانى؛
احوال و آثار رهى معیرى؛
احوال و آثار فروغ فرخزاد و
نیز نگاه کنید به
مطالعات ایرانی و ایران شناسی در پاکستان