دوران کتاب سوزی در چین
دوران كتابسوزي در چین
نخستین امپراتور سلسلهی«چین» وقتی در سال(207پیش از میلاد) بهقدرت رسيد، براي پايان دادن به اختلافات فكري و سياسي و قومي و ايجاد وحدت و يكپارچگي در سراسر این کشور، تنها راه چاره را ممنوعيت هرگونه فكر و انديشه كه به گذشته تعلق دارد، به ويژه آنچه كه مربوط به انديشههاي فكري كنفوسيوس بود دانست. لذا، به توصيهی نخست وزيرش به نام«ليشي[1]» با صدور فرمان وحشیانهي«كتابها را بسوزانيد و طرفداران و تبليغ كنندگان انديشههاي كنفوسيوس را در آتش انداخته و دفن كنيد» فاجعهی عظيم فرهنگي را به بارآورد كه با سوزاندن كتابهاي غير قابل شمار و انهدام و به آتش كشيدن محلهاي نگهداري كتاب، خسارت غير قابل جبراني بر ميراث مكتوب ملت چین و گنجينهی فکری و فرهنگي اين كشور و ضررهاي غير قابل شمارشی برگنجينهداران و صاحبان مجموعههاي كتاب وارد ساخته و در اين حركت ضد بشري، بسياري از كتابهاي ارزشمند و گرانبها در آتش جهل و كينه و نفرت حكام وقت سوخت. در اين دوران بسياري از مجموعهداران براي حفاظت از كتابها، آنها را در كوهها و يا بين شكافهای ديوار منازل و يا مناطق دورافتاده پنهان و دفن نمودند كه پس از مدتي بسياري از اين آثار در اثر رطوبت و عوارض طبيعي از بين رفت و نابود گرديد. برخی از آثار كنفوسيوس، از جمله« قطعات ادبي»، «كتاب تاريخ» و... قرنها بعد از ديوار خانهی محل سكونت كنفوسيوس كشف و مورد استفاده قرار گرفت.
[1] - Li Shi.