آداب و رسوم مصر

هر چند بسیاری از آداب و سنت­های فرهنگی جامعه مصر در پی تحولات سیاسی اجتماعی دو قرن اخیر بسیار کمرنگ شده است؛ برخی از این سنت­ها و ارزش­ها به ویژه در مناطق روستایی همچنان کم و بیش وجود دارد.

احترام به سنت­ها و ارزش­های خانوادگی به عنوان عامل تحکیم و استمرار، به ویژه در مناطق روستایی و شهرهای کوچک همچنان مورد تأکید خانواده­هاست. یک فرد مصری در هر جایگاه اجتماعی و یا اقتصادی نمی­تواند منفک از روابط خانوادگی باشد و یا سنت­ها و آداب و رسوم را نفی کند. (موسوعة مصر الحدیثة ،  1997، 9:9) در گذشته نه چندان دور ازدواج در خانواده­های سنتی شاخص رسیدن به کمال مردانگی و یا زنانگی و با ملاحظات اجتماعی، دینی و اقتصادی همراه بود و لذا ازواج­های زودهنگام بسیار معمول بود. سنت­های آن روزگار به دختر و پسر اجازه نمی­داد که پیش از ازدواج با یکدیگر ملاقات کنند؛ زیرا مسئله ازدواج پیش از آنکه به زوجین مربوط باشد به دو خانواده ارتباط دارد؛ لذا دختر و پسر بایستی به انتخاب و تصمیم خانواده تمکین می­کردند (همان:11). از آنجا که جامعه مصر عمدتا جامعه­ای کشاورزی است، ازدواج­ها معمولا پس از فروش محصول پنبه انجام می­شد و لذا خانواده­ها می­توانستند مهریه را بپردازند و هزینه­های مسکن و لوازم زندگی زوجین را فراهم کنند. در آن زمان، ازدواج دختر با پسرعمو معمول بود و در چنین ازدواج­هایی هزینه­ها کاهش می­یافت و به مفهوم حفظ میراث خانوادگی و انسجام داخلی بود. فرزندآوری و تعداد فرزندان به ویژه فرزندان پسر، مایه مباهات و شاخص منزلت اجتماعی خانواده بود (همان:12). روند تحولاتی که از قرن نوزدهم آغاز و در اوایل قرن بیستم آثار اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی خود را نشان داد مجموعه ارزش­ها و سنت­های مزبور را به تدریج تضعیف و وابستگی­های خانوادگی کاهش یافت و امروز خانواده­ی بزرگ، دیگر به عنوان یک واحد حیات جمعی و اقتصادی اجتماعی به شمار نمی­رود. بدینسان مقوله ازدواج هم از یک مسئله خانوادگی به یک موضوع دوجانبه میان دختر و پسر تبدیل شد و سن ازدواج هم به دلیل افزایش هزینه­های مربوطه بالا رفت. علیرغم این تحولات، برخی از ارزش­ها و سنت­های خانوادگی هر چند کمرنگ، در برابر آن مقاومت می­کند. روابط احترام آمیز میان فرزندان و بزرگان خانواده به ویژه در میان خانواده­های سنتی یا روستایی همچنان برقرار و فرزندان هنوز هم خود را موظف به تبعیت از پدران دانسته و پدران نیز خود را مسئول تربیت و تأمین هزینه­های آنان می­دانند؛ زنان نیز نسبت به همسران خود مراتب احترام را رعایت کرده و تبعیت از آنان را پذیرایند (همان:19).