تراكم و پراكندگی جمعيت افغانستان
الگوی زیست در افغانستان مبتنی بر چند شیوه شهرنشینی،
روستانشینی و چادرنشینی (کوچروی) قرار دارد، در افغانستان
حدود ۲۲ هزار روستا وجود دارد و اکثریت جمعیت هنوز در
روستاها ساکن‌اند، جمعیت شهرنشین در سال ۷۲-۱۹۷۱، حدود
۱۳ درصد بود، در سال ۷۶-۱۹۷۵، به حدود ۱۴/۲ درصد و در
سال‌های بعد به ۲۰ درصد رسید. در سال ۲۰۱۰، جمعیت شهرنشین
حدود ۲۳ درصد کل جمعیت برآورد شد. حدود ۸ درصد جمعیت
چادرنشین (کوچ‌رو) و قریب به ۷۰ درصد جمعیت روستانشین‌اند.
کم‌بودن کار و درآمد در شهرها، هزینه‌های بالای زندگی شهری و
ناامنی در شهرها طی چند دهه گذشته از یک سو و نقش تعیین‌کننده
کشاورزی و دامداری در اقتصاد افغانستان از سوی دیگر، سبب
تراکم جمعیت در روستاها بوده است؛ ولی در یکی دو دهه اخیر
جمعیت شهرنشین به‌سرعت رو به افزایش گذاشته است. عده‌ای
----------
از کوچ‌روها، روستانشین و یکجانشین شده یا به شهرها روی
آورده‌اند؛ همچنین عده‌ای از ساکنان روستاها نیز با هدف کار و
درآمد و زندگی بهتر روانه شهرها شده‌اند. تعداد مهاجران روستایی
به شهر نیز با سرعت در حال افزایش است؛ برای مثال، حداقل ۳۰
درصد کسانی‌که در کابل مستقر شده‌اند محل تولد آنان خارج از
کابل بوده و به‌صورت مهاجر وارد شهر شده و در آن باقی مانده‌اند.
درصد مردان شهرنشین بیشتر از زنان است، به‌عکس درصد زنان
روستانشین بیشتر از مردان است؛ زیرا عده‌ای از مردان روستایی در
جستجوی کار و درآمد روانه شهرها شده‌اند. این وضعیت در کابل
چشمگیرتر است.