نفوذ يهوديان آرژانتينی در ساختار قدرت
باتوجّه به احساس تنفّر و ترس سنّتی از قدرت یافتن یهودیان در جوامع سنّتی که ناشی از عملکرد ریاکارانه آنها در به انقیاد کشیدن اقتصادی جوامع دیگر میباشد، وجود عقاید تفاخری مبتنی بر نژادپرستی یهودی و برتری آن قوم بر سایر اقوام نیز بر این احساس دامن زده است. این قوم از ویژگی انطباق پذیری و فرهنگ پذیری برخوردار نیست و به کلنیسازی و ایجاد جوامع بسته روی آورده است. لیکن این انزواگری فرهنگی و قومی موجب نشده است تا نخبگان این قوم از رخنه در کانونهای قدرت غافل شوند. یهودیان برای رخنه و نفوذ در ارکان جوامع از سه طریق، اقتصادی، رسانهای و سیاسی اقدام مینمایند و با اقدامات زنجیرهای خود کنترل کانونهای قدرت را به طور آشکار و پنهان در اختیار میگیرند. به همین دلیل شاهد آن هستیم که یهودیان کلیهی مراکز رسانهای ملّی غالب کشورها و رسانههای بینالمللی را در کنار نهادهای مالی و پولی دنیا در کنترل خود گرفته و از امکانات آن در جهت تقویت نژادپرستانه یهودی (صهیونیست) بهرهبرداری مینمایند. عملکرد جوامع یهودیان در آرژانتین برای کنترل کانونهای قدرت در سه مرحله اجرا شده است[۱].
با کشف قارّه آمریکا، با توجّه به مساعد بودن زمینه برای استقرار یهودیان در سرزمینهای تازه اکتشاف شده، موج اوّلین مهاجرت برای استقرار جمعیت و تصاحب زمین آغاز میشود.
پس از استقرار اوّلیه و همزمان با موج دوم، نهادسازی یهودی آغاز میشود. در این دوره نهادها به صورت حمایتی برای حلّ مشکلات ناشی از استقرار آغاز و در ادامه نهادهای آموزشی و هویتسازی آغاز میگردد و ایجاد مدارس و مراکز مذهبی و کنیسهها تأسیس میشود.
روند مداخله در صحنه سیاسی و اقتصادی آغاز میشود. در ربع اوّل قرن بیستم، طبقه متوسّط در جامعه یهودیان آرژانتین، طبقهی تحصیلکرده و صاحب نفوذ، نهادهای اجتماعی با کارکرد سیاسی و سرانجام بنیاد دایا به عنوان مرکز سیاسی و هماهنگ کننده کلّیه انجمنهای یهودی شکل میگیرد. در این دوره با تأسیس کشور جعلی اسرائیل به عنوان سرزمین مادری یهودیان و قبلهی آرمانی صهیونیستی در سرزمینهای اشغالی فلسطین و برقراری روابط سیاسی بین آرژانتین و اسرائیل دور جدیدی از حضور قدرتمند یهودیان در آرژانتین شکل میگیرد[۲].
نیز نگاه کنید به
گروهها و نهادهای اجتماعی آرژانتین؛ جامعه و نظام اجتماعی آرژانتین
کتابشناسی
منبع اصلی
خیرمند، احمدرضا (1391). جامعه و فرهنگ آرژانتین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشارات بین المللی الهدی، ص.112-113.
نویسنده مقاله
احمدرضا خیرمند