نمایش مبدأ برای رمان نویسی در سنگال

به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:
[[رمان نویسی در سنگال|‌رمان]] آفریقای سیاه [[فرانسه]] [[زبان سنگال|زبان در سنگال]]، نوشته‌ای خاص است، روند آن از قرن 20 تا امروز نشان داده است که چقدر "مدرسه ادبی سفید"(Ecole blanche) که منظور سبک [[رمان نویسی در سنگال|‌رمان نویسی]] سفید پوستان است با [[رمان نویسی در سنگال|‌رمان]] آفریقایی از هم جدایی ناپذیر هستند<ref>Alessandri, B. (2004). Le roman d’Afrique noire francophone. Présence africaine.</ref>.

از سال 1920 تا 1954 آثار تخیلی [[رمان نویسی در سنگال|‌رمان]] که به وجود آمده کاملاً عاری از روحیه آفریقایی بود. در این آثار استعمار اهداف و مفاهیم خاص خود را نسبت به آفریقا و آینده‌ی آن را داشته و خود را جاودانی تلقی می کند. در مدارس کادر های خاص شکل گرفته و سعی بر آن است که آفریقا از لحاظ تاریخی، آداب و رسوم خوب شناخته شود. بنابراین اولین نوشته های آفریقایی ها(مونوگراف ها)(رساله ها)، تحقیق و مقاله درباره تاریخ و آداب و رسوم آفریقا با کمک مربیان بیشتر برای رضایت و کنجکاوی استعمار بوده است. از جمله نویسندگان معروف کلاسیک می توان به [[عبدالله سادجی|عبد الله سادجی]](Abdoulaye Sadji) اشاره کرد: "نی نی"(Nini)(1947) و "میمونا"(Maïmouna)(1953) که هر دو نام دو دختر است که دو [[رمان نویسی در سنگال|‌رمان]] بسیار معروف او به شمار می آید. در این دو [[رمان نویسی در سنگال|‌رمان]] نویسنده علاوه بر به تصویر کشیدن [[آداب و رسوم سنگال]]، سرنوشت تلخ دخترانی را نشان می دهد که به امید یک زندگی بهتر به شهر مهاجرت می کنند ولی دچار مسائل و مشکلات متعدد شده و شکست خورده باز به روستای خود باز می گردند.

در سال 1954، "اِزا بوتو"(Eza Boto) در [[رمان نویسی در سنگال|‌رمان]] خود به نام "شهر بی رحم"(Ville cruelle) دیگر اهداف آثار قبلی را دنبال نمی کند. هدف او دیگر شناساندن آفریقا به استعمار و اگزوتیسم نبود. برعکس، این اثر حقیقت های استعماری و رفتار در برابر آن را نشان و چهره دیگری از آفریقا را به تصویر می کشد.

دوره سوم ادبیات از سال های 1960 تا 1980 بود. نویسندگان، شاعران و تئأتر نویسان در آثار خود شروع به انتقاد از جامعه استقلال یافته کرده اند.

"[[عثمان سامبن]]"(Sembène Ousmane) با [[رمان نویسی در سنگال|‌رمان]]"اکسلا"[i](Xala)، "مونگو بتی"(Mongo Beti) با [[رمان نویسی در سنگال|‌رمان]] "جاودانه"(Perpétue) و"عادت بدبختی"(L’habitude du Malheur-1974) و "رامبر روبن"(Remmber Ruben)، "علیون فانتوره"(Alioun Fantouré) با"کانون منطقه‌ی استوایی"(Le cercle des tropiques) و "احمدو کوروما"(Ahmadou Kourouma) که "خورشیدهای استقلال"(Les soleils des independences) را چاپ کردند. در این دوره یک تحول چشم گیر ادبی رخ داد. چاپ آثار زیاد شد و مخاطبان زیادی در جامعه پیدا کرد.

یکی از معروف ترین نویسندگان رئالیست زن [[سنگال]] "[[مریما با در سنگال|مریما با]]"(Maryama Ba) نام دارد(1929-1981). او در سال 1980 ‌رمانی تحت عنوان "نامه‌ای بس طولانی"(Une si longue lettre) نوشت. این [[رمان نویسی در سنگال|‌رمان]] که در غالب یک نامه به دوست صمیمیش است بسیاری از مشکلات و سختی های [[زنان در سنگال|زنان سنگالی]] از جمله مسئله چند همسری، فمینیسم و [[ازدواج در سنگال|ازدواج]] و [[طلاق در سنگال|طلاق]] و... را بیان می کند. جایزه ادبی نوما در سال 1980 به این اثر تعلق گرفت<ref>Bâ, M. (1980). Une si longue lettre. Dakar: Nouvelles Éditions Africaines (N.E.A.).</ref>.

== نیز نگاه کنید به ==
[[زبان و ادبیات سنگال]]؛ [[قصه های کوتاه در سنگال]]؛ [[شعر در سنگال]]

== پاورقی ==
[i] - پدیده‌ای جادویی که مرد را در شب عروسی ناتوان می سازد.

== کتابشناسی ==
<references />

== منبع اصلی ==
بصیری، محمدعلی، فتحی پور، ریحانه (1401). جامعه و فرهنگ [[سنگال]]. تهران: [https://www.icro.ir/ سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی](در دست انتشار).

== نویسندگان مقاله ==
محمدعلی بصیری و ریحانه فتحی پور
بازگشت به رمان نویسی در سنگال.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=رمان_نویسی_در_سنگال»