نمایش مبدأ برای سیاست دولت چین برای اداره ی مناطق اقلیت نشین

→ سیاست دولت چین برای اداره ی مناطق اقلیت نشین
به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:
به نظر می‌رسد، دولت [[چین]]، با رویکردی«ابزارگرایانه» و در راستای توجه جدی به توسعه‌ی هماهنگ و متوازن اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی خویش؛ برای رشد و توسعه‌ی متوازن فعالیت‌های فرهنگی در داخل و خارج از کشور اهمیت زیادی قائل است. برای رسیدن به این هدف، [[پکن]] تلاش کرده است تا سیاست تنوع گرایی قومی و فرهنگی متناسب با نیازهای امروزین جامعه، توأم با استراتژی و راهبردی کارآمد و مشخص برای داخل کشور و نیز عرصه‌ی بین‌المللی طراحی و تدوین کرده و به پیش می‌برد و در زمینه‌های فرهنگی و گسترش تفاهم و دوستی و درک متقابل و همزیستی متقابل میان اقلیت‌های قومی داخل کشور و سایر ملل در عرصه‌ی جهانی دست یافته است<ref>خانی، عادل(1385). جایگاه اقلیتهای قومی در سیاست فرهنگی چین. ارایه شده در سمینار بررسی روابط فرهنگی ایران و شرق آسیا. برگزار شده توسط دانشگاه شهید بهشتی و سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی</ref>.

قانون مناطق خودمختار [[چین]] در نخستین سال‌های تأسیس [[جمهوری خلق چین]] نیز بر همین مبنا تهیه و تنظیم و ابلاغ گردید. براساس این قانون، دولت [[چین]] به مناطقی که 20درصد از جمعیت آن را افراد یک یا چند اقلیت قومی تشکیل دهند، به آن منطقه، منطقه‌ی خودمختار اقلیت نشین اطلاق می شود که از امتیازات و اختیارات خاص برخوردار است. این سیاست، در دهه 1950 بنیانی برای ایجاد تعادل میان وحدت و یکپارچگی ملی و همزیستی مسالمت‌آمیز بین اقلیت‌های قومی و اکثریت نژاد خَن شد. اگرچه این سیاست در دهه 1960 و نیمه‌ی نخست دهه 1970 میلادی(دوران انقلاب فرهنگی)، در اثر پافشاری مائو بر یکپارچگی اجباری اقلیت‌ها زیر سئوال رفت، ولی در دهه‌ی1980 و شروع اجرای اصلاحات و همچنین، نیمه‌ی نخست دهه1990، دوباره مورد تأکید قرار گرفت، هرچند با گرایش‌های اقتصادی و فرهنگی بیشتر.

قانون جدید مناطق خودمختار، نخست در سال 1984 ابلاغ و در سال 2001 مورد بازبینی قرار گرفت. طبق ماده 12 این قانون، در مناطق (استان‌ها)، شهرها، شهرستان‌ها، بخش‌ها و قصباتی که یک یا چند اقلیت قومی به صورت متمرکز زندگی می‌کنند، قانون خود مختاری اقلیت‌های قومی به اجرا گذاشته می شود. بر این اساس، تا پایان سال 2020 میلادی، در [[چین]] 154 منطقه‌ی خودمختار، شامل 5 استان، 30 حوزه شهری، 119 بخش و 1256 دهستان و قصبه خودمختار به وجود آمد که عالی‌ترین پست‌های اجرایی و مدیریتی این مناطق در اختیار رهبران اقلیت‌های موجود در این مناطق بود. در سرتاسر این کشور، 44 اقلیت قومی از 55 قوم موجود، دارای منطقه‌ی خودمختار متعلق به خود هستند<ref name=":0">Hongyi,L.(2008).China’s Ethnic Policies and Challenges. ''East Asia Policy''. Vol. 1. No. 3</ref>.

جدول شماره 1. اطلاعات مربوط به پنج منطقه(استان) خودمختار [[چین]]<ref>Chinese Statistical Year Book. 2006</ref>
{| class="wikitable"
|نام منطقه
|تاریخ تأسیس
|نام مرکز
|مساحت(1000ک)
|جمعیت(میلیون)
|جمعیت اقلیت
|درصد اقلیت
|-
|مغولستان داخلی
|اول می1947
|هوهوت
|1/183
|23/9
|5/2
|21/6
|-
|منطقه سین کیانگ
|اکتبر 1955
|ارومچی
|1/650
|20/1
|12/1
|60/4
|-
|جووانگ گوانگشی
|مارس 1958
|نانینگ
|236
|49/25
|19/0
|38/54
|-
|نینگ شیا
|اکتبر 1958
|اینچوان
|66/4
|5/96
|2/1
|35/98
|-
|منطقه تبت
|سپتامبر1965
|لهاسا
|1/228
|2/76
|2/6
|93/48
|}
دولت [[چین]]، با نگاه به عملکرد و تجربیات حکومت‌های پیشین این کشور در قبال اقلیت‌ها؛ با برنامه ریزی در جهت تحول، رشد و توسعه‌ی پایدار و متوازن همه‌ی اقوام و برای پاسخگویی صحیح و منطبق با نیازهای فرهنگی و سیاسی اقلیت‌های قومی، به تدریج اقدام به تدوین و ابلاغ منشور و سیاست‌های دهگانه در مورد اقلیت‌های قومی به شرح زیر نموده است:

* برابری و همبستگی قومی؛
* خودمختاری و خودگردانی مناطق اقلیت نشین؛
* تربیت نیروی انسانی متخصص بومی برای استفاده در مناطق محل سکونت اقلیت‌های قومی؛
* افزایش، رشد و توسعه‌ی ساختار و بنیان‌های اقتصادی مناطق اقلیت نشین؛
* رشد و توسعه‌ی آموزشی و فرهنگی سکونتگاه‌های اقلیت‌های قومی؛
* تضمین به کارگیری و رشد زبان و خطوط اقلیت‌های قومی؛
* احترام به آداب و رسوم و سنن اقلیت‌های قومی؛
* احترام به آزادی اعتقادات و باورهای دینی اقلیت‌های قومی؛
* اجرای سیاست ارتباط با شخصیت‌ها و بزرگان اقلیت‌های قومی براساس منافع ملی و حزبی دولت [[چین]]؛

* اجرای سیاست نوسازی سوسیالیستی و اصلاحات مردم سالارانه<ref>سایت رسمی [./وزارت_فرهنگ_چین وزارت فرهنگ چین].  WWW.mcprc.gov.cn</ref>.

افزون بر سیاست‌های اعلام شده‌ی فوق، دولت [[چین]] برای جلب اعتماد اقلیته‌ای قومی و ترویج حس برابری قومی و حفظ یکپارچگی و حاکمیت ملی در میان اقوام گوناگون این سرزمین؛ در فرایندی تدریجی و کنترل شده، به نیازهای فرهنگی و سیاسی اقلیت‌های قومی درچارچوب منافع ملی [[چین]] پاسخ گفته و اقدامات قابل توجه و پرمعنایی را طراحی و اجرا کرده است. یکی از این اقدامات ارزنده را می توان در شکل طراحی و چاپ و انتشار اسکناس رایج در [[چین]] مشاهده کرد. دولت [[چین]] در راستای وصول به اهداف پیش گفته، عبارت چینی«بانک خلق چین» (Zhongguo Renmin Yinhang)و واحد هر اسکناس رایج در این کشور را، افزون بر زبان چینی، به زبان سه اقلیت مهم قومی این کشور، یعنی زبان قوم 17میلیونی«جوانگ» ساکن استان گوانگشی در جنوب [[چین]]، زبان ترکی اویغوری با جمعیت قریب به10میلیون نفر ساکن منطقه‌ی سینک یانگ، زبان تبتی با جمعیت 4/5 میلیون نفری ساکن ایالت تبت، و زبان مغولی با جمعیت 4/8 میلیون نفری ساکن منطقه‌ی مغولستان داخلی، در صفحه پشت هر اسکناس درج کرده و تصاویری از اقلیت‌های قومی را بر روی اسکناس‌های رایج کشور به چاپ رسانده است<ref>یاسپرس، کارل(1363). کنفوسیوس .ترجمه ی احمد سمیعی. تهران: انتشارات خوارزمی،</ref>.{{به روز رسانی}}

== نیز نگاه کنید به ==
[[اقلیت های قومی چین]]؛ [[امتیازهای در نظر گرفته شده برای اقلیت های قومی در چین]]؛ [[سیاست اعطای خودمختاری به مناطق اقلیت نشین در چین]]

== کتابشناسی ==
<references />

== منبع اصلی ==
سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین الملی الهدی].

== نویسنده مقاله ==
علی محمد سابقی
[[رده:سیاست ها، قوانین، برنامه ها و طرح های کلان و راهبردی]]
الگوی به‌کاررفته در این صفحه:
الگو:به روز رسانی (نمایش مبدأ)
بازگشت به سیاست دولت چین برای اداره ی مناطق اقلیت نشین.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=سیاست_دولت_چین_برای_اداره_ی_مناطق_اقلیت_نشین»