نمایش مبدأ برای شخصیت های مهم و تاثیرگذار مسلمان در چین

→ شخصیت های مهم و تاثیرگذار مسلمان در چین
به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:
در طول تاریخ بیش‌از هزار و سیصد ساله ی حضور [[اسلام در چین]]، تعداد زیادی شخصیت اندیشمند، سیاست‌مدار، صنعتگر، كارشناس‌نظامی، كارشناس‌آموزشی، پزشک، ادیب، هنرمند و روحانی مسلمان در این کشور پا به‌عرصه ظهور گذاشته اند که نه تنها در شکل گیری و رشد و توسعه جامعه مسلمانان این کشور، بلکه در پیشرفت و تکامل تمدن و فرهنگ و هنر این سرزمین نیز تأثیر گذار بوده و منشأ خدمات گسترده و فراوانی بوده اند. این گونه شخصیت های برجسته‌، تقریبا در هر عصری و در تمامی‌زمینه‌ها حضور داشته‌اند. برخی از علوم‌خاص‌متعلق به مسلمانان،‌نظیر علوم‌داروئی‌ و نجوم در دوران های [[سلسله یوان]] و [[سلسله مینگ]] از موقعیتی شایسته و‌ تاریخی برخوردار بودند. ظهور این شخصیت ها در [[چین]]، از نظر زمانی و مکانی و بسته به موقعیت ها و زمینه های گوناگون متفاوت بوده و شاهد فراز و فرودهایی بوده است که بررسی این موضوع در پی می آید.

برخلاف اغلب اقلیت های قومی و نژادی [[چین]]، مسلمانان این کشور، پراكنده‌ترین‌اقلیت‌ملی و دینی در سراسر این کشور‌ به شمار می آیند. پراكندگی جغرافیایی ظهور شخصیت های تاریخی مسلمان‌در این کشور نیز انعكاسی از همین پراكندگی محل سکونت‌ آنان‌ است، كه‌می توان‌تجمع پیدایش آنان را به‌چند منطقه‌تقسیم‌كرد:

* منطقه‌ی شمال‌غربی، با مركزیت‌ استان گنسو؛
* منطقه شمال‌ [[چین]]،‌ با مركزیت‌ [[پکن|پكن]]؛
* منطقه جنوب‌غربی،‌با مركزیت‌ استان یون نن؛
* منطقه ی‌سواحل‌دریای جنوب‌شرقی،‌ با مركزیت‌ استان جیانگ‌سو.

جدول‌ شماره 1ـ تركیب‌شغلی شخصیت های برجسته‌ی مسلمان در [[چین]]<ref>ماگوان دِ(2003)، پراکندگی جغرافیایی ظهور شخصیتهای مهم و تاریخی مسلمان در چین، مجله دراسات قومیه هوی. شماره 2 </ref>
{| class="wikitable"
|
|سیاسی،  اقتصادی
|نظامی
|مذهبی
|پزشكی
|علمی و فنی
|تاریخی جغرافیایی فلسفی
|ادبی، هنری
|آموزشی و  پرورشی
|سایر
|-
|سلسله‌ یوان‌
|16
|6
|2
|1
|3
|2
|4
|
|
|-
|سلسله مینگ‌
|6
|15
|4
|
|1
|3
|7
|1
|1
|-
|سلسله چینگ
|6
|13
|7
|
|
|7
|12
|
|4
|-
|دوران‌معاصر
|4
|52
|10
|1
|1
|2
|1
|5
|4
|}

=== [[شخصیت های مسلمان دوران سلسله ی یوان]] ===
همانگونه که پیشتر اشاره شد، عصر‌حاكمیت‌ [[سلسله یوان]]، دوره‌ی مهمی ‌در تاریخ‌ [[چین]] و نقطه ی عطفی برای شكل‌گیری جامعه ی مسلمانان خوی ‌به شمار می آید كه ویژگی های تاریخی ‌آن ‌به شرح ‌زیر است:

* منشأ اصلی ملیت ‌مسلمانان خوی ‌و سایر ‌اقوام مسلمان ‌وارد شده‌ به‌ [[چین]]، از مسیر غرب‌کشور بوده‌ است؛
* شخصیت های‌ مسلمان از نظر شغلی بیشتر شخصیت‌سیاسی بودند؛
* تركیب مشاغل ‌آنان ‌متنوع ‌و همه ‌جانبه‌ و متعادل و متناسب ‌بود. به عنوان نمونه، می توان از سید اجل عمر شمس‌الدین ‌سیاستمدار معروف، احمد بناکتی كارشناس ‌و متخص امور مالیاتی‌، جمال‌ الدین ‌از نظر علمی فردی ‌شایسته و با استعداد، یحیی ‌دارالدین ‌‌معماری سرشناس و برجسته، شمس ‌متخصص و كارشناس‌علم‌ [[کنفوسیوس و اندیشه های او|کنفوسیوس]]، علاءالدین ‌صنعتگر ‌توپ‌سازی، و در زمینه‌ی شعر سعدالله، نقاشی گائوكه گونگ(Gao Ke Gong)، موسیقی ‌ما جیوگائو(Ma Jiu Gao)، نام برد که از شهرت ‌بسزائی ‌برخوردارند؛

* مسلمانانی كه‌در زمان‌یوان‌وارد [[چین]] شدند، اعم‌از مقامات‌ عالیرتبه‌ و افراد معمولی، از مناطق ‌و کشورهای مختلف‌ به ‌این‌ كشور آمده‌ و به طور پراكنده ‌در سراسر [[چین]] اقامت ‌گزیدند. و اغلب در نقل ‌مكان و مهاجرت ها اعوان ‌و انصار و خانواده‌های ‌خود را نیز همراه‌ خود می بردند و فرزندان‌ و سربازان ‌و اطرافیان ‌آنان ‌هم‌ كه‌ مسلمان ‌بودند همراه آنان مهاجرت کرده و ساكن‌ می شدند.

=== [[شخصیت های مسلمان دوران سلسله مینگ]] ===
دوران‌ حاكمیت ‌[[سلسله مینگ]] هم‌ دوران‌ مهمی برای رشد قوم‌ خوی بود.

اولا، در دوران‌ [[سلسله مینگ]] ‌بود كه‌ تعدادی از شخصیت های ‌مهم ‌مسلمان همچون جِنگ خِه، خَی‌رویی(Hai Rui)، مقام‌ عالی رتبه‌ی عادل ‌و درستكار، لیجی(Li Zhi)، اندیشمند، تاریخدان ‌و ادیب ‌معروف‌ [[چین]]، خودنگ جو(Hu Deng Zhou)، بینانگذار آموزش ‌مسجدی،‌ وانگ‌دَییو(Wang Dai Yu)، متفکر و اندیشمند بزرگ را می توان نام برد.

ثانیا، اگرچه تا دوران‌ [[سلسله یوان]]، ‌اكثر ‌قریب ‌به ‌اتفاق مسلمانان ‌نام‌های ‌معمولی اسلامی ‌و یا اسامی عربی، فارسی ‌و تركی ‌خود را حفظ‌ كرده‌ بودند، ولی ‌در دوران ‌[[سلسله مینگ]] نام و نام‌خانوادگی مسلمانان به ‌اسامی ‌چینی ‌تبدیل ‌شد.ثالثا، در بین ‌شخصیت های ‌برجسته‌ی مسلمان در دوران‌ [[سلسله مینگ]] ، تعداد شخصیت ها و مقامات عالی رتبه ی ‌نظامی بیش از سایر مقامات بود. 

جو یوان جانگ(Zhu Yuang Zhang)، نخستین ‌امپراتور [[سلسله مینگ|دودمان‌ مینگ]]،‌ برحسب‌ جایگاه ‌و نقش ‌مسلمانان در آن ‌زمان‌، بسیاری ‌از افسران ‌و ژنرال های ‌مسلمان را به کار گرفت. در آن‌ زمان ‌ده ‌ژنرال ‌عالی رتبه ‌از جمله‌ چانگ‌یوچون(Chang Yu Chun)، خو دَخی(Hu Da Hai)، خو دِجی(Hu De Ji)، دِنگ‌دِشینگ(Deng De Xing)،‌ مو اینگ(Mu Ying)، لان‌یو(Lan Yu)، فنگ‌شنگ‌(Feng Sheng)، فنگ‌گوِه یونگ(Feng Guo Yong)،  همگی مسلمان و از نژاد خوی ‌‌بودند.

در اواخر [[سلسله مینگ|دودمان مینگ]] و اوایل [[سلسله چینگ|دودمان چینگ]]، در روند توسعه ی اسلام و جامعه ی مسلمانان خوی، سه پدیده ی مهم به وقوع پیوست: 1) شکل گیری مکتب های صوفیانه در شمال غربی [[چین]]؛ 2) آغاز آموزش و پرورش مسجدی در [[چین]]؛ 3) آغاز تألیف کتابها و آثار اسلامی به [[زبان چینی]]<ref name=":0">وانگ فنگ(2007)، پژوهش های افکار فلسفی چهار مترجم و نویسنده ی بزرگ مسلمان چینی در دوران سلسله های مینگ و چینگ، مرکز پژوهش های ملت هوی، دانشگاه نینگ شیا. </ref>. 

=== ''' '''[[شخصیت های مسلمان دوران ‌سلسله‌ی چينگ]] ===
حدود 300 سال‌در دوران‌ حاكمیت ‌[[سلسله چینگ]]، ‌مسلمانان چینی تحت ‌شدیدترین ظلم ‌و ستم‌ [[سلسله چینگ|حاكمان ‌چینگ]] ‌قرار گرفتند و طبعا هر جا كه ‌ظلم ‌و ستم ‌باشد، مبارزه ‌و مقابله ‌هم‌ خواهد بود. یکی از دلایل فشارهای ظالمانه ی منچوها علیه مسلمانان این بود که چون خود آنها از اقلیت نژاد منچو بودند، فکر می کردند که اگر سایر اقلیت ها هم بخواهند مثل آنان به حاکمیت کل [[چین]] دست یابند، قدرت آنان تضعیف خواهدشد.

در میان ‌شخصیت های ‌مسلمان [[سلسله چینگ|دوران‌ چینگ‌]]، تعداد شخصیت های ‌ادبی ‌و هنری ‌25 درصد از تعداد كل‌شخصیت های ‌مسلمان این دوره را تشكیل‌ می دادند. به عنوان ‌نمونه،‌ دینگ‌پنگ(Ding Peng)، ما شیزون(Ma Xizoun)، دینگ‌وِی(Ding Wei)، جِن‌اینگفنگ‌(Zhen Ying Feng)، سون‌پنگ(Sun Peng)، سه‌یو(Se Yu)، ما رو وِی(Ma Ru Wei)، شا شن(Sha Shen)، لی روِه‌شو(Li Ruo Xu)، ما جیلونگ(Ma Zhi Long)، از جمله ‌كسانی ‌بودند كه ‌در زمینه ی ‌خلق‌ ادبیات ‌مسلمانان چینی موفقیت هایی شایان توجهی را به دست ‌آوردند. 

ماجو(Ma Zhu)، یکی از دانشمندان مشهور مسلمان [[چین]] در اوایل [[سلسله چینگ|دودمان چینگ]]، یکی از پیش آهنگان تألیف آثار اسلامی به [[زبان چینی]] است. لیوجی(Liu Zhi)( در حدود 1655 – 1745میلادی) دانشمند مشهور مسلمان [[چین]] در اوایل [[سلسله چینگ|دودمان چینگ]] بود و با وانگ داییو(Wang Dai Yu)، ماجو و ما دِهشین(Ma De Xin)( 1794 – 1874)، با هم " چهار مترجم و مولف بزرگ " اسلامی [[چین]] نامیده می شوند. ما دِه شین شاید نخستین شخص بود که قرآن  را به [[زبان چینی]] ترجمه کرد و کتاب «سفرنامه ی حج»  او از کتاب های خوب و خواندنی او است.

پس از [[جنگ تریاک در چین|جنگ تریاک]] در سال 1840، چین به تدریج تناقضات اجتماعی، طبقاتی و ملی به طور بی سابقه ای تشدید شد. در چنین شرایطی، مسلمانان خوی در شمال غربی و جنوب غربی چین با طبقه ی ملاکان غیر مسلمان منطقه درگیر و سر انجام به قیام بزرگ مسلمانان «خوی» علیه [[سلسله چینگ|حکومت چینگ]] منجر شد. اگرچه این قیام بی رحمانه از سوی [[سلسله چینگ|دولت چینگ]] سرکوب شد، ولی این بحران، موجب پیشرفت همه جانبه ی اجتماعی مسلمانان، از جمله در زمینه های آموزشی و فرهنگ اسلامی شد<ref name=":0" />'''.'''

=== [[شخصیت های مسلمان در دوران معاصر]] ===
پس‌از [[جنگ تریاک در چین|جنگ تریاک]]، مبارزه ‌با امپریالیسم ‌و فئودالیسم ‌‌وظیفه‌ی عمومی ‌مردم‌ [[چین]] ‌شد. در این ‌شرایط ‌تاریخی، تعداد زیادی ‌از شخصیت های ‌برجسته ‌از مسلمانان نژاد خوی ‌در مبارزات ‌استقلال‌ طلبانه‌ی ملت‌ [[چین]] ‌فعالانه به ‌میدان ‌آمده و دوشادوش مردم [[چین]] در این مبارزه شرکت و فرماندهان برجسته ی مسلمان نقش مهمی در آزاد سازی سرزمین [[چین]] ایفا کردند. 

در همین ‌دوران‌ بود که نخستین ‌روزنامه‌ی مسلمانان به [[زبان چینی]] ‌معاصر به نام«روزنامه‌ی میهن‌پرستی» و نخستین ‌مجله ی ‌اسلامی به نام«هوشیاری» تأسیس ‌و منتشر شد و همزمان ‌اولین‌ سازمان‌ مردمی ‌مسلمانان خوی ‌[[چین]] ‌به نام‌ «انجمن‌مسلمانان چین» تأسیس ‌و مدارس‌ مختلفی ‌برای ‌آموزش ‌و تربیت ‌کودکان مسلمان به ‌وجود آمدند که این ‌تلاش ها نشان دهنده ی ارتقای بی سابقه‌ی خود آگاهی ‌مسلمانان‌ خوی ‌بود.

در این حرکت خود آگاهانه، افرادی همچون، تونگ‌زونگ(Tong Zong)، مالین‌ای(Malin Yi)، دینگ‌جو یوان(Ding Zhu Yuan)، خوانگ‌جِن‌پان(Huang Zhen Pan)، چایدایو(Chai Da Yu)، ما لیوجو(Ma Liu Zhuo)، دینگ‌بائوچِن(Ding Bao Chen)، جانگ‌زیچی(Zhang Zi Qi)، دینگ‌گونگ‌چِن‌(Ding Gong Chen)، از جمله ‌پیش‌آهنگان ‌مسلمانان [[چین]] در عصر حاضر به‌شمار می آیند.

بَیشوو ای(Bai Shou Yi)، مورخ مشهور مسلمان معاصر [[چین]]، شرح حال و چگونگی ظهور شخصیت های مهم مسلمان در [[چین]] را در یک مجموعه‌ی چهار جلدی،‌ تحت عنوان:«شرح‌ حال‌ شخصیت‌های مسلمان نژاد خوی«که در سال‌1997 به‌ چاپ ‌رسیده ‌است،‌ مفصلا توضیح داده و ‌این ‌شخصیت ها را به‌ چهار بخش‌، دوران‌ [[سلسله یوان]]، [[سلسله مینگ]]، [[سلسله چینگ]] ‌و معاصر تقسیم‌ كرده‌ است. در این‌ كتاب‌ بیوگرافی326 نفر از شخصیت های مسلمان(بیوگرافی ‌كامل‌192 نفر و بیوگرافی مختصر 134 نفر) آورده‌ شده‌ است.

=== [[جنگ خه، دریا سالار مسلمان مشهور عصر مینگ]] ===
اگرچه شخصیت های مسلمان بسیاری در عصر [[سلسله مینگ|امپراتوری مینگ]] به مناصب مهم دولتی دست یافتند، ولی جایگاه ممتاز دریاسالار جِنگ خِه، نه تنها در [[سلسله مینگ]]، بلکه در تاریخ دریانوردی جهان امروز از جایگاه ویژه ای برخوردار است. محمد شعبان، معروف به جِنگ خِه، در حدود سال 1371 میلادی، و در اواخر دوران فرمانروایی مغول ها، در یک خانواده ی مسلمان در استان یون نن در جنوب غربی [[چین]]، چشم به جهان گشود. جِنگ خِه، ششمین نسل از فرزندان سید اجل عمر شمس الدین، از شخصیت های مشهور ایرانی الاصل عصر حاکمیت مغول ها بود. وی در 11 سالگی به عنوان خواجه ی دربار به قصر امپراتور در شهر نان جینگ راه یافت و به تدریج به خاطر لیاقت و شایستگی فراوانی که داشت، نردبان ترقی را یکی پس از دیگری طی کرد و به مقام خواجه ی ارشد دربار امپراتور چین برگزیده شد. در دوران فرمانروایی [[سلسله مینگ|دودمان مینگ]]، که ورود ناوگان های تجاری خارجی به بنادر چین با محدودیت و کاهش روبرو شد، زمینه برای دریانوردی چینی ها به سمت اقیانوس ها و دریاهای غرب، بیش از گذشته فراهم گردید. این امر در عصر حکومت امپراتور یونگ لِه(1402 تا 1425 میلادی) از این سلسله، رونق و شکوفایی بیشتری پیدا کرد. وی به ویژه به امور دریانوردی و اعزام ناوگان های عظیم به مناطق مختلف جهان شناخته شده ی آن روز علاقه ی خاصی داشت و از این موضوع به شدت حمایت می کرد. 

برای تحقق این امر، امپراتور یونگ لِه، به جِنگ خِه مأموریت داد تا رهبری ناوگان بزرگی از کشتی های چینی را عهده دار شده و به عنوان سفیر صلح و دوستی و به نمایندگی از امپراتوری عظیم [[چین]]، به کشورها و مناطق مختلف جهان سفر و با اهدای هدایایی نفیس از جانب امپراتور به پادشاهان و حاکمان این کشورها، زمینه ی گسترش مناسبات دوستانه و توسعه ی روابط تجاری و بازرگانی با این مناطق را فراهم سازد. جِنگ خِه، طی سال های 1405 تا 1433 میلادی، در رأس ناوگانی بزرگ، هفت مرتبه از سواحل جنوب شرقی [[چین]] تا بنادر و سرزمین های اندونزی، جنوب و جنوب شرقی آسیا، هندوستان، خلیج فارس، جزیره ی هرمز، سواحل شرق آفریقا و زنگبار را طی کرده و با رهبران و پادشاهان و حاکمان و مردمان 35 کشور و منطقه بازدید و ملاقات و گفتگو نموده و ضمن ابلاغ پیام صلح و دوستی امپراتوری [[چین]]، گزارش های مفصلی از خصوصیات فرهنگی، سیاسی، اقتصادی، سوق الجیشی و ژئوپولیتیک این مناطق تهیه و در اختیار امپراتور قرار داد. در یکی از نخستین سفرهای دریایی جِنگ خِه و و همراهان مسلمانش به زیارت خانه ی خدا در مکه مکرمه و حرم رسول خدا در مدینه ی منوره مشرف شدند<ref>گزارشی از دومین سمینار بین المللی- پژوهشی جنگ خه، دریانورد مسلمان چینی. فصلنامه ی دراسات قومیه هوی. شماره یک.2002</ref><ref>مراد زاده، رضا(1382)، چگونگی نفوذ اسلام در چین، بنیاد پژوهشهای اسلامی استان قدس رضوی</ref>.

=== [[عوامل افزایش جمعیت مسلمانان در دوران مینگ]] ===
اغلب مورخان چینی و غربی معتقدند که [[اسلام در چین]] نه از طریق شمشیر، بلکه به صورت کاملا مسالمت آمیز و بدون هرگونه تبلیغ رسمی توسعه یافته و گسترش پیدا کرده است.<ref name=":1">فِنگ جین یوان(2003)، الاسلام فی الصین، دارالهلال الارزق للنشر- هونغ کونغ</ref> یکی از علل تحمل و مدارای جامعه ی چینی نسبت به اسلام و مسلمانان هم همین عدم تبلیغ اسلام توسط آنان در میان چینی ها ذکر شده است. با این حال، در[[سلسله مینگ|دوران مینگ]] به خاطر عوامل زیر، جمعیت مسلمانان به شدت افزایش یافت.

*   تثبیت محل اقامت و سکونت مسلمانان و دست کشیدن از مهاجرت و کوچ دایمی؛
* مهاجرت بسیاری از مسلمانان ترک زبان آسیای مرکزی به [[چین]]؛
* انطباق با شرایط محیطی و همزیستی مسلمانان با مردمان بومی؛
* ازدواج با زنان و دختران چینی که موجب اسلام آوردن تمامی اعضای خانواده ی دختر نیز می شد؛
* پذیرش سرپرستی ایتام و فرزندان خانواده های بی بضاعت و یا کم بضاعت چینی توسط خانواده های مرفه مسلمان و تربیت این کودکان بر اساس فرهنگ و اعتقادات اسلامی؛
* آشنایی با اسلام و پذیرش آزادانه ی آن توسط برخی از اقوام مختلفی که با مسلمانان مراوده داشتند.

=== [[سلسله چینگ، عصر نابردباری چینی ها و رویارویی و قیام مسلمانان]] ===
پس از سقوط [[سلسله مینگ|دودمان مینگ]]، نوبت به ظهور [[سلسله چینگ]](1644 تا 1911 میلادی) رسید. این دودمان که آخرین [[سلسله های دوران امپراطوری چین(907-960)|سلسله از امپراتوری های چین]] به شمار می آید، برخلاف روال معمول گذشته، نه از نژاد اکثریت خَن، بلکه به اقلیت بیگانه ی«منچو» تعلق داشتند که از حدود قرن سوم پیش از میلاد وارد سرزمین [[چین]] شده و در طول این تاریخ هرگز در این سرزمین به حکومت دست نیافته بودند. به همین خاطر بود که [[سلسله چینگ|حاکمان چینگ]](مانند مغولها)، در طول دوران حاکمیتشان همیشه از سوی مردم چین به عنوان افرادی بدون فرهنگ و غیر متمدن، حاکمانی نامشروع و غاصبان امپراتوری [[چین]] تلقی شده و هیچوقت به عنوان سلسله ای چینی مورد اقبال و پذیرش واقع نشدند. لذا [[سلسله چینگ|امپراتوران چینگ]]، در مقابل مردم و فرهنگ و تمدن سابقه دار چینی همواره با نوعی احساس حقارت توأم با ترس و وحشت از دست دادن حکومت به سر می بردند. 

وضعیت نابسامان اقتصادی اواخر [[سلسله مینگ]] به خاطر قطع مبادلات تجاری با کشورهای خارجی، و وقوع حوادث ناگوار طبیعی همچون قحطی و خشکسالی از یک سو، و درگیری های دامنه دار داخلی که منجر به سقوط [[سلسله مینگ]] شده بود، و همچنین نا خشنودی طبقات بالای جامعه ی نژاد اکثریت خن نسبت به روی کار آمدن اقلیت منچو، موجب بروز نارضایتی عمومی در سطح [[جامعه و نظام اجتماعی چین|جامعه ی چینی]] به صورت عموم و سایر اقلیت های نژادی که خود را با سابقه تر و مستحق تر به حکومت نسبت به منچوها می دانستند به صورت خاص گردید. همزمان شدن این تغییر و تحولات و نارضایتی های داخلی با باز شدن پای استعمارگران خارجی و غربی به خاور دور و بنادر و سواحل شرقی [[چین]]، زمینه برای نا آرامی های گسترده تر اجتماعی بیش از گذشته فراهم شد. در چنین شرایطی بود که مسلمانان چینی نیز که بیش از گذشته از سوی منچوها مورد تبعیض و نابرابری و تحت فشار قرار گرفته بودند، دست به شورش زده و تقریبا همزمان در سه نقطه ی جنوب غربی( استان یون نن)، شمال غربی( استان های گنسو و نینگ شیا) و غرب(منطقه ی سین کیانگ) قیام کرده و برای مدت کوتاهی در سه منطقه (استان های یونن و منطقه ی سین کیانگ)، موفق به تشکیل حکومت موقت اسلامی شدند، ولی  این خیزش ها پس از مدتی، با یورش ارتش امپراتوری مواجه و حکومت های موقت اسلامی آنها سرکوب شده و از میان رفتند. با عنایت به اهمیت و گستردگی تغییر و تحولات به وقوع پیوسته در این عصر و تأثیرهای مثبت و منفی آن در سرنوشت اسلام و مسلمانان چین در قرن های نوزدهم، بیستم و بیست و یکم، تحلیل و بررسی این وقایع و نتایج آنها در پی می آید. 

=== [[سیاست حاکمان چینگ در برخورد با اقلیت ها]] ===
سلسله ها و امپراتوران پیش از [[سلسله چینگ|دودمان چینگ]](غیر از دوران کوتاه مدت [[سلسله یوان]])، همگی از نژاد چینی اکثریت خَن بودند. این سلسله ها، همگی از یک قوم و نژاد بوده و در واقع، تغییر و تحولات و جابه جایی های قدرت در درون سیستم فرهنگ سنتی [[چین]] صورت میگرفت. لذا، آمد و رفت هر سلسله ای، صرفا یک تغییر و تحول سیاسی به شمار می رفت و نه مردم و نه هیچ سلسله و امپراتوری، نگران وضعیت ادامه و استمرار فرهنگ پایدار سنتی، ارزش ها و نُرم های پذیرفته شدهی حاکم برجامعه، تمدن دیرپای چینی که کاملا  بر [[آموزه های کنفوسیوس|اندیشه های کنفوسیوسی]] و [[آیین بومی تائو|تائویی]] مبتنی بود، نبودند. بنابراین، هرگز از اقلیت ها و خرده فرهنگ های نژادهای گوناگونی که در چین زندگی میکردند خوف و هراسی نداشته و آنها را در مقایسه با فرهنگ و تمدن چینی خود، جوامعی عقب افتاده، وحشی و بربر، و غیر متمدن میپنداشتند. [[اقلیت های قومی در چین|اقلیت های قومی و نژادی]] نیز همیشه خود را وامدار [[فرهنگ چینی]] دانسته و هرگز یارای برابری و ابراز وجود در برابر غول [[فرهنگ چینی]] نداشتند. اما این شرایط در خصوص حاکمان [[سلسله چینگ|امپراتوری چینگ]]، کاملا برعکس بود. آنها خود را نه تنها در برابر اکثریت نژاد خَن و فرهنگ درخشان آنان ضعیف و آسیب پذیر میپنداشتند، بلکه در مقایسه با سایر اقلیت ها، احساس حقارت نموده و از سوی آنان هم بر ادامه ی حکومت خود بیمناک شدند. براین اساس، حاکمان منچو، برای جبران این ضعف و احساس ناخوشایند حقارت، سیاست کلی خود را بر پایه ی تبعیض، تطمیع، تضعیف، اختلاف اندازی میان اقوام مختلف، تحت فشار گذاشتن آنها، جذب و همسان سازی خرده فرهنگ ها و [[اقلیت های قومی در چین|اقلیت های قومی]] با جریان اصلی جامعه و [[فرهنگ چینی|فرهنگ چین]] و در نهایت برخورد شدید با کسانی که در برابر حاکمیت آنان ایستادگی کنند استوار ساختند. این سیاست، به ویژه در عصر حاکمیت دو امپراتور نخست [[سلسله چینگ]] به نام های یونگ جِنگ(1735-1723 م.) و چی یِن لونگ(1795-1736 م.)، به مورد اجرا گذاشته شد. در این دوران، علیرغم سختگیری های حکام محلی منچو علیه مسلمانان و تهیه و ارسال گزارش های مفصلی به دربار مبنی بر این که مسلمانان گروهی یاغی، افراطی، مخل نظم اجتماعی، مخالف [[فرهنگ چینی|فرهنگ سنتی چین]]، و افرادی فرقه گرا و مشکوک هستند، امپراتوران مذکور به شدت از فرهنگ و اعتقادات مسلمانان دفاع کرده و تهیه کنندگان اینگونه گزارشها را ملامت و آنها را متهم به عدم شناخت مسلمانان می کردند<ref>ایزرائیلی، رافائل(1368)، ترجمه ی حسن تقی زاده طوسی، مسلمانان چینی رویارویی دو فرهنگ، بنیاد پژوهش های آستان قدس رضوی.</ref> <ref name=":1" /> <ref>Jean A. Berlie, Islam in China. Hui and Uyghurs Between Modernization and Sinicization. White Lotus LTD. Thailand, Bangkok. 2004.</ref>

به هرحال، برخلاف انتظار مجریان سیاست(تفرقه بینداز و حکومت کن) [[سلسله چینگ|دربار چینگ]]، جامعه ی مسلمانان، نه در جامعه ی [[چین]] جذب شدند، نه بر حاکمیت اقلیت منچو گردن نهادند، و نه از فرهنگ و هویت دینی خود دست برداشتند، بلکه در واکنش به این همه نابرابری و تبعیض، و تضییقات روا داشته شده توسط حاکمان محلی منچو، راه چاره را در افزایش خود آگاهی، تقویت روح انسجام و همبستگی، تأکید بر هویت دینی و فرهنگی و سرانجام رویارویی و ستیز با [[سلسله چینگ|دربار چینگ]] و استقلال طلبی و تشکیل کشوری مستقل و اسلامی دیده و در مناطق مختلف، سر به شورش برداشتند.

=== شکست سیاست جذب و همسان سازی و آغاز برخورد با مسلمانان'' '' ===
همانگونه که پیشتر اشاره شد، منچوها خود از اقلیت های [[چین]] به شمار میرفتند و از سابقه ی فرهنگی و تمدنی کهنی برخوردار نبودند. برای حل مشکل این احساس کمبود، آنها با پذیرش و جذب فرهنگ سنتی [[چین]] خود را مدافع آن نشان داده، و سیاست جذب و همسان سازی سایر اقلیت ها، از جمله مسلمانان را در پیش گرفتند. مسلمانان گمان نمی کردند که از سوی [[سلسله چینگ|حاکمان چینگ]] برای از دست دادن کامل هویت دینی و فرهنگی خود بدین سان تحت فشار مضاعف قرار گیرند. در این دوران، مقامات محلی [[سلسله چینگ|دولت چینگ]] از ازدواج مسلمانان با زنان چینی که در گذشته یک امر متداول بود، گرویدن غیر مسلمانان به اسلام، به فرزندی گرفتن کودکان چینی توسط خانواده های مسلمان، تردد علما و روحانیون بین ایالت ها، رفت و آمد مسلمانان بین شهرها و روستاها برای زیارت اماکن مقدس، و احداث [[مساجد در چین|مساجد]] جدید نیز ممانعت کردند. پس از شکست سیاست جذب و همسان سازی فرهنگی مسلمانان، [[سلسله چینگ|دولت چینگ]] به سیاست استفاده از زور روی آورد. با اتهام تحریک مسلمانان [[چین]] از سوی مسلمانان آسیای میانه علیه امپراتوری [[چین]]، دربار چینگ در اواخر قرن هفدهم و اوایل قرن هجدهم در داخل سرزمین های آسیای مرکزی پیشروی نموده و منطقه ی جونگاریا در شمال ایالت سین کیانگ را تصرف کرد<ref>هستینگز،جیمز (1974)، دایره المعارف دین و اخلاق، جلد هشتم، انتشارات چارلز اسکرینبرز، نیویورک. ص 892</ref>. سپاهیان چینگ، پس از تسخیر جونگاریا، به دستور دولت مرکزی از جنوب به سمت سرزمینهای مسلمان نشین اویغورها حرکت کردند. آنها در سال 1758 میلادی، شهرهای کاشغر، یارکند، و آقسو در جنوب این ایالت را به تصرف خود در آوردند. در این درگیری ها منچوها، با استفاده از همان سیاست گذشته(تفرقه اندازی)، مسلمانان را بر ضد یکدیگر تحریک و به جان هم انداختند. 

=== عوامل تأثیر گذار در رویارویی مسلمانان و منچوها ===
به طور کلی می توان گفت، جامعه مسلمانان [[چین]] از مرحله ی ابتدایی خوداتکایی و خود محدود سازی در دوران [[سلسله تانگ]] و سونگ در دوران [[سلسله یوان]] به مرحله ی حضور در هرم قدرت رسید. سپس در [[سلسله مینگ|دوران مینگ]]، وارد عصر همزیستی و تثبیت هویت فرهنگی شد و در دوران [[سلسله چینگ|حاکمیت چینگ]] به دلایل متعدد وارد فاز مقاومت و رویارویی و در نهایت در نیمه ی دوم قرن نوزدهم وارد مرحله ی ستیزه جویی و شورش و تشکیل دولت مستقل اسلامی گردید. در این روند، عوامل مختلفی از هر دو طرف(دولت های چینی و جامعه ی مسلمانان) مؤثر بودند که در پی به برخی از این عوامل به صورت خلاصه اشاره می شود. 

==== عوامل مؤثر در رویارویی از سوی [[سلسله چینگ|دولت چینگ]] ====

*  نا آگاهی و عدم شناخت حاکمان محلی منچو نسبت به فرهنگ و اعتقادات دینی مسلمانان؛
* حسادت و بدگویی آنها نسبت به مسلمانان در دربار امپراتور؛
*  ارایه ی گزارشهای خلاف واقع و مغرضانه در مورد مسلمانان توسط مقامات محلی چینگ؛
*  روا داشتن تبعیض و آزار و اذیت نسبت به مسلمانان و ایجاد محدودیت در انجام فرایض دینی آنها؛
* سرکوب اعتراضات و خواسته های به حق مسلمانان و جانبداری مقامات محلی از چینی های غیر مسلمان در منازعات و اختلافات غیر سیاسی میان آنها و مسلمانان؛
* بروز مشکلات اقتصادی به دلیل توقف مبدلات تجاری میان [[چین]] و کشورهای خارجی و بروز حوادث طبیعی همچون سیل، خشک سالی و قحطی و بروز بیماری های فراگیر واگیر دار مانند طاعون؛
*  فروکش کردن حس اعتماد دوجانبه و فروریختن اعتماد متقابل؛
* آغاز شورش های پی درپی در مناطق مختلف چین و افزایش سوء ظن حکومت نسبت به فعالیت های دینی و اجتماعی مسلمانان؛
*  فراهم شدن زمینه های رویارویی و از میان رفتن سیاستهای تساهل و تسامح و مدارای گذشته نسبت به اقلیت ها، به ویژه مسلمانان؛
* رفتار ستیزه جویانه ی مقامات محلی نسبت به مسلمانان و شدت بخشیدن به اجرای سیاست همسان سازی فرهنگی و اعتقادی اقلیت ها؛
* آغاز ضعف در دستگاه امپراتوری و رو به زوال رفتن دستگاه اداری حکومت مقتدرانه ی مرکزی و اتخاذ تصمیم های خودسرانه و نادرست نسبت به مسلمانان از سوی مقامات محلی؛
*  احساس عدم امنیت و اطمینان حاکمان منچو نسبت به ادامه ی حکومتشان و تفسیر تفاوت فرهنگی و مذهبی مسلمانان به مخالفت با [[سلسله چینگ|حکومت چینگ]].

==== عوامل مؤثر در رویارویی از سوی مسلمانان ====

* افزایش خودآگاهی مسلمانان نسبت به فرهنگ و اعتقادات دینی خود؛
* گرایش به تجدید حیات اسلامی در [[چین]] که متأثر از جریانات احیاگری اسلامی در خاورمیانه و هند بود؛
* ایجاد ارتباطات گسترده میان مسلمانان [[چین]] با جهان اسلام و کسب اطلاعات از اوضاع جهان اسلام که در مقابل استعمارگران اروپایی به ستیز برخاسته بودند؛
*  ادامه ی تحصیل برخی از روحانیون مسلمان چینی در کشورهایی مانند [[مصر]]، عربستان، یمن و آشنایی آنان با جریانات اسلامی در این مناطق و انتقال اندیشه های انقلابی به چین؛
*  گسترش اندیشه های اصلاح طلبانه ی مذهبی در میان علما و متفکران دینی و تلاش آنان برای فاصله گرفتن از خرافات و اختلاط های فرهنگی کنفوسیوسی و چینی که در دوران همسان سازی وارد اعتقادات و باورهای مذهبی و اجتماعی مسلمانان شده بود؛
* ورود برخی از اندیشه ها و مکاتب طریقت های صوفیانه به [[چین]] از آسیای مرکزی و شبه جزیره ی عربی؛
*  آغاز اختلافات و درگیری های فرق های میان مسلمانان طرفدار آموزه های دینی قدیم و جدید؛
*  احیای تفکرات آزاد اندیشانه ی اسلامی و هویت خواهی میان مسلمانان و سرایت اندیشه های احیاگرانه ی اسلامی از خارج؛
* به تنگ آمدن مسلمانان از تبعیض ها، سرکوب ها و فشارهای روا داشته شده از سوی مقامات دولتی نسبت به فرهنگ و اعتقادات دینی و آموزشی آنها و اوج گرفتن نارضایتی عمومی نسبت به شرایط نا به نجار حاکم بر مناطق مسلمان نشین؛
*  رشد افکار استقلال طلبانه و سهم خواهی مسلمانان از قدرت، حداقل در مناطق مسلمان نشین؛
* تلاش برای تحقق آرزوی چندین قرن خفته ی مسلمانان برای ایجاد حکومتی اسلامی در مناطق مسلمان نشین غرب، شمال غربی و جنوب غربی [[چین|سرزمین چین]] که محل سکونت بیشتر مسلمانان بود؛
*  آغاز شورش های گسترده در مناطق مختلف چین، مانند شورش تایپینگ ها، و رو به افول گذاشتن [[سلسله چینگ|دودمان چینگ]] و احساس عدم امنیت اجتماعی برای جامعه ی مسلمانان در شرایط نا آرام و اغتشاشی [[چین|سرزمین چین]]<ref>سابقی، علی محمد(1392).جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران:[https://alhoda.ir موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد2، ص.783.
</ref>.
== نیز نگاه کنید به ==
[[اسلام در چین]]؛ [[ورود اسلام به چین]]؛ [[شخصیت های مسلمان دوران سلسله ی یوان]]؛ [[شخصیت های مسلمان دوران سلسله مینگ]]؛ [[شخصیت های مسلمان دوران ‌سلسله‌ی چينگ]]؛ [[شخصیت های مسلمان در دوران معاصر]]؛ [[شخصیت های مهم مسلمان زیمبابوه]]؛ [[شخصیت های دینی و مذهبی کوبا]]؛ [[شخصیت های مهم مسلمان تونس]]؛ [[شخصیت های دینی و مذهبی سنگال]]؛ [[شخصیت های مهم مسلمان روسیه]]؛ [[شخصیت های مهم مسلمان ساحل عاج]]؛ [[شخصیت های دینی مسلمان سیرالئون]]

== کتابشناسی ==
<references />
[[رده:رهبران و عالمان پیرو اهل بیت(علیهم السلام)]]
بازگشت به شخصیت های مهم و تاثیرگذار مسلمان در چین.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=شخصیت_های_مهم_و_تاثیرگذار_مسلمان_در_چین»