نمایش مبدأ برای ورزش در چین

به دلیل زیر، اجازهٔ ویرایش این صفحه ندارید:
عملی که درخواست کرده‌اید منحصر به کاربران این گروه است: کاربران.
می‌توانید مبدأ این صفحه را ببینید و رونوشت بردارید:
اگرچه در [[چین]] باستان، ورزش‌های مسابقه‌ای و رقابتی در میان مردم متداول نبود، ولی روی تمرینات ورزشی که موجب سلامتی بدن می‌شد تأکید فراوانی صورت می‌گرفت. ورزش‌هایی همچون چیگونگ(Qigong)و ورزش‌های رزمی که برای تقویت عضلات و تنظیم و ساماندهی به تنفس کاربرد داشت، با هدف دستیابی به سبکی و تقویت روح و قدرت فوق العاده‌ی بدنی و دستیابی به جاودانگی، سلامت بدن و یافتن مهارت‌های لازم بدنی، در میان مردم رواج داشت. این‌گونه تمرینات ورزشی از دوران کنفوسیوس و حتی پیش از آن در این کشور متداول بوده و در دوران سلسله‌های مختلف امپراتوری بر نظم و ترتیب و فراگیری و توسعه‌ی آن افزوده شده است. در این ورزش‌ها فرهنگ، هنر، و تمرینات ورزشی در هم تلفیق شده و به صورت آکروبات، تیراندازی، ارابه‌رانی، مسابقات اسب دوانی، بلند کردن وزنه‌های سنگین، شمشیربازی، ووشو و سایر ورزش‌های رزمی، از دوران باستان در این کشور رایج شده که برخی از این ورزش‌های باستانی امروزه با کمی تغییر و اصلاح به صورت رشته‌های ورزشی حرفه‌ای و بین المللی عمومیت یافته و برگزار می‌شود.

=== [[ورود ورزش های مدرن به چین]] ===
با ورود انبوه مسیونرهای مسیحی غربی به [[چین]] در قرن نوزدهم، احداث [[نظام آموزش و پرورش در چین معاصر|مدارس آموزشی]] به سبک غربی نیز در این کشور اوج گرفت. طبق اسناد و مدارک موجود، تا پایان قرن نوزدهم بیش از2000مدرسه که با سیستم آموزش غربی و توسط مسیونرهای مسیحی اداره می‌شد، در این کشور راه اندازی شد که بخشی از برنامه‌های آموزشی این مدارس را ورزش و سلامت جسمی دانش آموزان تشکیل می‌داد. در همین مدارس بود که برای نخستین بار رشته‌های ورزشی غربی مانند فوتبال، بسکتبال، بیسبال، تنیس، والیبال، اسکواش و... در چین معرفی و دانش آموزان با این ورزش‌ها که پیش از آن در [[چین]] ناشناخته بود، آشنا شدند. نخستین مدرسه‌ای که به برگزاری مسابقات ورزشی در میان دانش آموزان این مدارس پرداخت، کالج سنت جونز در شهر [[شانگهای]] بود که در سال1896میلادی، نخستین مسابقات ورزشی را زیر نظر مربیان ورزش مسیحی غربی در بین دانش آموزان مدارس موجود در این شهر برگزار کرد.

با آغاز قرن بیستم، مدارس بیشتری با سیستم آموزش غربی در [[چین]] راه اندازی و کم کم ورزش و کلاس‌های ورزشی و برگزاری مسابقات در رشته‌های مختلف نیز فراگیر شد. با ادامه‌ی این روند برگزاری مسابقات ورزشی در میان مدارس یک شهر فراتر رفته و بین مدارس شهرها و استان‌های مختلف برگزار و ورزشکاران برجسته‌ی هر رشته مورد توجه مدیران و دانش آموزان مدارس و مردم قرار گرفتند. برگزاری مسابقات سراسری بین مدارس تحت پوشش مسیونرهای مسیحی حتی پیش از سقوط نظام امپراتوری [[چین]] در سال1911میلادی هم برگزار می‌شد. اما تمام این مسابقات نه تحت پوشش مدیریت ملی و [[نوع حكومت چین|دولت چین]]، بلکه زیر نظر سازمان‌های میسیونی خارجی مانند سازمان جوانان مسیحی و با حمایت [[مالی]] و تدارکاتی مسیونرها برگزار می‌شد.

=== [[ملی شدن مدیریت ورزش در چین]] ===
نخستین فدراسیون ورزشی ملی چین در سال1924تأسیس و کم کم امور ورزش و برگزاری مسابقات ورزشی را دولت بر عهده گرفت و در سال1927میلادی، برای نخستین بار، این فدراسیون در رشته‌های شنا، ژیمناستیک، تنیس، وزنه برداری، بوکس و بسکتبال به عضویت فدراسیون جهانی در آمده و در سال1931 کمیته‌ی ملی المپیک چین از سوی کمیته‌ی جهانی المپیک به رسمیت شناخته شد. این عضویت، زمینه را برای گسترش هرچه بیشتر رشته‌ها و مسابقات ورزشی در سطح منطقه‌ای، ملی و بین المللی و انجام مبادلات ورزشی در سطح جهانی فراهم ساخت. نخستین قوانین و مقررات ورزش‌های مدرن در [[چین]]، در سال1929میلادی تدوین و به تصویب رسید و نخستین کنفرانس ملی در خصوص ورزش و فراگیر کردن آن در سال1932 برگزار شد.

نخستین تیم ورزشی که از [[چین]] در بازی‌های المپیک شرکت کرد، در سال1932 بود که یک تیم سه نفره مرکب از یک ورزشکار، یک مربی و یک مسئول در دهمین دوره‌ی المپیک در لوس آنجلس حضور یافت.

به هرحال، به دلیل جنگ مداوم داخلی و تجاوز [[ژاپن]] و فقر اقتصادی فراگیر در کشور [[چین]]، این کشور در نیمه‌ی اول قرن بیستم در زمینه‌های ورزشی توفیقات چندانی را به دست نیاورد، ولی پس از روی کار آمدن [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]] در سال1949 و استقرار صلح و ثبات نسبی در این کشور، موضوع ورزش قهرمانی بیش از گذشته مورد توجه دولتمردان چین قرار گرفته و از ورزش به عنوان ابزاری تبلیغاتی در عرصه‌های بین المللی استفاده شد. پس از تأسیس [[جمهوری خلق چین]] و حاکمیت کمونیست‌ها( [[حزب کمونیست و احیای هویت ملی چین|حزب کمونیست]]) در این کشور، کمیته‌ی جهانی المپیک در برخوردی سیاسی، از کمیته‌ی ملی المپیک چین تایپه حمایت کرد و رابطه‌ی کمیته‌ی ملی المپیک [[جمهوری خلق چین]] با کمیته‌ی جهانی المپیک قطع و تا سال1979، یعنی 21سال، هیچ ورزشکاری از چین در مسابقات المپیک شرکت نکرد. با بهبود روابط چین با کشورهای غربی، به ویژه ایالات متحده‌ی آمریکا، روابط و همکاری های ورزشی کمیته‌ی ملی المپیک چین با کمیته‌ی جهانی مجددا برقرار و از آن زمان این روابط به صورت همه جانبه گسترش یافته و اینک [[چین]] در بیش از 110سازمان ورزشی بین المللی و 128سازمان ورزشی آسیا و اقیانوسیه عضویت داشته و در رویدادهای ورزشی جهانی حضور پرقدرتی دارد.

کشور [[چین]]، توسعه‌ی روابط سیاسی خود با بلوک غرب به ویژه [[آمریکا]] را ابتدا از طریق ارتباطات ورزشی در سال 1971 آغاز کرد که به دیپلماسی پینگ پنگ معروف است و این کشور با دعوت از تیم ملی پینگ پنگ آمریکا برای سفر به چین، زمینه‌ی آغاز روابط دیپلماتیک و سیاسی در سال 1972را فراهم کرد. 

===  [[وضعیت کنونی ورزش در چین]] ===
براساس آمار منتشره، درحال حاضر در [[چین]] بیش از 850هزار استادیوم و اماکن ورزشی فعال است که به طور متوسط برای هر 10هزار نفر 6/58 محل ورزشی و برای هر نفر به صورت متوسط1/03متر مربع مکان ورزشی احداث شده است. براساس تصمیم دولت [[چین]]، به بودجه‌ی بخش ورزش این کشور سالانه 20درصد افزوده می‌شود. طبق یک سرشماری انجام گرفته در سال2005، 37درصد [[جمعیت چین]] بصورت مستمر ورزش می‌کنند و این میزان در مناطق توسعه یافته‌ی شرق کشور حتی به صد درصد هم می‌رسد. امکانات و تسهیلات ورزشی برای اقشار مختلف اجتماعی، اعم از کودکان، نوجوانان، جوانان، میانسالان، سالمندان و معلولان فراهم شده و حتی مناطق روستایی نیز تحت پوشش تسهیلات ورزشی قرار داشته و در این زمینه پیشرفته‌ای خیلی خوبی حاصل شده است. 

اگرچه تمامی رشته‌های ورزشی موجود در جهان در کشور چین هم علاقمندانی دارند، ولی رشته‌هایی که بیش از سایرین مورد علاقه و اقبال مردم چین است و در رویدادهای بین المللی هم بیشترین مدال را نصیب ورزشکاران این کشور می‌کند عبارتند از: شنا، شیرجه، تنیس روی میز، وزنه برداری، بوکس، جودو، تکواندو، تیراندازی، ژیمناستیک، بدمینتون، فوتبال، فوتبال زنان، اسکیت روی یخ، وو شو، و...  

با اینکه ورزشکاران چینی نخستین مدال طلای المپیک خود را در سال1984و در المپیک لوس آنجلس به دست آوردند، اینک یکی از مدعیان قهرمانی جهان با بیشترین مدال در هر رویداد بین المللی ورزشی هستند. طبق آمار، تنها بین سال‌های 2001تا2005 ورزشکاران چینی در رقابت‌های بین المللی ورزشی بیش از 493بار مقام قهرمانی را در رشته‌های مختلف کسب کرده اند که اوج این روند المپیک 2008پکن بود که ورزشکاران این کشور موفق به دریافت100مدال(51 طلا، 21نقره، و 28برنز) شدند.

براساس آمار منتشره، درحال حاضر بیش از 10دانشگاه تربیت بدنی با سالانه یکصد هزار فارغ التحصیل، هزاران مدرسه‌ی تخصصی تربیت ورزشکار در رشته‌های مختلف و قهرمانی با بیش از 300هزار ورزشکار آماتور و 30مرکز مطالعات و پژوهش در زمینه‌های مختلف ورزشی در سرتاسر این کشور به امر ورزش اشتغال دارند.<ref>سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، جلد1، ص.366-371.</ref>

== نیز نگاه کنید به ==
[[ورزش در ژاپن]]؛ [[ورزش در روسیه]]؛ [[ورزش در کانادا]]؛ [[ورزش در مصر]]؛ [[ورزش در لبنان]]؛ [[ورزش در افغانستان]]؛ [[ورزش در سنگال]]؛ [[ورزش در کوبا]]؛ [[ورزش در آرژانتین]]؛ [[ورزش در فرانسه]]؛ [[ورزش در مالی]]؛ [[ورزش در سوریه]]؛ [[ورزش در ساحل عاج]]؛ [[ورزش در زیمبابوه]]؛ [[ورزش در اوکراین]]؛ [[ورزش در اردن]]؛ [[ورزش در اسپانیا]]؛ [[ورزش در اتیوپی]]؛ [[ورزش در سیرالئون]]؛ [[ورزش در قطر]]؛ [[ورزش در تونس]]؛ [[ورزش در بنگلادش]]؛ [[ورزش در گرجستان]]؛ [[ورزش در قزاقستان]]؛ [[ورزش در تایلند]]

== کتابشناسی ==
<references />
[[رده:ورزش]]
بازگشت به ورزش در چین.
برگرفته از «https://dmelal.ir/index.php?title=ورزش_در_چین»