شعر در ادبیات چینی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۲

طولانی‌ترین شعر حماسی چین در زبان معاصر چینی که از نظر حجم با «ایلیاد و اودیسه» برابری می کند، 40 هزار و 716 خط دارد

شعر چینی، جوهر احساس و معنا و عشق پرشور به طبیعت است که با کاراکترهای پرمعنای خط چینی فشردگی و کوتاه گویی شگفتی دارد. از این رو، هیچ ترجمه ای نمی تواند حق شعر چینی را ادا کند. شعر چینی با غزل آغاز شد و با مرثیه ی چویوان راه کمال پیمود و در دوره ی تانگ به اوج رسید و در میان شاعران سلسله تانگ (619-907 م.)، لی بو(Li Bu)(701-762 م.) بزرگ ترین به شمار می رود.

در غزل «تنها نوشی در مهتاب» وی که از شاهکار شعر چینی به شمار می رود، چنین آمده است:

«خرمنی گل، قدحی شراب: دریغا که در زیر چفته بند، همنشینی ندارم
ماه پرتوش را بر من و بر جام می افکند
و سایه ام آشکار می کند، که درین بزم سه تن هستیم.»

وانگوی(Wang Wei)(699-759 م.) در شعری می گوید:

«زاویه ی من در نیزار
در قلب نیزار است
تنها می نشینم و عود مینوازم و ترانه می سرایم
هیچکس نمایان نیست
جز ماه پرتو افشان.»

شعر چینی هم همان آرامش و متانت و آهنگی را دارند که در نقاشی های چینی آرام و هماهنگ به چشم می خورد. لذا، شعر چینی به همان اندازه که خالی از هیجان و فنون بلاغت و طول و تفصیل است، سرشار از ظرافت و دلنشینی و صمیمیت ظرافت طبع و نازکی خیال است. شعرهای کلاسیک در هر مصرع پنج یا هفت کلمه ی یک هجایی دارد که کمال صورت و وحدت حالت را نشان می دهد.^[۱]

نیز نگاه کنید به

کتابشناسی

↑ سابقی، علی محمد. (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.

[1] سابقی، علی محمد. (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.

[۱]

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-=== ''شعر در ادبیات چینی'' ===
-شعر چینی، جوهر احساس و معنا و عشق پرشور به طبیعت است که با کاراکترهای پرمعنای [[خط چینی]] فشردگی و کوتاه گویی شگفتی دارد. از این رو، هیچ ترجمه ای نمیتواند حق شعر چینی را ادا کند. شعر چینی با غزل آغاز شد و با مرثیهی چویوان راه کمال پیمود و در دورهی تانگ به اوج رسید و در میان شاعران سلسله ی تانگ(619-907 م.)، لی بو(Li Bu)(701-762 م.) بزرگترین به شمار میرود. در غزل «تنها نوشی در مهتاب» وی که از شاهکار شعر چینی به شمار میرود، چنین آمده است:« خرمنی گل، قدحی شراب: دریغا که در زیر چفته بند، همنشینی ندارم./ ماه پرتوش را بر من و بر جام می افکند/ و سایه ام آشکار میکند، که درین بزم سه تن هستیم.». وانگوی(Wang Wei)(699-759 م.) در شعری میگوید:« زاویه ی من در نیزار/ در قلب نیزار است،/ تنها مینشینم و عود مینوازم و ترانه میسرایم./ هیچکس نمایان نیست/ جز ماه پرتو افشان.»
-شعر چینی هم همان آرامش و متانت و آهنگی را دارند که در نقاشی های چینی آرام و هماهنگ به چشم میخورد. لذا، شعر چینی به همان اندازه که خالی از هیجان و فنون بلاغت و طول و تفصیل است، سرشار از ظرافت و دلنشینی و صمیمیت ظرافت طبع و نازکی خیال است. شعرهای کلاسیک در هر مصرع پنج یا هفت کلمه ی یک هجایی دارد که کمال صورت و وحدت حالت را نشان میدهد.<ref>سابقی، علی محمد. (1392). "جامعه و فرهنگ [[چین]]". تهران : موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد اول.</ref>
+  [[پرونده:58.jpg|بندانگشتی|طولانی‌ترین شعر حماسی چین در زبان معاصر چینی که از نظر حجم با «ایلیاد و اودیسه» برابری می کند، 40 هزار و 716 خط دارد]]
+شعر چینی، جوهر احساس و معنا و عشق پرشور به طبیعت است که با کاراکترهای پرمعنای [[خط چینی]] فشردگی و کوتاه گویی شگفتی دارد. از این رو، هیچ ترجمه ای نمی تواند حق شعر چینی را ادا کند. شعر چینی با غزل آغاز شد و با مرثیه ی چویوان راه کمال پیمود و در دوره ی تانگ به اوج رسید و در میان شاعران [[سلسله  تانگ]] (619-907 م.)، لی بو(Li Bu)(701-762 م.) بزرگ ترین به شمار می رود.
+در غزل «تنها نوشی در مهتاب» وی که از شاهکار شعر چینی به شمار می رود، چنین آمده است: <blockquote>«خرمنی گل، قدحی شراب: دریغا که در زیر چفته بند، همنشینی ندارم
+ماه پرتوش را بر من و بر جام می افکند
+و سایه ام آشکار می کند، که درین بزم سه تن هستیم.» </blockquote>وانگوی(Wang Wei)(699-759 م.) در شعری می گوید: <blockquote>«زاویه ی من در نیزار
+در قلب نیزار است
+تنها می نشینم و عود مینوازم و ترانه می سرایم
+هیچکس نمایان نیست
+جز ماه پرتو افشان.» </blockquote>شعر چینی هم همان آرامش و متانت و آهنگی را دارند که در نقاشی های چینی آرام و هماهنگ به چشم می خورد. لذا، شعر چینی به همان اندازه که خالی از هیجان و فنون بلاغت و طول و تفصیل است، سرشار از ظرافت و دلنشینی و صمیمیت ظرافت طبع و نازکی خیال است. شعرهای کلاسیک در هر مصرع پنج یا هفت کلمه ی یک هجایی دارد که کمال صورت و وحدت حالت را نشان می دهد.<ref>سابقی، علی محمد. (1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref>
+== نیز نگاه کنید به ==
+* [[شعر ژاپنی]]
+* [[شعر معاصر لبنان]]
+* [[شعر در مصر]]
+* [[شعر و ادبیات مقاومت در افغانستان]]
+* [[شعر و ادبیات مهاجرت در افغانستان]]
+* [[شعر در سنگال]]
 == کتابشناسی ==