معماری دوران معاصر چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:和平饭店北楼·华懋饭店·上海.jpg|بندانگشتی|هتل صلح شانگهای]] | [[پرونده:和平饭店北楼·华懋饭店·上海.jpg|بندانگشتی|هتل صلح [[شانگهای]]]] | ||
منظور از معماری معاصر [[چین]]، سبک معماری از اواسط قرن 19 به این طرف است. از زمان وقوع جنگ تریاک در سال1840 تا تأسیس [[جمهوری خلق چین]] در سال1949، | منظور از معماری معاصر [[چین]]، سبک معماری از اواسط قرن 19 به این طرف است. از زمان وقوع جنگ تریاک در سال1840 تا تأسیس [[جمهوری خلق چین]] در سال1949، [[هنر معماری در چین|معماری چین]] خصوصیتی حاکی از تلفیق سبک های چینی و غربی و تنوع زیاد به خود گرفت. در این دوران، با آن که [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|سیستم معماری سنتی و قدیمی چین]] از لحاظ کمی برتری داشت، ولی ساختمان های تجاری جدید از قبیل تئاتر، رستوران، مهمانخانه و فروشگاه ها، عموما ترکیب [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|معماری سنتی]] را شکسته و فضای [[هنر معماری در چین|هنر معماری]] را توسعه دادند. در شهرهای بزرگی مانند [[شانگهای]] و تیَنجین، ساختمانهای خارجی مانند کنسولگری های خارجی، تجارتخانه های خارجی، بانک ها و هتل ها و باشگاه ها به سبک معماری غربی به وجود آمدند. | ||
پس از ایجاد [[جمهوری خلق چین]] در سال1949، معماری این کشور وارد مرحله ی نوین و تاریخی شد. در این دوران، معماری معاصر [[چین]] از لحاظ کمی، مقیاس، انواع، پراکندگی و سطح مدرن بودن، محدودیت های معماری دوران گذشته و معاصر را از میان برد و چهره ی کاملا جدیدی به خود گرفت. با آغاز دهه ی1980و اجرای اصلاحات، درهای | پس از ایجاد [[جمهوری خلق چین]] در سال1949، معماری این کشور وارد مرحله ی نوین و تاریخی شد. در این دوران، معماری معاصر [[چین]] از لحاظ کمی، مقیاس، انواع، پراکندگی و سطح مدرن بودن، محدودیت های [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین|معماری دوران گذشته]] و معاصر را از میان برد و چهره ی کاملا جدیدی به خود گرفت. | ||
با آغاز دهه ی1980و اجرای اصلاحات، درهای [[هنر معماری در چین|معماری چین]] به تدریج بازتر شده و از سبک های برتر کشورهای دیگر استفاده و به سوی چندجانبه بودن گام برداشته است. ساختمان های هتل صلح [[شانگهای]](1929) با 77مترارتفاع و 12طبقه و به سبک معماری گوتیگ از مکتب معماری شیکاگو؛ ساختمان مقبره و بنای یادبود«[[سون یات سن، بنیانگذار جمهوری چین|سون یات سِن]]» که آمیزه ای از [[هنر معماری در چین|سبک های معماری چینی]] و غربی است؛ ساختمان باشکوه [[کنگره ملی نمایندگان خلق چین|کنگره ی ملی خلق چین]] در غرب میدان«تیَن آنمِن» در [[پکن]]، با مساحتی بالغ بر170هزار متر مربع که در سال1959احداث شد؛ ساختمان هتل«شیَن شَن» در حومه ی غربی [[پکن]]، که در سال 1982میلادی ساخته شد؛ ساختمان کتابخانه ی جدیدالتاسیس دانشگاه چینگ خوا؛ ساختمان بزرگ تجاری 88طبقه ای«جین مائو» در [[شانگهای]] به ارتفاع 420متر؛ ساختمان حبابی شکل تئاتر ملی در [[پکن]]؛ و ساختمان جدید [https://tv.cctv.com/ تلویزیون مرکزی چین]؛ از جمله شاهکارهای معماری معاصر [[چین]] هستند که توسط معماران چینی و خارجی طراحی و به مورد اجرا گذاشته شده و جزو آثار معماری و مهندسی برجسته ی جهانی به شمار می روند.برخی از طراحان معماری نامدار معاصر [[چین]] عبارتند از: لیان سیچن(1901)،او لیانیون(1922)، جان کَیجی (1912) و یان ایانبائو(1901).<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی.</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
* [[هنر در چین]] | * [[هنر در چین]] | ||
* [[هنر معماری در چین]] | * [[هنر معماری در چین]] | ||
* [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین]] | * [[وضعیت عمومی معماری باستانی چین]] | ||
= کتابشناسی = | = کتابشناسی = | ||
نسخهٔ ۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۴۲
منظور از معماری معاصر چین، سبک معماری از اواسط قرن 19 به این طرف است. از زمان وقوع جنگ تریاک در سال1840 تا تأسیس جمهوری خلق چین در سال1949، معماری چین خصوصیتی حاکی از تلفیق سبک های چینی و غربی و تنوع زیاد به خود گرفت. در این دوران، با آن که سیستم معماری سنتی و قدیمی چین از لحاظ کمی برتری داشت، ولی ساختمان های تجاری جدید از قبیل تئاتر، رستوران، مهمانخانه و فروشگاه ها، عموما ترکیب معماری سنتی را شکسته و فضای هنر معماری را توسعه دادند. در شهرهای بزرگی مانند شانگهای و تیَنجین، ساختمانهای خارجی مانند کنسولگری های خارجی، تجارتخانه های خارجی، بانک ها و هتل ها و باشگاه ها به سبک معماری غربی به وجود آمدند.
پس از ایجاد جمهوری خلق چین در سال1949، معماری این کشور وارد مرحله ی نوین و تاریخی شد. در این دوران، معماری معاصر چین از لحاظ کمی، مقیاس، انواع، پراکندگی و سطح مدرن بودن، محدودیت های معماری دوران گذشته و معاصر را از میان برد و چهره ی کاملا جدیدی به خود گرفت.
با آغاز دهه ی1980و اجرای اصلاحات، درهای معماری چین به تدریج بازتر شده و از سبک های برتر کشورهای دیگر استفاده و به سوی چندجانبه بودن گام برداشته است. ساختمان های هتل صلح شانگهای(1929) با 77مترارتفاع و 12طبقه و به سبک معماری گوتیگ از مکتب معماری شیکاگو؛ ساختمان مقبره و بنای یادبود«سون یات سِن» که آمیزه ای از سبک های معماری چینی و غربی است؛ ساختمان باشکوه کنگره ی ملی خلق چین در غرب میدان«تیَن آنمِن» در پکن، با مساحتی بالغ بر170هزار متر مربع که در سال1959احداث شد؛ ساختمان هتل«شیَن شَن» در حومه ی غربی پکن، که در سال 1982میلادی ساخته شد؛ ساختمان کتابخانه ی جدیدالتاسیس دانشگاه چینگ خوا؛ ساختمان بزرگ تجاری 88طبقه ای«جین مائو» در شانگهای به ارتفاع 420متر؛ ساختمان حبابی شکل تئاتر ملی در پکن؛ و ساختمان جدید تلویزیون مرکزی چین؛ از جمله شاهکارهای معماری معاصر چین هستند که توسط معماران چینی و خارجی طراحی و به مورد اجرا گذاشته شده و جزو آثار معماری و مهندسی برجسته ی جهانی به شمار می روند.برخی از طراحان معماری نامدار معاصر چین عبارتند از: لیان سیچن(1901)،او لیانیون(1922)، جان کَیجی (1912) و یان ایانبائو(1901).[۱]