مساجد شیعه افغانستان: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
در دهه ۱۹۷۰، حدود ۱۵۰۰۰ مسجد در [[افغانستان]] وجود داشت و بخشی از آنها متعلق به شیعیان بود. از آن زمان تاکنون بر تعداد مساجد افزوده شده است. مردم و روحانیون مساجد را معمولا به‌صورت سنتی اداره می‌کردند. مسجد مکانی عمومی بوده و براساس جایگاه اسلامی آن در بین مردم [[افغانستان]] از ارزش و احترام فراوانی برخوردار بوده است، مسجدجامع جعفریه در چنداول، مسجد آل‌البیت در غرب کابل، مسجد امام زمان در شمال [[کابل]] در خیرخانه، مسجد امام خمینی (ره) در غرب کابل در منطقه برچی که به همت آیت‌الله محقق کابلی بنا شده و مسجد خاتم‌النبیین که آیت‌الله آصف محسنی ساخته، از جمله مساجد مهم شهر کابل است. درکنار مساجد، تکیه‌خانه‌های زیادی نیز در [[مناطق شیعه‌نشین افغانستان|مناطق شیعه‌نشین]] وجود دارد. تکیه‌خانه مکانی محترم و مقدس است و در ایران حسینیه نامیده می‌شود. بنابراین، حسینیه نام ایرانی این مکان مقدس و تکیه‌خانه نام افغانستانی آن مکان است. تکیه‌خانه‌ها با کمک‌های مردمی راه‌اندازی می‌شدند و از آن برای اجرای مراسم عزاداری در ایام سوگواری حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام و یاران وفادار او، سخنرانی‌های مذهبی در روزهای جمعه و مناسبت‌های مذهبی، و... استفاده می‌شود، در ایام سوگواری محرم تعدادی از خانه‌ها نیز تبدیل به تکیه‌خانه و حسینیه می‌شوند. در روستاهای کوچک‌تر که مسجد وجود دارد از مسجد به‌منزله تکیه‌خانه هم استفاده می‌شود. تعدادی از تکیه‌خانه‌های عمومی مشهور [[کابل]] عبارت‌اند از: تکیه‌خانه عمومی چنداول، تکیه‌خانه قلعه فتح‌الله، تکیه‌خانه افشار، تکیه‌خانه عمومی وزیرآباد، تکیه‌خانه‌های مرادخانی، قاضی شهاب، کارته سخی، قلعه شاده، سرای غزالی، مدرسه محمدیه تپه سلام، سیلو، مدرسه آیت‌الله محقق کابلی و مدرسه علمیه شیخ هاشم صالحی.<ref>علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی | در دهه ۱۹۷۰، حدود ۱۵۰۰۰ مسجد در [[افغانستان]] وجود داشت و بخشی از آنها متعلق به شیعیان بود. از آن زمان تاکنون بر تعداد مساجد افزوده شده است. مردم و روحانیون مساجد را معمولا به‌صورت سنتی اداره می‌کردند. مسجد مکانی عمومی بوده و براساس جایگاه اسلامی آن در بین مردم [[افغانستان]] از ارزش و احترام فراوانی برخوردار بوده است، مسجدجامع جعفریه در چنداول، مسجد آل‌البیت در غرب کابل، مسجد امام زمان در شمال [[کابل]] در خیرخانه، مسجد امام خمینی (ره) در غرب کابل در منطقه برچی که به همت آیت‌الله محقق کابلی بنا شده و مسجد خاتم‌النبیین که آیت‌الله آصف محسنی ساخته، از جمله مساجد مهم شهر کابل است. درکنار مساجد، تکیه‌خانه‌های زیادی نیز در [[مناطق شیعه‌نشین افغانستان|مناطق شیعه‌نشین]] وجود دارد. تکیه‌خانه مکانی محترم و مقدس است و در ایران حسینیه نامیده می‌شود. بنابراین، حسینیه نام ایرانی این مکان مقدس و تکیه‌خانه نام افغانستانی آن مکان است. تکیه‌خانه‌ها با کمک‌های مردمی راه‌اندازی می‌شدند و از آن برای اجرای مراسم عزاداری در ایام سوگواری حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام و یاران وفادار او، سخنرانی‌های مذهبی در روزهای جمعه و مناسبت‌های مذهبی، و... استفاده می‌شود، در ایام سوگواری محرم تعدادی از خانه‌ها نیز تبدیل به تکیه‌خانه و حسینیه می‌شوند. در روستاهای کوچک‌تر که مسجد وجود دارد از مسجد به‌منزله تکیه‌خانه هم استفاده می‌شود. تعدادی از تکیه‌خانه‌های عمومی مشهور [[کابل]] عبارت‌اند از: تکیه‌خانه عمومی چنداول، تکیه‌خانه قلعه فتح‌الله، تکیه‌خانه افشار، تکیه‌خانه عمومی وزیرآباد، تکیه‌خانه‌های مرادخانی، قاضی شهاب، کارته سخی، قلعه شاده، سرای غزالی، مدرسه محمدیه تپه سلام، سیلو، مدرسه آیت‌الله محقق کابلی و مدرسه علمیه شیخ هاشم صالحی.<ref>علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص 192-193.</ref> | ||
== نیز نگاه کنید به == | == نیز نگاه کنید به == | ||
نسخهٔ ۲۳ فوریهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۲۹
در دهه ۱۹۷۰، حدود ۱۵۰۰۰ مسجد در افغانستان وجود داشت و بخشی از آنها متعلق به شیعیان بود. از آن زمان تاکنون بر تعداد مساجد افزوده شده است. مردم و روحانیون مساجد را معمولا به‌صورت سنتی اداره می‌کردند. مسجد مکانی عمومی بوده و براساس جایگاه اسلامی آن در بین مردم افغانستان از ارزش و احترام فراوانی برخوردار بوده است، مسجدجامع جعفریه در چنداول، مسجد آل‌البیت در غرب کابل، مسجد امام زمان در شمال کابل در خیرخانه، مسجد امام خمینی (ره) در غرب کابل در منطقه برچی که به همت آیت‌الله محقق کابلی بنا شده و مسجد خاتم‌النبیین که آیت‌الله آصف محسنی ساخته، از جمله مساجد مهم شهر کابل است. درکنار مساجد، تکیه‌خانه‌های زیادی نیز در مناطق شیعه‌نشین وجود دارد. تکیه‌خانه مکانی محترم و مقدس است و در ایران حسینیه نامیده می‌شود. بنابراین، حسینیه نام ایرانی این مکان مقدس و تکیه‌خانه نام افغانستانی آن مکان است. تکیه‌خانه‌ها با کمک‌های مردمی راه‌اندازی می‌شدند و از آن برای اجرای مراسم عزاداری در ایام سوگواری حضرت سیدالشهداء علیه‌السلام و یاران وفادار او، سخنرانی‌های مذهبی در روزهای جمعه و مناسبت‌های مذهبی، و... استفاده می‌شود، در ایام سوگواری محرم تعدادی از خانه‌ها نیز تبدیل به تکیه‌خانه و حسینیه می‌شوند. در روستاهای کوچک‌تر که مسجد وجود دارد از مسجد به‌منزله تکیه‌خانه هم استفاده می‌شود. تعدادی از تکیه‌خانه‌های عمومی مشهور کابل عبارت‌اند از: تکیه‌خانه عمومی چنداول، تکیه‌خانه قلعه فتح‌الله، تکیه‌خانه افشار، تکیه‌خانه عمومی وزیرآباد، تکیه‌خانه‌های مرادخانی، قاضی شهاب، کارته سخی، قلعه شاده، سرای غزالی، مدرسه محمدیه تپه سلام، سیلو، مدرسه آیت‌الله محقق کابلی و مدرسه علمیه شیخ هاشم صالحی.[۱]
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ علی آبادی، علیرضا (1395). جامعه و فرهنگ افغانستان. تهران: موسسه فرهنگی هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص 192-193.