غذاهای سنتی مالی: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (The LinkTitles extension automatically added links to existing pages (https://github.com/bovender/LinkTitles).) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
هرچند مردم | [[پرونده:غذای سنتی انسام.jpg|بندانگشتی|انسام غذای سنتی مالی]] | ||
هرچند مردم مالی انسان‌های بسیار فقیری به‌شمار می‌روند ولی صرف غذاهای متنوع سنتی اهمیت زیادی در زندگی روزمره مردمان شهری و روستایی این کشور دارد. غذای اصلی مالیایی‌ها ارزن، ذرت خوشه‌ای و فونیو (fONIO) (غذایی حلیم مانند) است که با سس‌های محلی یا گوشت و سبزیجات صرف می‌شود. در مراسم و مناسبت‌هایی همچون جشن ازدواج، میلادالنبی یا مناسبت‌های ملی غذاهایی همچون «انسام» (nSAAME) که مخلوطی از برنج و سبزیجات است، "کاس کاس" که مخلوطی از آرد ارزن و روغن و گوشت است و گوشت کباب شده بز و گاو نیز طبخ و به همراه «جینجیبر» (Jinjinber) (نوشیدنی متشکل از آب، شکر، لیمو و زنجفیل) سرو می‌شوند . این غذاها به همراه برخی نان‌ها و میوه‌های محلی سخت مورد علاقه قبایل مختلف‌اند و مردمان شهری و روستایی این غذاها را با اشتهای فراوان میل می‌کنند.<ref>www.everynation.com/Mali</ref> برنج پخته شده توام با گوشت از دیگر غذاهای سنتی این کشور است با این حال در مناطق روستایی مالی برنج معمولا به عنوان غذایی تجملی درنظر گرفته‌می‌شود و با وجود آن که دهقانان به کاشت برنج اشتغال دارند، کمتر برنج تولیدی خود را صرف نموده و بدلیل نیازهای معیشتی تقریباً تمام تولیدات برنج خود را به فروش می‌رسانند. در واقع روستاییان تنها در هنگام برگزاری جشن‌های مذهبی و ملی این فرصت را می‌یابند تا از برنج پخته شده توأم با گوشت یا سبزیجات به عنوان خوراکی خوشمزه بهره‌مند شوند. آلاباجا (برنج مخلوط با گوشت چرخ کرده و کره)، سورونتو (برنج چرب مخلوط با رب گوجه و گوشت) و لاخوی (مخلوطی از گوشت، ادویه، گوجه و فلفل) از غذاهای مورد علاقه مردمان گایو و طوارق به‌شمار می‌روند.<ref>احمدی، سيروس (1384). فرهنگ و تمدن كشور مالی. مشهد: [http://www.astanprint.ir موسسه چاپ و انتشارات آستان قدس]، ص236.</ref> سبزیجات محلی، نان‌ها و سوپ‌های محلی، سیب زمینی و انواع ماهی‌های پخته یا سرخ شده همراه با چاشنی‌های بومی، از دیگر غذاهای سنتی کشور [[مالی]] محسوب می‌شود.<ref>www.newworldencyclopedia.org/mali</ref><ref>عرب احمدی، امیر بهرام (1391). جامعه و فرهنگ [[مالی]]. تهران: [https://alhoda.ir/ موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی]، ص261-273.</ref> | |||
== نیز نگاه کنید به == | |||
* [[فرهنگ عمومی مالی]] | |||
== کتابشناسی == | |||
نسخهٔ ۱۸ مارس ۲۰۲۴، ساعت ۱۵:۳۴
هرچند مردم مالی انسان‌های بسیار فقیری به‌شمار می‌روند ولی صرف غذاهای متنوع سنتی اهمیت زیادی در زندگی روزمره مردمان شهری و روستایی این کشور دارد. غذای اصلی مالیایی‌ها ارزن، ذرت خوشه‌ای و فونیو (fONIO) (غذایی حلیم مانند) است که با سس‌های محلی یا گوشت و سبزیجات صرف می‌شود. در مراسم و مناسبت‌هایی همچون جشن ازدواج، میلادالنبی یا مناسبت‌های ملی غذاهایی همچون «انسام» (nSAAME) که مخلوطی از برنج و سبزیجات است، "کاس کاس" که مخلوطی از آرد ارزن و روغن و گوشت است و گوشت کباب شده بز و گاو نیز طبخ و به همراه «جینجیبر» (Jinjinber) (نوشیدنی متشکل از آب، شکر، لیمو و زنجفیل) سرو می‌شوند . این غذاها به همراه برخی نان‌ها و میوه‌های محلی سخت مورد علاقه قبایل مختلف‌اند و مردمان شهری و روستایی این غذاها را با اشتهای فراوان میل می‌کنند.[۱] برنج پخته شده توام با گوشت از دیگر غذاهای سنتی این کشور است با این حال در مناطق روستایی مالی برنج معمولا به عنوان غذایی تجملی درنظر گرفته‌می‌شود و با وجود آن که دهقانان به کاشت برنج اشتغال دارند، کمتر برنج تولیدی خود را صرف نموده و بدلیل نیازهای معیشتی تقریباً تمام تولیدات برنج خود را به فروش می‌رسانند. در واقع روستاییان تنها در هنگام برگزاری جشن‌های مذهبی و ملی این فرصت را می‌یابند تا از برنج پخته شده توأم با گوشت یا سبزیجات به عنوان خوراکی خوشمزه بهره‌مند شوند. آلاباجا (برنج مخلوط با گوشت چرخ کرده و کره)، سورونتو (برنج چرب مخلوط با رب گوجه و گوشت) و لاخوی (مخلوطی از گوشت، ادویه، گوجه و فلفل) از غذاهای مورد علاقه مردمان گایو و طوارق به‌شمار می‌روند.[۲] سبزیجات محلی، نان‌ها و سوپ‌های محلی، سیب زمینی و انواع ماهی‌های پخته یا سرخ شده همراه با چاشنی‌های بومی، از دیگر غذاهای سنتی کشور مالی محسوب می‌شود.[۳][۴]
نیز نگاه کنید به
کتابشناسی
- ↑ www.everynation.com/Mali
- ↑ احمدی، سيروس (1384). فرهنگ و تمدن كشور مالی. مشهد: موسسه چاپ و انتشارات آستان قدس، ص236.
- ↑ www.newworldencyclopedia.org/mali
- ↑ عرب احمدی، امیر بهرام (1391). جامعه و فرهنگ مالی. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، ص261-273.