شهر های بزرگ تابع دولت مرکزی چین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:چین-تصویر-نقشه.jpg|بندانگشتی|نقشه جدید چین]] | |||
شهرهای بزرگ تابع دولت مرکزی در [[جمهوری خلق چین]] عبارت است از: | |||
= | === [[پکن]] (بیجینگ) === | ||
[[پکن]](Beijing) پایتخت [[جمهوری خلق چین]] است و نام اختصاری آن«جینگ» می‌باشد. این شهر در انتهای شمالی جلگه‌ی «خوابی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگدو»، «دادو»، «[[پکن]]» و «بیجینگ». شهر [[پکن]] در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شده‌ی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود. شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و همچین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: [[دیوار بزرگ چین]]، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیانتَن»، آرامگاه«شی سَنلینگ»، پارک«بِیهه»،کوه«شیانشَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیت‌ها و غیره. | |||
= | === [[شانگهای]] === | ||
[[ | نام اختصاری [[شانگهای]](Shanghai)«خو» است. این شهر در بخش مرکزی ساحل شرقی [[چین]] و نقطه‌ی پیوند رود«یانگ تسه» با دریا واقع شده است. این شهر در گذشته یک روستای ماهیگیری بوده و در دوران سلسله‌ی «سونگ» (960-1279 میلادی) به شهرکی به نام«[[شانگهای]]» تغییر یافت و مجددا در سال 1927 میلادی به عنوان واحد مستقل اداری«شهر [[شانگهای]]»"معرفی شد. این شهر 18 ناحیه و یک شهرستان و 5 هزار و800کیلومتر مربع وسعت دارد. تا پایان سال 2002، جمعیت ثبت شده‌ی این شهر به 13میلیون و 347 هزار نفر رسید. [[شانگهای]] بزرگ‌ترین شهر [[چین]] و جزو ده کلان شهر جهان است. این شهر همچنین دارای عناوین بزرگ‌ترین شهر صنعتی، مرکز بازرگانی و بانکداری و پایگاه پژوهش علمی [[چین]] است. | ||
[[پرونده:192 2496415882 1024 600.jpg|بندانگشتی|تصویر شهر تین جین]] | |||
= | === تیَن جین === | ||
نام اختصاری | نام اختصاری شهر تیَن جین(Tian Jin)، «جین» است و در شمال شرق جلگه‌ی«هوا بِی» قرار گرفته و محل پیوند 5 شاخه از رود«هایخِه» با دریاست. تیان جین در سال 1928عنوان اداری«شهر تیَن جین» را گرفت و در حال حاضر دارای 15 ناحیه و 3 شهرستان و 11هزار کیلومتر مربع مساحت است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 9 میلیون و 190هزار و 500 نفر رسید. «تیَن جین» بزرگ‌ترین شهر صنعتی شمال چین و دارای منابع نفت، گاز، نمک دریایی فراوان و دارای زیربناهای صنعتی محکم است. این شهر مرکز صنعتی و بندر دریایی شمال [[چین]] نیز هست. آثار دیدنی و تاریخی«تیَن جین» عبارتند از: پارک«یوان نینگ»، کاخ«تیَن خو»، قلعه‌ی آتش‌بار«داگوکو» و ناحیه ی گردشگری«پن شن». | ||
[[پرونده:27b4275cdf67fac8ef7af010ec180724 L.jpg|بندانگشتی|تصویر شهرچونگ چینگ در [[چین]]]] | |||
= | === چونگ چینگ === | ||
نام اختصاری شهر چونگ چینگ(Chongqing)«یو»است. این شهر در جنوب غرب چین و حوضه‌ی بالای رود«یانگ تسه» واقع شده است. این شهر در سال1997میلادی تاسیس شد و در حال حاضر دارای 15 ناحیه، 4 شهرک، 17 شهرستان و4 شهرستان خودمختار است. مساحت آن82هزار و300کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 31 میلیون و 70 هزار نفر رسید. | |||
«چونگ چینگ» شهر صنعتی جامع است و آثار گردشگری آن سد سه دهانه روی رود«یانگ تسه»، کوه«پیپا» و کوه«جییون»را شامل می‌شود<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص.432-437</ref>.جدول شماره 1- نام استان‌ها و مراکز استانی | |||
= چونگ چینگ = | |||
نام اختصاری شهر چونگ چینگ(Chongqing)«یو»است. این شهر در جنوب غرب چین و حوضه‌ی بالای | |||
جدول شماره 1- نام استان‌ها و مراکز استانی | |||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
| colspan="3" | '''اسامی، نام اختصاری و مرکز بیست و سه استان چین''' | | colspan="3" | '''اسامی، نام اختصاری و مرکز بیست و سه استان چین''' | ||
| خط ۱۱۷: | خط ۱۱۷: | ||
جدول شماره 2- نام پنج منطقه‌ی خودمختار چین | جدول شماره 2- نام پنج منطقه‌ی خودمختار [[چین]] | ||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
| colspan="3" |'''نام، نام اختصاری و مرکز پنج منطقه‌ی خودمختار چین''' | | colspan="3" |'''نام، نام اختصاری و مرکز پنج منطقه‌ی خودمختار چین''' | ||
| خط ۱۴۷: | خط ۱۴۷: | ||
جدول شماره 3- مشخصات مناطق ویژه‌ی اداری چین | جدول شماره 3- مشخصات مناطق ویژه‌ی اداری [[چین]] | ||
{| class="wikitable" | {| class="wikitable" | ||
| colspan="2" |نام دو منطقه‌ی ویژه‌ی اداری چین | | colspan="2" |نام دو منطقه‌ی ویژه‌ی اداری چین | ||
| خط ۱۶۰: | خط ۱۶۰: | ||
|ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود.<ref>سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص432-437</ref> | |ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود.<ref>سابقی،علی محمد (1392). جامعه و فرهنگ چین. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی،جلد اول، ص432-437</ref> | ||
|} | |} | ||
نیز نگاه کنید به [[تقسیمات اداری چین]] | |||
== کتاب شناسی == | == کتاب شناسی == | ||
نسخهٔ ۹ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۸:۲۰
شهرهای بزرگ تابع دولت مرکزی در جمهوری خلق چین عبارت است از:
پکن (بیجینگ)
پکن(Beijing) پایتخت جمهوری خلق چین است و نام اختصاری آن«جینگ» می‌باشد. این شهر در انتهای شمالی جلگه‌ی «خوابی(Hua Bei)»(شمال چین)واقع شده است. اسامی تاریخی این شهر عبارتنداز:«جی»، «جونگدو»، «دادو»، «پکن» و «بیجینگ». شهر پکن در سال1928میلادی عنوان اداری خود را یافت و در حال حاضر دارای 16 ناحیه و 2 شهرستان است. مساحت آن 16هزار و800 کیلومتر مربع است. تا پایان سال2002، جمعیت ثبت شده‌ی این شهر به11میلیون و 363 هزار نفر بود. شهر پکن مرکز سیاسی، اقتصادی، علمی، آموزشی و ترانزیت ترافیکی و همچین شهر گردشگر پذیر معروف جهان است. آثار دیدنی و تاریخی آن عبارتند از: دیوار بزرگ چین، کاخ ممنوعه، پارک مقدس«تیانتَن»، آرامگاه«شی سَنلینگ»، پارک«بِیهه»،کوه«شیانشَن»، میدان«تیان اَن مِن»، پارک جهانی، پارک اقلیت‌ها و غیره.
شانگهای
نام اختصاری شانگهای(Shanghai)«خو» است. این شهر در بخش مرکزی ساحل شرقی چین و نقطه‌ی پیوند رود«یانگ تسه» با دریا واقع شده است. این شهر در گذشته یک روستای ماهیگیری بوده و در دوران سلسله‌ی «سونگ» (960-1279 میلادی) به شهرکی به نام«شانگهای» تغییر یافت و مجددا در سال 1927 میلادی به عنوان واحد مستقل اداری«شهر شانگهای»"معرفی شد. این شهر 18 ناحیه و یک شهرستان و 5 هزار و800کیلومتر مربع وسعت دارد. تا پایان سال 2002، جمعیت ثبت شده‌ی این شهر به 13میلیون و 347 هزار نفر رسید. شانگهای بزرگ‌ترین شهر چین و جزو ده کلان شهر جهان است. این شهر همچنین دارای عناوین بزرگ‌ترین شهر صنعتی، مرکز بازرگانی و بانکداری و پایگاه پژوهش علمی چین است.
تیَن جین
نام اختصاری شهر تیَن جین(Tian Jin)، «جین» است و در شمال شرق جلگه‌ی«هوا بِی» قرار گرفته و محل پیوند 5 شاخه از رود«هایخِه» با دریاست. تیان جین در سال 1928عنوان اداری«شهر تیَن جین» را گرفت و در حال حاضر دارای 15 ناحیه و 3 شهرستان و 11هزار کیلومتر مربع مساحت است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 9 میلیون و 190هزار و 500 نفر رسید. «تیَن جین» بزرگ‌ترین شهر صنعتی شمال چین و دارای منابع نفت، گاز، نمک دریایی فراوان و دارای زیربناهای صنعتی محکم است. این شهر مرکز صنعتی و بندر دریایی شمال چین نیز هست. آثار دیدنی و تاریخی«تیَن جین» عبارتند از: پارک«یوان نینگ»، کاخ«تیَن خو»، قلعه‌ی آتش‌بار«داگوکو» و ناحیه ی گردشگری«پن شن».
چونگ چینگ
نام اختصاری شهر چونگ چینگ(Chongqing)«یو»است. این شهر در جنوب غرب چین و حوضه‌ی بالای رود«یانگ تسه» واقع شده است. این شهر در سال1997میلادی تاسیس شد و در حال حاضر دارای 15 ناحیه، 4 شهرک، 17 شهرستان و4 شهرستان خودمختار است. مساحت آن82هزار و300کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت این شهر به 31 میلیون و 70 هزار نفر رسید. «چونگ چینگ» شهر صنعتی جامع است و آثار گردشگری آن سد سه دهانه روی رود«یانگ تسه»، کوه«پیپا» و کوه«جییون»را شامل می‌شود[۱].جدول شماره 1- نام استان‌ها و مراکز استانی
| اسامی، نام اختصاری و مرکز بیست و سه استان چین | ||
| نام مرکز | نام اختصاری | نام استان |
| شیجیا جوانگ | جی | خِه بِی |
| تاییوان | جین | شانسی |
| شِنیانگ | لیائو | لیائونینگ |
| جیلین | جی | جیلین |
| هاربین | خی | خِی لونگجیانگ |
| نانجینگ | سو | جیانگسو |
| خانگجو | جئه | جِئه جیانگ |
| خِهفِی | وان | اَن خویی |
| فوجو | مین | فوجیان |
| نانچانگ | گان | جیانگسی |
| جینان | لو | شاندونگ |
| جِنگجو | یو | خِه نَن |
| ووهان | آ | خوبِی |
| چانگشائو | شیانگ | خونَن |
| گوانگجو | یویه | گوانگدونگ |
| خَیکو | چیونگ | خَینان |
| چِنگدو | شو | سیچوان |
| گوییانگ | چیان | گویجو |
| کونمینگ | دین | یوننَن |
| شیان | شیآن | شیانسی |
| لنجو | لونگیاگان | گانسو |
| شینینگ | جینگ | چینگخَی |
| تایپه | تای | تایوان |
جدول شماره 2- نام پنج منطقه‌ی خودمختار چین
| نام، نام اختصاری و مرکز پنج منطقه‌ی خودمختار چین | ||
| نام مرکز | اسم اختصاری | نام منطقه |
| خوخِهخَت | نیمِنگگو | منطقه‌ی خودمختار مغولستان داخلی |
| لهاسا | ذانگ | منطقه‌ی خودمختار تبت |
| ناننینگ | گوی | منطقه‌ی خودمختار قوم«جوانگ» گوانگشی |
| اینچوان | نینگ | منطقه‌ی خودمختار قوم«هوی» نینگشیا |
| اورومچی | جیانگ | منطقه‌ی خودمختار اویغور سین کیانگ |
جدول شماره 3- مشخصات مناطق ویژه‌ی اداری چین
| نام دو منطقه‌ی ویژه‌ی اداری چین | |
| نام منطقه | مشخصات کلی |
| هنگ کنگ | هنگ کنگ، در اول ژوئیه‌ی سال1997میلادی از حاکمیت انگلیس به چین بازگشت. این منطقه در جنوب چین قرار دارد و جزایر«هنگ کنگ»، «جیو لونگ»، «شینجیه» جزایر اطراف«شین جیه»را شامل می‌شود. مساحت هنگ کنگ1098.51کیلومتر مربع است. تا پایان سال 2002، جمعیت هنگ کنگ به 6 میلیون و815 هزار و800 نفر رسید که جمعیت ثابت آن 6 میلیون و 625 هزار و 300 نفر و جمعیت سیار آن 190 هزار و 500 نفر بوده است. |
| ماکائو | ماکائو، در بیستم دسامبر سال1999 از حاکمیت پرتغال به چین بازگشت. ماکائو در جنوب چین قرار دارد. مساحت آن 258 هزار کیلومتر مربع است و تا پایان سال 2002 جمعیت آن بالغ بر 442 هزار نفر بود.[۲] |
نیز نگاه کنید به تقسیمات اداری چین