خوانگ گونگ وانگ، نقاش چینی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی « == خو''انگ گونگوانگ'''''[1]''' == «خوانگ گونگوانگ»(1354-1269 میلادی) نقاش دوران سلسلهی یوان، در میان سالی مأمور دون پایهی دولت شد. وی درگیر پروندهای شده و روانهی زندان گردید. وقتی آزاد شد، به نقطهی دِنج دور افتاد...» ایجاد کرد) |
|||
خط ۱: | خط ۱: | ||
[[خوانگ گونگ وانگ، نقاش چینی#% | «خوانگ گون گوانگ»(1354-1269 میلادی) نقاش دوران سلسله ی یوان، در میان سالی مأمور دون پایه ی دولت شد. وی درگیر پرونده ای شده و روانه ی زندان گردید. وقتی آزاد شد، به نقطه ی دِنج دور افتاده ای رفت و دیگر در خدمت دولت نبود. وی به پیرو سفت و سخت فرقه ی «چوانزِن»(حقیقت کامل) طریقت تائو تبدیل و به سراسر کشور مسافرت کرد. در سن حدود 50سالگی، نقاشی منظره را آغاز و در سال های آخر عمر سبک نقاشی خاص خود را به وجود آورد. اغلب آثار او هنگام سفر به جنوب [[چین]] نقاشی شده اند. او در نقاشیِ رنگی و آب رنگ، و در قلم کاری خود، سبک های خوشنویسی خط شکسته و خط ویژه ی مُهرسازی را به کار می برد و از چند حرکت برای ایجاد دورنما و عمق استفاده می کرد. نقاشی های او به عنوان«قله ی کوه های ساده و خوش بنیه و گیاهان پرپشت»توصیف شده است. وی علاقه مند به استفاده از رنگ قهوه ای- سرخ بود و نقاشی مناظر سرخ رنگ را ابداع کرد. از میان«چهار استاد سلسله ی یوان»(سه نفر دیگر عبارتند از وو جِن[[خوانگ گونگ وانگ، نقاش چینی#%20ftn2|(Wu Zhen]])، نی زان[[خوانگ گونگ وانگ، نقاش چینی#%20ftn3|(Ni Zan]])، و وانگ مِنگ[[خوانگ گونگ وانگ، نقاش چینی#%20ftn4|(Wang Meng]])) «خوانگ گون گوانگ» بهترین آنان شمرده می شود. او تأثیر زیادی در نقاشی های منظره ای سلسله های مینگ و چینگ گذاشت.<ref>سابقی، علی محمد(1392). جامعه و فرهنگ [[چین]]. تهران: موسسه فرهنگی، هنری و انتشاراتی بین المللی الهدی، جلد ...، ص ... .</ref> | ||
[[ | نیز نگاه کنید به [[هنر در چین]]، [[هنر خوشنویسی چینی]]، [[هنرمندان و خوشنویسان مشهور چین باستان]]، [[خوشنویسان مشهور چین باستان]]، [[هنر نقاشی صورت و گریم چهره در اپرای پکن]]، [[هنر معماری در چین]] | ||
= کتابشناسی = |
نسخهٔ ۱۶ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۲۸
«خوانگ گون گوانگ»(1354-1269 میلادی) نقاش دوران سلسله ی یوان، در میان سالی مأمور دون پایه ی دولت شد. وی درگیر پرونده ای شده و روانه ی زندان گردید. وقتی آزاد شد، به نقطه ی دِنج دور افتاده ای رفت و دیگر در خدمت دولت نبود. وی به پیرو سفت و سخت فرقه ی «چوانزِن»(حقیقت کامل) طریقت تائو تبدیل و به سراسر کشور مسافرت کرد. در سن حدود 50سالگی، نقاشی منظره را آغاز و در سال های آخر عمر سبک نقاشی خاص خود را به وجود آورد. اغلب آثار او هنگام سفر به جنوب چین نقاشی شده اند. او در نقاشیِ رنگی و آب رنگ، و در قلم کاری خود، سبک های خوشنویسی خط شکسته و خط ویژه ی مُهرسازی را به کار می برد و از چند حرکت برای ایجاد دورنما و عمق استفاده می کرد. نقاشی های او به عنوان«قله ی کوه های ساده و خوش بنیه و گیاهان پرپشت»توصیف شده است. وی علاقه مند به استفاده از رنگ قهوه ای- سرخ بود و نقاشی مناظر سرخ رنگ را ابداع کرد. از میان«چهار استاد سلسله ی یوان»(سه نفر دیگر عبارتند از وو جِن(Wu Zhen)، نی زان(Ni Zan)، و وانگ مِنگ(Wang Meng)) «خوانگ گون گوانگ» بهترین آنان شمرده می شود. او تأثیر زیادی در نقاشی های منظره ای سلسله های مینگ و چینگ گذاشت.[۱]
نیز نگاه کنید به هنر در چین، هنر خوشنویسی چینی، هنرمندان و خوشنویسان مشهور چین باستان، خوشنویسان مشهور چین باستان، هنر نقاشی صورت و گریم چهره در اپرای پکن، هنر معماری در چین